KATANUNGAN, KATOTOHANAN, KALIGTASAN

Ikatlong Linggo Adbiyento – Taon B

Disyembre 14, 2014

KATANUNGAN, KATOTOHANAN, KALIGTASAN

Malimit natin marinig sa social media ang KKK. At wala itong kinalaman sa katipunan nina Bonifacio at iba pang bayani ng bayan. Sa Linggong ito, linggo ng Gaudete, ayon sa tradisyon ng simbahan, nais kong bigyang-pansin ang kakaibang KKK. Basahin nyo na lang ang pamagat sa itaas.

Parang mga taga radio at TV ang nagtanong kay Juan Bautista. Panay tanong. Kulang naman sa pakikinig. Puro katanunga, pero hindi handang tumanggap ng katotohanan. Walang iniwan ito sa mga taong namumuhi sa ating mga Katoliko … marami rin silang tanong, pero ang tanong nila ay hindi upang marinig ang totoo, kundi upang palalimin ang pagdududa nila at hindi pagtanggap sa katotohanan: “Sino k aba?” “Ikaw ba si Elias?” “Ikaw ba’y ang propeta?” “Ano ang masasabi mo sa iyong sarili?”

Bagama’t panay ang tanong na mapag tuligsa, nanindigan si Juan Bautista. At para niya magawa ito, kinuha niya muna ito sa pagsasansala sa mga mali nilang akala: “Hindi ako si Elias.” Hindi ako ang propeta.” “Hindi ako ang inyong inaakala.”

Malinaw kay Juan ang totoo, at hindi siya tulad natin na nasa facebook o sa anumang sangay ng social media, na paiba-iba at pabago-bago ang profile, kahit malayo sa katotohanan. Sa facebook, malimit na ang larawan natin ay pinapayat, pinabata, pinaganda o pinaguapo. May mga kaibigan ako sa facebook na marami diumanong alam na lingguahe, mataas ang pinag-aralan, at laging nasa Starbucks, at umiinom ng kape na hindi naman nila pinapansin sa bahay.

Malinaw kay Juan ang totoo at hindi niya na kailangang magpanggap o magbalatkayo. “Ako ang tinig ng sumisigaw sa ilang. Tuwirin ninyo ang daraanan ng Panginoon!” Walang labis; walang kulang! Walang kabulaanan, walang dagdag at walang duda!

Malayong-malayo sa mga politico sa ating bayan … walang ginawa kundi magpahindi sa mga bintang, nguni’t hindi nagsasabi ng totoo, liban sa mga praise releases na walang patumangga at walang kahihiyan.

Ito ang magandang balita sa araw na ito. Ang totoo lamang at hindi anumang dagdag-bawas. Hindi si Juan ang Mesiyas. Hindi si Juan ang dakilang propetang pinakahihintay, kundi tagapagturo lamang. Walang problema kay Juan ang magpakatotoo. Walang problema sa kaniya ang manatiling supporting actor lamang, basta’t makilala ng tanan ang tunay na tagapagligtas.

Dapat tayong magalak sa araw na ito, hindi sapagka’t marami tayong gagastusin … hindi sapagka’t mayroon tayong bagong cellphone, o bagong phablet, o bagong damit. Maging mapagpasalamat tayo sa mga bagay na iyon, kung meron man. Ngunit ang kagalakang dulot ng mga pagbasa ngayon ay malinaw na may kinalaman sa ating hinihintay, nang higit sa lahat – ang taon ng Panginoong puspos ng biyaya, at pagdating ng kaganapan ng kaligtasan.

Marami tayong mga katanungan tulad ng mga nakikinig kay Juan. Nguni’t ang mga katanungan natin ay dapat lamang mauwi sa pagtanggap ng katotohanan, at ang rurok ng katotohanang ating mithi ay walang iba kundi ang ating kaligtasan.

Nagtatanong pa ba kayo kung bakit dapat tayo magalak?

PAG-IBIG MO'Y IPAKITA; ILIGTAS KAMI SA DUSA!

Ika-2 Linggo ng Adbiyento – B

Disyembre 7, 2014

PAG-IBIG MO’Y IPAKITA; ILIGTAS KAMI SA DUSA!

Maganda ang pagkagawa ng sineng Exodus. Tamang-tama rin sa pagpasok ng panahon ng Pagdating o Adbiyento, kung kailan tayo ay naghihintay, nagmamatyag, nagbabantay. Noong isang Linggo, ilaw at liwanag ang ating paksa … ang pangangailangan nating magbantay sa liwanag, kung kaya’t sinindihan na natin ang kandila sa korona ng adbiyento.

Ipinakita sa sine na ang Diyos ay naggabay sa mga naganap sa mundo ng kalikasan. Ipinakita rin sa sine na hindi magaganap ang mga naganap na himala sa kalikasan kung ito ay hindi ipinagkaloob ng Diyos ng kalikasan, Diyos ng sangnilikha, at Diyos ng kaligtasan. Huwag na nating pag-awayan kung isang meteor ang naging dahilan ng tsunami na nagbukas sa dagat na Pula. Ang ating tanggapin sa pananampalataya ay ang katotohanang kayang mapangyari ng Diyos ang natural na mga pangyayari sa wastong panahon, sa tamang lugar, at sa ikabubuti ng kanyang bayan.

Sa pamamagitan ni Moises, tulad ng sa pamamagitan ni Isaias, tayo ay binibigyang paalala na naman: “Mahahayag ang kanyang kaningningan at makikita ng lahat.” “Tulad ng isang pastol, yaong kawan niya ay kakalingain.”

Ito rin ang pagunita sa atin ni Pedro: “Sa Panginoon ang isang araw ay sanlibong taon, at ang sanlibong taon ay isang araw lamang.” Nasa pangangasiwa ng Diyos ang lahat ng bagay sa kanyang nilikha, at lahat ay nakatuon bilang tugon sa panalanging ngayon ay namumutawing muli sa mga labi natin: “Pag-ibig mo’y ipakita, iligtas kami sa dusa.”

Muling dusa at pighati ang tila naka-amba na naman sa bayang Pilipinas. Si Hagupit (Ruby) ay handang magwasiwas ng kanyang hagupit sa mga lugar na hinagupit na ni Yolanda noong nakaraang taon.

Nguni’t tulad ng sa kwento ni Moises, tulad ng sinabi ng mga propeta, at tulad ng turo ng Inang Santa Iglesya, na halaw sa turo ng Kasulatan, may hangganan ang lahat. May hantungan ang kapangyarihan ni Rameses. May wakas ang katanyagan, ang kayamanan, at may wakas rin ang pagdurusa, pagdarahop, at pagiging busabos. Ito ang katotohanang ipinakita ng Diyos sa pamumuno ni Moises, na siyang naghatid sa kalayaan sa mga Hebreo na ginawang alipin sa Egipto nang mahabang panahon.

Mabuti at nagkatuig na ngayon ipinalabas ang Exodus – kung kailan ang bayan ng mga sumasampalataya ay naghihintay, at nagbabantay. Naghihintay tayo sa kaganapan ng kaligtasan, sa araw kung kailan wala nang luha, pighati, at dalamhati … kung kailan darating ang pangakong “bagong langit at bagong lupa.”

Pero lahat ng hinihintay ay pinaghahandaan. Lahat ng binabantayan ay pinagsisikapan at pinag-aalayan ng panahon at kakayahan.

Ito ngayon ang diwa ng Adbiyento … ang diwang ipinamalas ni Moises, na hindi lamang nanalangin. Hindi lamang siya nakipagbunong-braso sa Diyos. Hindi lamang siya umangal at nag-reklamo sa Diyos. Ginawa niya ang dapat. Tinupad niya ang habilin at utos sa kanya – at inihatid niya ang kanyang bayan sa labas ng Egipto, at patungo sa tunay nilang bayan.

Dapat nang tumigil at makinig … kay Moises, kay Isaias, kay Pedro at kay Juan Bautista … “Ihanda ninyo ang daraanan ng Panginoon. Tuwirin ninyo ang kanyang mga landas.”

Ok lang kung tayo ay medyo nagrereklamo sa Diyos tulad ni Moises. Ok lang kung tayo ay medyo nagtatampo kung minsan sa kanya. Pero ang higit na mahalaga ay ito … gawin ang tamang paghahanda … sumunod o tumalima sa kanyang mg utos, mahirap man o madali.

Alam kong marami sa atin ay balisa sa paghahanda para kay Ruby. Takot ang marami ngayon. Hindi nila tukoy ang magaganap. Hindi rin natin tukoy o alam kung kailan magaganap ang wakas ng panahon. Pero ang alam natin ay ito … Darating siya upang iligtas tayo nang ganap, at akayin tayo sa langit na tunay nating bayan. Samantala, sa mundong ibabaw na ito, sa lupang bayan nating kahapis-hapis, mayroon pa tayong matinding hiling at makabagbag-damdaming kahilingan: “Pag-ibig mo’y ipakita, iligtas kami sa dusa.”

MAGBANTAY SA LIWANAG!

Unang Linggo ng Adbiyento – Taon B

Nobyembre 30, 2014

MAGBANTAY SA LIWANAG!

Lahat ngayon sa buong Pilipinas ay nagbabantay sa liwanag. May ilang linggo na ring nagkakabit ng maraming pailaw at pakutitap sa lahat ng dako ng mga pangunahing lungsod sa buong kapuluan. Hindi masama ang magbantay sa liwanag. Pati mga taong naninirahan sa mga liblib na lugar ay nabibighani sa magagarang mga ilawan tuwing darating ang Kapaskuhan.

Pero sapagka’t hindi pa Pasko ngayon, at simula pa lamang ng panahon ng Adbiyento o Pagdating, na nangangahulugang kailangan natin ang gawang paghihintay o pagbabantay, dapat marahil natin maunawaan ang tunay na diwa at kahulugan ng Panahon ng Pagdating.

Isa sa mga mahirap gawin sa ating bansa ang mag-maneho sa gabi, lalu na sa mga liblib na lugar. Sobrang dilim. At maraming mga hambalang sa kalye ang hindi mo inaasahang makita. Sa mga nagmamaneho, dapat sila laging magbantay … sa mga sasakyang nakaparada na walang EWD (early warning device!); sa mga iba pang sagabal na basta na lamang iniwang nakabalandra sa lansangan, tulad ng kulahan, tindahan, mga pira-pirasong kahoy na basta na lamang itinapon sa daan. Kailangang magmatyag. Kailangang magbantay – sa ilaw na kumukutitap, o sa ilaw na dapat ay naroon pero wala.

Matay nating isipin, ito mismo ang paksa ng mga pagbasa natin ngayon. Himayin natin nang isa-isa ang mga ito. Sa unang pagbasa, liwanag ng wastong pagkilala at kabatiran sa sarili ang paksa. Sino sa atin ang tanggap ang liwanag ng katotohanang tayo ay “tuloy pa rin sa pagkakasala, at ang ginawa nami’y talagang masama mula pa noong una” … “kahit anong gawin namin ay duming di hamak.” Marami ang nabubuhay sa kadiliman, at ang kadilimang ito ay may kinalaman sa hindi pagtanggap sa tunay nating katatayuan sa harapan ng Diyos.

Sa ikalawang pagbasa naman, mula sa liham sa mga taga-Corinto, ang liwanag ng biyaya ng Diyos ang siyang malinaw na paksa: “sa mga pagpapala sa pamamagitan ni Kristo Jesus” … “mga kaloob na espiritwal, habang hinihintay nating mahayag ang ating Panginoong Hesukristo.”

Pero ang pinakamatindi at pinakamahalaga ay ito … ang nilalaman ng ebanghelyo … isang EWD o maagang babala tulad ng “early warning device.” Ito ang tunay na kahulugan ng mga ilaw na darating, sa Pista ng Dakilang Liwanag sa araw ng Paskong pinakahihintay natin … “Mag-ingat kayo at maging handa sapagkat hindi ninyo alam kung kailan ang takdang oras.”

Ewan ko lang sa inyo, pero ito ang pakahulugan ko sa Panahon ng Adbiyento o Pagdating … ang pagiging mapagmatyag, mapagbantay, mapag-ingat at mapag-paanyo. Ito ang panahon ng Pagdating at kung may darating ay may naghahanda at nag-aayos. Tama ang hiling natin sa Aleluya bago binasa ang ebanghelyo: “Pag-ibig mo’y ipakita, lingapin kami tuwina, iligtas kami sa dusa.” Halina, Panginoon, halina!

PINUNO, PASIMUNO, PASTOL

Dakilang Kapistahan ni Kristong Hari

Nobyembre 23, 2014

PINUNO, PASIMUNO, PASTOL

Isang masakit na katotohanan ang makitang ang mga namumuno sa atin ay tulad ng mga mababangis na hayop na mapagsamamtala sa mga tupa. Lalong masakit tanggapin ang kabatirang ang pinakamasahol na sindikato ay ang mismong inaasahan nating magtatanggol sa kapakanan ng mga mahihirap at maliliit na tao, na siyang kinabibilangan ng karamihang mga Pilipino.

Sa halip na pinuno, pasimuno sa katiwalian ang naririnig at nakikita natin halos araw-araw. Sa sobrang limit at dami ng mga imbestigasyon, wala nang naniniwala sa mga usaping wala namang pakay kundi ang isulong ang kani-kanilang mga adhikain. Wala silang iniwan sa palayok na galit sa kaldero sapagka’t madumi raw at maitim ang kanilang puwitan.

Nguni’t sa kabila ng ating pagka dismaya sa namumuno at mga pasimuno, ang kapistahan natin ngayon ay may kinalaman sa isang pinuno … sa isang hari … sa isang pastol  …

Pero, sagli’t lang … hindi siya tulad ng ating mga pinuno at pasimunong ngayon ay ating kinamumuhian.

Una, hindi siya galing sa isang dinastiya. Ang kanyang angkan, bagama’t angkan ni David, ay mga pinunong ang inuna ay ang kapakanan ng kanilang kawan. Ang kanyang makamundong Ama ay hindi isang marangyang tao, kundi isang maliit na tao – isang karpintero tulad rin niya. Ang kanyang Ina ay isang dalagitang walang kapangyarihan na nagpuri sa Panginoon “sapagka’t iniangat niya ang mga mabababa at ibinagsak ang mga palalo.”

Ikalawa, ang kanyang pangangalaga at kapangyarihan ay hindi galing sa partido pulitikal, kundi galing mismo sa Diyos na siyang may akda ng gawang pang kaligtasan. Mula sa bibig ni Exequiel ay ating narinig: “Ako mismo ang maghahanap at mag-aalaga sa aking mga tupa.”

Ikatlo, at ito ang pinakamahalaga, walang makamundong layunin at adhikain ang naghari sa kanyang puso at isipan, liban sa pagwawagi laban sa pinakamatinding kalaban ng sangkatauhan – ang kasalanan at kamatayang dulot ng kasalanan! “”Kung paanong dumating ang kamatayan sa pamamagitan ng isang tao, gayundin naman, dumating din ang muling pagkabuhay sa pamamagitan ng isang tao.”

Medyo nakababahala ang mga nagaganap sa ating lipunan. Nakawawala rin ang lahat ng ito ng pag-asa at nakapagpapapanaw ng katiwasayan.

Pero ang pista natin ngayon ni Kristong Hari ay isang patibay ng ating pag-asa. “Darating ang wakas, pagkatapos malupig ni Kristo ang lahat ng kaharian, pamahalaan at kapangyarihan; at ibibigay niya sa Diyos at Ama ang paghahari. Sapagka’t si Kristo’y dapat maghari hanggang sa malupig niya at lubusang mapasuko ang kanyang mga kaaway.”

Hindi mga pasimuno ang nagtatangan ng ating kinabukasan. Hindi mga pulpolitiko ang may angkin ng ating hinaharap. Nasa Diyos at tanging nasa Diyos ang tagumpay. Hindi man ngayon, kung kailan tayo ay tila nalulukuban ng kasamaan at kadiliman, ay sa panghinaharap, sa araw ng Kanyang muling pagbabalik.

At kung ito man ay makatutulong sa ating pag-asa at pananabik, dapat nating banggitin na siya ay darating hindi lamang bilang pinuno at pastol. Siya ay darating rin upang maghatid ng katarungan, at paghihiwalayin niya ang mga tupa at mga kambing.

Siya ay pastol, pinuno at gatpuno: gabay at patnubay. Ipokus natin ang ating pag-asa sa kanya, at hindi sa mga kawatang nagpapanggap na mga pinuno at tagapaglingkod.  “Pastol ko’y Panginoong Diyos, hindi ako magdarahop!” Mabuhay si Kristong Hari!

PERA O PERLAS? LUNAS NA WAGAS AT WALANG KUPAS!

Ika-33 Linggo ng Taon A

Nobyembre 16, 2014

PERA O PERLAS? LUNAS NA WAGAS AT WALANG KUPAS!

Mapaghanap tayo sa kapayapaan at katiyakan. Walang masama dito. Hindi kasalanan ang magsikap upang magsuksok upang may madudukot pagdating ng tag-tuyot o tag-ulan. Lahat tayo ay nag-aasam magkaroon ng kasiguraduhan sa ating pagtanda. Mabuti na ang may itinanim, sapagka’t tiyak na may aanihin.

Wala ring masama sa mag-asam ng higit pa. Walang masama ang maghanap ng tunay na halaga galing sa ating pinagpaguran. Kung kaya’t tama ang sabi ni Aklat ng Kawikaan, ang “isang mabuting asawa, higit sa mamahaling alahas ang kanyang halaga.” Iba ang presyo at iba ang halaga. Maaring mababa ang presyo ng isang bagay, pero sa espiritwal na pamantayan, ay lubhang mahalaga.

Dito nagkakaiba ang negosyante at ang mananampalataya o ang taong may buhay espiritwal. Hindi lahat ay natutumbasan ng presyo. Hindi lahat ay mabibigyan natin ng makamundong halaga. At kung ang pag-uusapan ay ang buhay sa kabila, mayroong malaking kaibahan ang mapagtuos at ang mapag-paanyo. Ang mapagtuos ay puro presyo o pera ang nasa isip at salita. Ang mapag-paanyo ay hindi lamang pera o kantidad ang hanap, kundi ang tunay na kahalagahang higit pa sa material na bagay sa daidig.

Ang mapag-paanyo ay katumbas ng mga taong “hindi nabubuhay sa kadiliman”, kundi “kabilang sa panig ng kaliwanagan.”

Ang nasa panig ng kadiliman ay mapagtuos, mapagkubli, mapaghinala. Ang binigyan ng iisang talento ay ganoon nga – mapaghinila na nga, ay mapagtago pa. Itinago at ibinaon ang iisang talentong tinanggap, at naghinala pang sakim ang nagkaloob sa kanya.

Ang nasa panig ng kaliwanagan ay mapag-paanyo, masikap, at masugid na naghahanap pa ng dagdag na halaga. Sa halip na ibaon ang lima at ang dalawang talento ay kanilang pinamunga, pinagyaman, pinayabong!

Sa panahon natin, malinaw ang daang dapat natin tahakin. Tinatawag tayo sa kaliwanagan, hindi sa kadiliman. Inihahatid tayo ng ebanghelyo sa tunay at wagas na kahalagahan, hindi lamang sa mababaw na presyo at material na timbangan. Bagama’t hindi masama ang maglagak ng salapi para sa kinabukasan, isang kahangalan ang manatili lamang dito at maging walang pansin sa tunay at wagas na kahalagahang pang kaluluwa at pangmagpakailanman.

Hindi na mahalaga kung iisa o dadalawa o lima o sampu ang talentong sa atin ay ipinagkaloob. Ang lubhang mahalaga ay ang gamitin ito, pagyamanin, payabungin, pagbungahin ang lahat ng ito ng dagdag pang kabutihan at ikabubuti ng daigdig at ng bayan ng Diyos.

At ano baga ang nasa likod ng lahat ng halagang ito? Walang iba kundi ang Diyos na siyang rurok at tuktok ng kahalagahan at kabutihan! Higit siya sa pera. Higit siya sa perlas. Siya ang ang lunas na wagas at kayamanang walang kupas!

“Sa Poon ay manatili siya’y sa atin lalagi, mamungang maluwalhati!”

NUKNUKAN NG MGA TIWALI, O TAMPULAN NG MGA NAGWAGI?

Kapistahan ng Pagtatalaga ng Simbahan ng San Juan de Letran

Nobyembre 9, 2014

NUKNUKAN NG MGA TIWALI O TAMPULAN NG MGA NAGWAGI?

Medyo masakit sa tenga ang malamang nagalit ang Panginoon sapagka’t ginawang pugad ng komesyo ang Templo ng Jerusalen. Hindi tayo bihasa makita ang Panginoon na nagpapakita ng galit. Pero sa muling sulyap, ito ang nakikita natin – ang labis na pagmamalasakit ng Panginoon sa karapatan ng Diyos na dapat bigyang-halaga at bigyang-pugay sa kanyang tahanan.

Dalawang magkasalungat ng larawan ang nakapinta sa mga pagbasa ngayon … Ang una ay ang narinig natin sa ebanghelyo … naging nuknukan ng mga tiwali ang templo … naging tipunan ng mga walang pakay kundi ang kumita at makalamang. Ang ikalawa ay ang kabaligtaran … ang larawan ng tubig na nagbibigay panibagong buhay sa tuyot na disyerto at ilang ng Arabah … ang larawan ng kamatayang nagkakaroon ng panibagong buhay dahil sa tubig na ipinakikitang nagmumula sa templo ng Jerusalen.

Ito ang dalawang mukha nating lahat … Minsan tayo ay puno ng galit. May pagkakataong tayo ay tulad ng mga taong walang inisip kundi ang kita, at ang pangkabuhayang mga nasa, at pansariling mga kagustuhan. Subali’t minsan rin naman, tayo ay mga larawan ng mga taong handang magkaloob, handang magbigay, at nagtataglay ng ginintuang puso na nagiging sanhi ng pagpapanibagong-buhay ng kapwa.

Alam ng Diyos kung gaano karaming beses ako naging tulad ng mga hinagupit ng Panginoon sa templo … ganid, sakim, at makasarili! Alam rin ng Diyos kung gaano rin karaming pagkakataon ako naging mapagbigay, mapagkalinga, mapaghanap para sa kapakanan ng iba. Sa aking pagkatao ay nananalaytay ang dugong mabuti at dugong makasalanan, tulad ni Eba at Adan.

Alam rin natin na ang Santa Iglesya ay isang katipunan ng mga banal at makasalanan. Alam natin na ang mananampalataya ay hindi laging nagkakaisa. Malimit na tayo ay pinamamagitan ng hidwaan, ng tampuhan, ng inggitan, at isahan.

Sa araw na ito, pista ng pagtatalaga ng Simbahan ni San Juan de Letran, ang inang simbahan ng lahat ng simbahan sa buong mundo, maganda sanang gunitain kung ano ang dapat para sa atin …

At ano ba ang nararapat? Simple lamang, ayon sa mga pagbasa … ang maging tubig na nagbibigay o naghahatid buhay, ang maging isang pamayanang nagkakaisa sa iisang pananampalataya, iisang binyag, iisang Iglesya, iisang Diyos, at iisang Panginoon!

Bagama’t malayo pa ang ating lakbayin, hindi imposible ang panawagan sa atin ng Diyos – ang maging iisa, ang manatili sa pamamatnubay ng iisang Santa Iglesya, at ang mapanatili ang pagmamalasakit sa kapakanan ng Diyos at kanyang kagustuhan para sa ating lahat.

Tayo na sa ating Inang Iglesya! “Sa bayan ng dakilang Diyos, batis niya’y may tuwang dulot!” Bagama’t kung minsan ito ay nuknukan ng mga tiwali (mga makasalanan), ang tunay na pakay nito ay maging tampulan ng mga nagwagi!

SUKDULANG PIGHATI; WALANG HANGGANG LUWALHATI

Ika-30 Linggo ng Taon A

Oktubre 26, 2014

SUKDULANG PIGHATI; WALANG HANGGANG LUWALHATI!

Napakadali ngayon ang magkaroon ng “friend” sa social media, lalu na sa facebook. Isang pindot lang ng boton, magkaibigan na kayo. Sa Google+ puede ka mamili: circles, acquaintances, family, o iba pa. Madaling magkaroon ng koneksyon … talo mo pa ang PLDT, na “keeping you in touch” daw, pero, napakabagal naman ang wifi.

Sa social media, parang napakadaling magmahal, sing dali ng “like” button, sindali ng “accept” button sa Twitter.

Pero hindi ito ang tunay na buhay. Mahirap mahalin ang mga “banyaga,” ang mga “ulilang” hindi mo kaano-ano, at lalu na ang mga kaaway, at higit sa lahat ang mga nagpapahirap ng iyong buhay. Bagama’t marami sa ating mga kakilala ay hindi gagawa nito, tunay na may mga taong ang pakay kung minsan ay ibagsak ka, pahirapan ka, o siraan ka.

Mahirap ang magmahal. Mahal ang magbigay ng pagmamahal. Malaking halaga ang hanap nito. Malaking sakripisyo. Malaking pagpapahindi sa sarili ang kinakailangan.

Kung minsan, sukdulang pighati ang sasapitin mo, kahit hindi mo ito hahanapin. Mahirap ang magpatawad, at lalung mahirap ang magpautang sa taong alam mong hindi ka babayaran. Mahirap tumulong sa taong matapos mong tulungan ay ikaw pa ang masama.

Pero ang tanong ng dalubhasa sa batas ay lubhang mahalaga … ano raw ba ang pinakadakilang kautusan sa lahat? At ang sagot ng Panginoon ay walang iba kundi ang pinakamahirap gawin – ang magmahal sa Diyos nang higit sa lahat, at sa kapwa tulad ng pagmamahal sa sarili.

At ang dalawang mukha ng pag-ibig na ito ay parehong hindi madaling gawin. Mas madali ang mahalin ang sarili. Mas madali ang pagmalasakitan ang sarili. At lalung mas madali ang mag-like lamang ng mag-like sa posting ng mga taong malayo sa atin, pero friend natin.

Pero narito ang kabayanihan. Narito ang kadakilaan – ang magmahal kahit walang sukling maganda sa iyo … ang tumulong sa mga ulila na hindi ka naman mababayaran … ang magbigay-galang sa mga banyaga na hindi mo na muli makikita. Sukdulang pighati kung minsan ang sasapitin mo.

Pero ito ang nakalaan sa wakas matapos natin gampanan ang dakilang kautusan – ang walang hanggang luwalhati, kapiling ng Diyos sa langit na tunay nating bayan!

“Magdiwang sa Poon natin. Siya ay ating sambahin. Siya ay ating hanapin nang tayo ay palakasin ng mukha niyang maningning.”

Tagaytay City

Oktubre 24, 2014

CIRO .... SAULO .... SINO?

Ika-29 na Linggo Taon A

Oktubre 19, 2014

CIRO … SAULO … SINO?

Masalimuot ang kasaysayan ng mga Israelita. Masalimuot rin ang pinagdaanan ng mga taong natanghal bilang hinirang ng Diyos. Kung gayon, masalimuot rin ang pinagdaanan nating lahat bilang bagong bayang pinili ng Diyos!

Vamos a ver! … sino sa atin ang isinilang na santito o santita? Malayo ito sa katotohanan. Baka maldito, puede pa. Lahat tayo ay isinilang na nagpoprotesta! Umiiyak … Lahat tayo ay nagpumiglas nang lumabas sa sinapupunan. (Si Juan Bautista nga, sa tiyan pa lang ni Isabel, nag-rally na … nagpumiglas!)

Pero, masdan nyo ang nangyari! Marami sa aking mga tagabasa ay mga taong dating maldito pero ngayon ay santito … at hindi lang sa araw ng Linggo, kundi Lunes hanggang Sabado!  A ver! Sino ba si Saulo? … Maldito na nagsikap usigin ang mga tagasunod ni Kristo! Sino ba si Ciro? Isang emperador ng Persia, na bagama’t gumawa ng isang napakabuting pagpapalaya sa mga Israelita sa pagkatapon sa Babilonia, ay isang walang kupas na politikong ang pakay ay magkaroon siguro ng mga kakampi laban sa kaniyang mga kaaway!

Tingnan nyo si Saulo! Dati-rati’y ang pangit-pangit niya (sa ugali!). Dati-rati’y isa siyang masugid at mabangis na tagapagpahirap sa mga Kristiyano! Pero nang makita niya ang liwanag ay naging ibang tao siya. Nagpalit siya ng pangalan at tinawag na Pablo!

Ito ngayon ang Pablo na punong-puno ng pasasalamat sa Diyos dahil sa “mga gawang bunga ng pananampalataya, mga pagpapagal sa udyok ng pag-ibig, at ang matibay na pag-asa” na ipinamalas ng mga taga Tesalonika!

Sinong may sabing walang kinabukasan ang lahat? Di ba’t di miminsan na nating nabanggit na lahat ng santo ay may nakalipas, at lahat ng makasalanan ay may kinabukasan?

Sinong may sabing wala na tayong kinabukasan sa dami ng mga Cesar na walang ginawa kundi ang magpayaman at manloko sa taong bayan, sa likod ng kanilang hi-tech na pagnanakaw sa kaban ng bayan? Sino ang may sabing hindi dapat tayo magkaroon ng anumang pakikitungo sa mga Cesar, at tumalungko na lamang sa harapan ng altar at hayaan silang magpatuloy sa kanilang maruruming Gawain?

Sino ang may sabing hindi tayo dapat magbayad ng buwis sapagka’t ninanakaw lang naman ng mga tampalasan sa gobyerno? Sino ang nagsasabing ang isang makasalanan ay wala nang pag-asa at wala ka nang dapat asahan pa?

Si Saulo ay isa sa mga ito. Si Ciro ay posibleng may ibang gustong marating sa kanyang pagpapalaya sa mga Israelita. Hindi ko sigurado kung tunay ang kanyang pagmamalasakit sa mga Judio, pero sigurado ako sa isang bagay … na ang Diyos ay nagsusulat ng deretso, kahit sa pamamagitan ng mga baluktot na linya o guhit. Alam ko ring sa kabila ng aking pagkamakasalanan, ay patuloy akong pinagmamamalasakitan ng Diyos, at patuloy na tinatawagan upang matulad kanino? Kay Ciro at kay Saulo … kay Agustin at kay Domingo … kay Ignacio at kay Juanito Bosco … kay Lorenzo Ruiz at kay Pedro Calungsod!

At ito pa ang matindi … Alam ko ring tungkulin kong unti-unting gumawa upang ang mga Cesar sa ating mundo ay mapalitan ng mga tulad ni Ciro, ni Saulo, at nga libo-libong mga banal.

Wag tayong manghinawa. Wag tayo sanang magsawa. Wag sana tayo mawalan ng pag-asa. “Ibigay ninyo sa Cesar and sa Cesar, at sa Diyos ang sa Diyos.”

Pero .. tulad ng ginawa ni Ciro at ni Saulo … inuna nila ang Diyos!

Sino ngayon ang dakila? Si Ciro? Si Saulo? Si Pablo? Gumaya tayo sa “Simbahan sa Tesalonica – mga hinirang ng Diyos Ama at nga Panginoong Jesucristo: Sumainyo nawa ang pagpapala at kapayapaan!”

Sino ngayon ang dapat maging dakila? Walang iba kundi tayo!

SAGANA? SALAT? LAHAT!

Ika-28 Linggo Taon A

Oktubre 12, 2014

SAGANA. SALAT. LAHAT

Lahat tayo ay nagdaan sa wala at sa meron. Minsan, sagana; minsan, salat. Sino sa atin ang laging may isinuksok na madaling dukutin? Natatandaan ko pa ang aming  kapitbahay at kamag-anak noong wala pang kuryente sa aming bayan sa araw … Lagi silang nagsusuksok ng pera sa dingding na kawayan. Kapag medyo salat ay ito ang kanilang hinahanap, lalo na’t malapit na ang pista at dapat maghanda kahit kaunti.

Pagdating ng pista, lahat ay masaya. Lahat ay parang sagana. Lahat ay nagdiriwang at nagpapasalamat. Hindi na ako nagtatakang ang larawang ginamit ng Diyos sa mga pagbasa ngayon ay may kinalaman sa handaan, sa pista, sa masasarap na pagkain at inumin, atbp.

Sa tatlong pagbasa sa araw na ito, pawang binigyang-pansin ang salitang LAHAT. Aanyayahan daw ng Panginoon ang “lahat ng bansa,” upang dumalo sa kanyang piging, sa Bundok ng Sion. Pati si San Pablo ay naki-iisa sa mga taong nagdaan sa sagana at nagdaan rin sa kasalatan. Pati siya ay nakisama na rin sa pagpapagunita na “ibibigay niya ang lahat ng ating kailangan sa pamamagitan ni Kristo Jesus.” Sa talinghaga naman sa ebanghelyo, malinaw ang paanyaya sa piging kung saan ang lahat ay tinawagan, inanyayahan, bagama’t hindi nangagsipagdatingan ang mga inanyayahan.

Marami ngayon ang nagdadaan sa wala. Ito ang isa sa mga bagay na hindi ko matanggap. Noong kami ay lumalaki sa probinsya, wala akong nakitang nagkakalkal ng basura at nagkakalakal ng basura. Ang lahat ay may kapirasong lupa na sinasaka, at ang kanilang kinakalakal ay tunay na kalakal, hindi basurang kinalkal.

Pero sa ating panahon, rin, nakakakita tayo ng taong nanggigitata sa pagka-sagana … mga politikong tila walang pagka-ubos ang kanilang pera, at mga pulis na donasyon lang naman daw o diskuento ang kanilang mga pag-aari. Ang kasalatan at kasaganaan ay magkatabing katotohanan sa lipunan natin.

Wala akong solusyong nasa isip upang harapin ang problemang ito. Hindi ko alam kung ano ang dapat gawin upang ang lahat ay makatikim ng sapat na kasaganaan sa mundong ibabaw.

Pero mayroon akong isang katiyakan na hindi mapahihindian ninuman – ang pangako ng Diyos na Diyos ng buhay. Sa pamamagitan ng larawan ng kasalatan at kasaganaan, at sa pamamagitan ng larawan ng pagkaing sagana at mayaman, ay inihahatid tayo sa isang pangitain at pangarap ng Diyos para sa iyo at para sa lahat.

At ito ang totoo ayon sa ating pananampalataya … ayon sa ating pag-asa … ayon sa pangarap ng Diyos para sa ating lahat. Salat man o sagana, iisa ang katotohanang nakalaan para sa lahat …

Nais ko sanang banggitin dito ang sinulat ng makatang Kastila na si Federico Garcia Lorca: "Cuando la vida te presente razones para llorar, demuestrale que tienes mil y uno razones para reir." Sa sandaling ang buhay ay nagbibigay ng sanlaksang dahilan para tumangis, ipamata mo rin sa kanya na meron ka ring isang libo at isang dahilan para tumawa at magalak.”

Hindi lamang ito isang libo at isang dahilan para magalak. Ito ay isang pangako. Ito ay isang pangarap na mula mismo sa Diyos na nag-aanyaya sa atin, hindi lamang sa piging sa daigdig na ito, kundi sa walang hanggang piging sa langit: “Lagi akong mananahan sa bahay ng Poong mahal … Doon ako sa temple lalagi at mananahan!”

Sagana? Salat? No hay problema! Lahat ay tinawagan upang manahan sa kanyang piling – sa langit na tunay nating bayan!