KINILALA, HINIRANG, ITINALAGA AT ISINUGO!

Ika-apat na Linggo Taon K

Febrero 3, 2013

KINILALA, HINIRANG, ITINALAGA, ISINUGO

Pagka nga naman ukol, ay talagang bubukol. Kapag ikaw na, wala nang iba. Kung ikaw ang hinirang at itinalaga, nasa balikat mo ang pananagutan at panunungkulan. Tulad ni Jeremias … batang-batang propeta na kinilala, hinirang, itinalaga, at isinugo … kahit na ayaw niya sa simula, nag-atubili, nag-alinlangan … Tumawad pa at naki-usap, humiling na huwag na siya, sapagka’t siya ay sobrang bata pa.

Nakita niya kung gaano kahirap ang magwika sa ngalan ng Diyos. Mas madali pa ang humula tulad ni Madame Ong tungkol sa hinaharap. Subali’t ang pagiging propeta ay hindi panghuhula ng darating na kapalaran, kundi ang pagsasalita sa ngalan ng Diyos.

Mahirap pa rin hanggang ngayon ang magwika sa panig ng Diyos … lalu na ngayon. Anumang sabihin mong hindi akma sa takbo ng isipan ng madla, na hinuhubog ang kamalayan ng mass media na sanib lamang sa mas malaki ang pabuya, at kampi lamang sa sinumang may hawak ng kapangyarihan at ng komersyo, ay kagya’t sasansalain, lilibakin, tutuligsain at tatagpasin nang walang patumangga sa dyaryo, sa TV, sa radyo ng mga bayarang mamamahayag, at higit pa sa social media, na pinamumugaran ng mga taong hindi lubos na nagpapakila ng sarili. Tanging avatar lamang at pekeng identidad ang iyong makikita, at panay ang batikos sa anumang hindi akma sa kanilang uri ng katotohanan.

Sa gitna ng kaguluhang ito, madali ang manghinawa. Madali ang mawalan ng sigla. Nais kong isipin na ang araw na ito ay binalak ng Diyos na maging isang tulak sa mga propetang moderno ng ating panahon: ang mga nagtataguyod sa kalikasan … ang mga nagtatanggol sa katotohanang moral, sa kabila ng metapisikal at moral na uri ng materyalismo sa ating lipunan … ang mga nagtutulak ng katotohanan at ng karapatang malaman ang katotohanan kung saan napupunta ang pera ng taong bayan … ang mga nagsusulong ng FOI law, na ayaw gawin sapagka’t mabubunyag sa lahat ang kanilang mga ginagawa sa pera ng taong bayan.

Ang marami sa nagbabasa nitong aking blog ay mga propeta … mga bata at matandang nagpupunyagi upang makilala ng mundo ang magandang balita ng kaligtasan … ang makilala nang wasto ang Simbahan sa gitna ng walang ampat at walang patid na paninira ng mga namumuhi sa kanya.

Haters just gotta hate; gonna hate! Iyan ang katotohanang malinaw pa sa sikat ng araw. Marami ang muhi sa isang katotohanang hindi naman lubos na kilala. Ang kanilang kinamumuhian ay ang palso at pekeng larawan na binuo nila sa kanilang isipan, at hindi ang tunay na larawan at kalalagayan ng Simbahan.

Mga kapwa propeta, limiin sana natin ngayon ang mga kataga ng unang pagbasa: “Nguni’t gagawin kitang sintibay ng isang lunsod na naliligid ng mga muog, sintatag ng haliging bakal, o pader na tanso. Hindi ka nila matatalo sapagka’t ako ang mag-iingat sa iyo.”

Subali’t mayroon tayo bilang propeta na dapat angkinin at linangin sa ating pagkatao. Hayaan natin si Pablo ang magwika:  “Kung ako man ay may kakayahang maghayag ng Salita ng Diyos […] ngunit wala naman akong pag-ibig, wala akong kabuluhan.” Ang pag-ibig ay lubhang kailangan ng isang propeta.

Marami rin akong dahilan upang magtampo sa simbahan, dahil sa mga namumunong hindi nagpakita ng pag-ibig sa pinamumunuan. Marami rin akong dahilan upang mamuhi sa mga taong ito. Subali’t iba ang tao at iba ang Simbahan ng Diyos. Masama man sila, at tunay na may mga masasamang obispo at mga pari, hindi kailanman naging mala demonyo ang simbahang itinatag ng Panginoon, tulad ng ipipinta ng mga namumuhi sa simbahan. Oo, aaminin ko … namuhi rin ako sa ilang taong namumuno sa kanya … naiskandalo rin ako sa ilan sa kanila. Pero hindi sila ang simbahan. Ang simbahan ay ako, ikaw, tayong lahat, at ang simbahan ay isang komunidad na binubuo ng mga banal at mga makasalanan. Kasama tayong lahat sa ikalawang uri … ikaw, ako, at sila.

Kung ito ay makatutulong rin sa atin, dapat natin malaman na maging ang Panginoon ay hindi lang tinuligsa, hindi lang siniphayo. Pinagsikapan rin siyang patayin: “Galit na galit ang lahat ng nasa sinagoga nang marinig ito. Nagtindigan sila, at ipinagtabuyan siyang palabas, sa taluktok ng burol na kinatatayuan ng bayan, upang ibulid sa bangin.”

Matindi at mahirap ang nagsasabi at nangangaral ng katotohanan sa ngalan ng Diyos.!

Pero alalahanin nawa natin: Kinilala tayo ng Diyos; hinirang; itinalaga. Higit sa lahat, tayo ay kanyang isinugo upang magpahayag at maghatid ng katotohanang mapagligtas!

Kaya mo bang panindigan ito?

NATUTUPAD HABANG NAKIKINIG

Ikatlong Linggo ng Taon K

Enero 27, 2013

NATUTUPAD HABANG NAKIKINIG

Mahaba ang mga pagbasa ngayon … sing haba ng pagbasang ginawa ni Nehemias, na bumilang ng ilang oras. Nang matapos ang unang limang aklat ng Biblia, na kung tagurian ay Torah, sabik ang mga taong mapakinggan ang nilalaman nito. Ginawa ni Nehemias ito, at sa wakas ay nasusulat: “nabagabag ang kanilang kalooban; anopa’t sila ay umiyak.”

Napapaiyak rin tayo ngayon, sa haba kung minsan ng sermon ng pari. Napapaiyak rin tayo sa tuwa kung minsan, at maka tsamba tayo ng paring panay patawa ang sermon, kahit wala namang laman. Napapaiyak rin tayo kapag nag concert ang pari, at panay naman kanta ang inatupag, kahit walang kinalaman sa ebanghelyo ang awit! Pero, sa totoo lang, napapaiyak rin naman tayo dahil nararapat lamang – kapag naantig ang ating damdamin, dahil sa tinamaan tayo ng magaling sa sermon ng sinuman, pari man o layko.

Kailan ang huling pagkakataong lumuha ka dahil sa iyong narinig ang salita ng Diyos? Kailan ang huling pagkakataong nabagabag ang iyong damdamin sa iyong narinig o nabasa?

Sa ating panahon, aaminin ko, napakahirap nang magsermon. Napakahirap marating ang mga kabataang antemano ay walang intensyong makinig. At bakit? Dala-dala nila tuwina ang smartphone … handang handa sila mag facebook, maging sa simbahan, o mag twitter. At kung wala kang magandang boses na tulad ko, ay wala nang makikinig sa iyo, sapagka’t nahirati na ang karamihan sa kulturang pinamumugaran ng mga taong tulad ni Vice Ganda, at mga nagbabagang mga balita, na hindi naman balita ang laman kundi mga pasaring, mga komentaryo, at mga pagsuporta sa pinunong kakosa nila at kakulay.

Mahirap ngayon ang maghatid ng totoo. Ang naghahatid ng totoo ay ipinapako sa krus ng opinyon publiko. Ang naghahatid ng katotohanang mapagpalaya na hindi ayon sa agenda ng mga makapangyarihan ay madaling nabubusalan, basta’t sirain lamang ang kanilang credibilidad ng mga taong tampalasan na may hawak maghapon ng mikropono.

Subali’t tungkulin ko bilang pari ang mangaral at magpahayag, umulan man o umunos, tumila o sumikat ang araw. Ito ang ginawa ni Jesus. Bagama’t hindi siya tanggap sa Nazaret, ginawa niya pa ring mangaral sa sinagoga. “Hindi ba’t siya ay anak ng karpintero?” Walang propetang tinatanggap sa sariling bayan.

Nguni’t ito ang tinutumbok ng mga pagbasa ngayon. Bagama’t hindi tanggap, tungkulin ay dapat gawin, sapagkat, ayon kay San Pablo, bumubuo tayo ng iisang katawan, na may maraming bahagi. “Hindi masasabi ng mata sa kamay, ‘Hindi kita kailangan,’ ni ng ulo sa mga paa, ‘Hindi ko kayo kailangan.’”

Kaisahan at kabuuan … ito ang simbahan, ang katawang mistiko ni Kristo. Ito ang panawagan sa ating lahat, ang bumuo, ang magkaisa, ang maging matatag sa pagniniig bilang mga anak ng Diyos.

Subali’t mahirap man, masakit man, ito ang dapat nating gawin … ang magbukas ng isip at puso at makinig at tumanggap sa Salita ng Diyos.

May pakiusap ako sa aking mga tagapakinig (o tagabasa). Walang nagsasayaw ng tango nang mag-isa. Laging may dalawang panig sa isang usapin. At kung may nagsasalita, ay may kinakausap at dapat makinig. Ito ang buhay natin bilang Kristiyano … sapagka’t ang pananampalataya ay nanggagaling sa pakikinig.

Alam kong naghahanap kayo ng mahusay magsermon. Nguni’t ang sermon ay hindi isang amateur singing contest. Hindi rin ito isang stand-up comedy show. At lalong hindi ito dapat kwentuhan kung ano ang nangyari sa telenobelang sinusundan natin. Ito ay ang paghihimay ng Salita ng Diyos, at pagbabahagi ng kahulugan at kaugnayan ng Salita ng Diyos sa buhay natin dito, ngayon, at sa lahat ng panahon.

Natutupad ngayon ang mga Salitang ito sa buhay nating nagsisikap makinig, nagsisikap isabuhay ang narinig, at nagpapayaman sa mga katagang narinig. Kung ang mga nakinig kay Nehemias ay nabagabag, dapat rin tayong mabagabag kahit papaano. Dapat rin tayong maantig kahit kaunti. Sapagka’t ang Salita ng Diyos ayon sa sulat sa mga Hebreo ay isang tabak na doble ang talim, nanunuot sa kasu-kasuan ng tao … mabisa at mabunga.

Sa inyo … matanong ko kayo … paano nagaganap ang narinig natin ngayon … sa ating harapan ay natutupad ang mga salitang ito. Dito. Ngayon. Sa buhay at sa bahay natin!

Totoo ba?

BANAAG AT SIKAT

Santo Nino

Enero 20, 2013

Mga Pagbasa: Isa 9:1-6 / Ef 1:3-6.15-18 / Lu 2:41-52

BANAAG AT SIKAT

Hiniram ko kay Lope K. Santos ang pamagat sa araw na ito – isang nobelang Tagalog na pinag-usapan sa araling Pilipino noong araw, na sa aking pakiwari ay kakaunti naman ang nakabasa, kasama na rin ang mga guro sa Pilipino noong araw. Aminado ako … hindi ko nabasa ito, tulad ng epikong Biag ni Lam-ang, na maraming Pinoy ay pamagat lamang naman ang alam, at wala ni isang nakabasa (kung tunay na may kopyang buhay pa hanggang ngayon).

“Nakatanaw ng isang malaking liwanag” …  Ito ang mga salitang hatid sa atin ni Isaias. Namanaag ang liwanag sa karimlan … Ito ang gustong ipahiwatig ng propeta. Nais kong isipin na sa kabila ng lahat ng suliranin at kadiliman sa ating buhay, tunay na namamanaag ang liwanag. Saan kayo makakakita ng tulad sa naganap at nagaganap pa sa Cebu at sa iba pang lugar sa buong Pilipinas ngayon at noong nakaraang siyam na araw?

Sa Cebu lamang, milyon ang dumalo … milyon ang deboto … milyon ang nagpugay, nagdasal, nagtiis, nagbantay, nag-alay ng dasal at papuri sa isang munting estatwa, na daan-daang taon na binibigyang papuri – ang larawan o imahe ng Banal na Sanggol!

Sa Pandacan, Sa Tondo, sa maraming baryo at bayan sa buong kapuluan, laksa-laksa ang estatwa ng Banal na Sanggol – sa mga tindahan, sa mga restoran, sa mga paaralan, sa mga munting dasalan.

Namanaag at sumikat ang liwanag ng pananampalataya sa ating bayan.

Ito marahil ang dahilan kung bakit anuman ang maganap, anuman ang dumating, anuman ang mangyari, sakuna o lindol, sunog o bagyo, pasakit o hilahil, narito pa rin tayo – nakangiti, masaya, nagsisikap, nagsusumamo pa rin para sa isang magandang bukas!

At bakit ba hindi? Sabi nga ni San Pablo, “pinagkalooban niya tayo ng lahat ng pagpapalang espiritwal dahil sa ating pakikipag-isa kay Kristo.” Sa kabila ng lahat, marunong pa rin tumanaw ang Pinoy … marunong pa rin kumilala, sapagka’t sa bawa’t anino, sa bawa’t kadiliman, ay namamanaag at sumisikat ang isang kakaibang ilaw at liwanag sa taong may pananampalataya.

Tingnan natin ang ilan sa liwanag na ito …

Ayon sa mga dalubhasa, kung ang titingnan natin ay ang pamilyang Pinoy, dapat sana ay watak-watak na ang pamilyang Pinoy. Saan ka nakakita ng mga ina ng tahahan na wala sa sariling tahanan kundi naglilingkod sa ibang tahanang banyaga at buo pa rin ang pamilya? Saan ka nakakita ng mga padre de pamilya na nagbabanat ng buto, hindi rito sa mga sakahan sa atin, kundi naghahanap-buhay sa mga pagawaan sa malalayong bansa, pero buo pa rin ang pamilya?

Dito lamang sa atin … dito lamang sa mahirap na bayan natin, mahirap nga, nguni’t nagliliwanag pa rin sa sikat ng biyaya ng makabayaning pagtitiis at pagpupursigi mapaganda lamang ang takbo ng buhay ng pamilya! Noong mga taong nobenta (90s) ano ang sabi ng mga nagsasaliksik? .. Eto … na ang pamilya ay buo pa rin dahil sa milagro ng texting. Noong naglaon, dahil sa milagro ng SKYPE, o internet telephony. Ngayon, dahil sa tulong ng facebook at iba pang social networking sites. Buo pa rin ang pamilya, nagkakaniig pa rin, nagkakasundo-sundo pa rin, kahit na ang mga lolo at lola ay walang retirement sapagkat sila ang nag-aalaga ng mga batang paslit.

Ano ba ang magandang balita para sa lahat ngayon ayon sa mga pagbasa. Ayun nga! Namanaag at sumikat! Alin? Ang larawan ng banal na pamilya ni Jesus, Maria at Jose, na sa kabila ng isang di inaasahang pangyayari ay patuloy pa ring nagpamalas ng pananampalataya at pagniniig sa isa’t isa. Nawala sa caravan ang binatilyong si Jesus. Sa kanilang paglalakbay tungo sa Jerusalem, bigla na lamang namalayan ni Maria at Jose na nawawala ang anak. Naguluhan sila, tulad ng lahat ng inang hindi pa sanay mawalay sa anak, tulad ng mga inang nagpapagal sa Italya o sa HongKong na malayo sa kanilang iniirog na bunso.

Matalim ang balaraw na tumimo sa puso ng Inang Maria … Bakit raw baga siya hinahanap gayong ang dapat niyang gampanan ay ang gawain ng kanyang Amang makalangit? Matalim at matalas, tulad ng mga sugat na dulot ng mga suwail na anak sa ating panahon na hindi na marunong magpahalaga, hindi na marunong magpasalamat, at hindi na marunong magsimba at kumilala na ang lahat ay kaloob, ang lahat ay biyaya, at ang lahat ay buhay!

Madilim ang ating kapaligiran… Malimit nang dumating sa ating bayan ang sunod-sunod na bagyo sa lugar na hindi kailanman nakatikim ng daluyong noong araw. Madilim ang kapaligiran – mga lugar na dati rati ay punong-puno ng kagubatan, ngunit ngayon ay panay kalbong mga kabundukan, na wala nang pipigil sa baha at daluyong mula sa kalikasang nagpupuyos ang damdamin sa kalalabisan ng mga taong tulad natin, na walang pansin sa karapatan ng kalikasan, at kapakanang pangkalahatan.

Maitim ang budhi ng tanan … sa ngalan ng pork barrel at salapi, ay ipinagpalit natin ang mga tunay at wastong mga pagpapahalagang Kristiyano. Madilim ang kinabukasan … sa ngalan pa rin ng pera ay handa nating ipagbenta ang ating mga boto, at masaya na tayo sa kaunting mumong paulan ng mga tampalasan, na kilala lamang tayo kapag botohan!

Ngunit ito ang higit na matindi! Dahil sa banaag at sikat na naganap nang isinilang ang Panginoon, unti-unti, dahan-dahan, sa liwanag ng kaligtasang dulot niya, ay unti-unti rin tayong nagigising sa katotohanang hindi tayo tinawag ng Diyos upang manatili at mahirati sa kadiliman!

Panawagan niya sa atin ay sa kaliwanagan, sa kapanatagan, sa kahinahunan, at sa kapayapaan! Ang liwanag ay sumilay na, sumikat na, at patuloy na naggagabay sa mga taong may mabubuting kalooban.

Huwag sana tayo pahuli. Huwag sana tayo magbulag-bulagan. Si Kristo ay dumating na. Siya ay ating kapiling na! Siya ang tunay at wagas na banaag at sikat ng kaligayahan at kaligtasang walang hanggan!

ANG AKING PINILI AT KINALULUGDAN!

Pagbibinyag sa Panginoon

Enero 13, 2013

Mga Pagbasa: Is 42:1-4.6-7 / Gw 10:34-38 / Lc 3:15-16.21-22

ANG AKING PINILI AT KINALULUGDAN!

Tapos na ang Pasko. Wala na dapat mga palamuti, mga parol, at lahat ng may kinalaman sa paskong pambata at pangkomersyo. Pero hindi natatapos ang hiwaga ng Pasko – lalu na’t kung ang pinag-uusapan ay ang kahulugan ng pagiging tao ng Diyos tulad natin, upang tayo ay maging Diyos tulad Niya.

Noong isang Linggo, ipinagdiwang natin ang isang aspeto ng hiwaga ng kanyang pagpapakilala sa daigdig – ang Epipaniya. Ngayon, ang ikalawang aspeto ng kanyang pagpapahayag o pagpapakilala ang siya nating pinagninilayan – ang kanyang pagbibinyag.

Pero may kaakibat na kwento ito … Isang kwentong hindi gaanong nabibigyang-pansin – ang kwento tungkol sa isang taong naghatid, nagturo, nangaral tungkol sa kanya, nakakilala, nakakita, nakaunawa, ngunit sa takdang panahon ay kumalas, nagparangya, umurong, upang higit na makilala ang dapat makilala ng madla – ang Panginoong Jesucristo, ang Mananakop at tagapagligtas.

Mahirap para sa ating lahat ang maging supporting actor lang, ika nga. Matindi ang maging taga-dala lamang ng portfolio ng tanyag na tao, taga-paypay lamang kumbaga, at sunud-sunuran lamang sa kung saan pupunta ang mahalagang taong pinaglilingkuran. Hindi natin gusto ang dakilang taga karga lamang ng maleta.

Pero ito ang ginampanan ni Juan Bautista. Ito ang pinanindigan niya at nang dumating ang siyang pinakahihintay, ay hindi siya nag-atubiling magsabi: ‘hindi ako ang Kristo. Mayroong darating na higit na dakila kaysa akin, at hindi man lang ako karapat-dapat magkalag ng sintas ng kanyang sandalyas.”

Ilan sa atin ang nakakakilala ng tama at wasto, at handang bitawan ang pinanghahawakan nating totoo (sa ating akala)? Ilan sa atin ang matahimik at simpleng uurong na lamang sa eksena at hahayaan ang bida ang siyang makita sa gitna ng entablado? Ilan sa atin ang handang magparangya at magbigay, makilala lamang ang tunay na Diyos, ang iisang Diyos, at wala nang iba?

Sabi ng mga dalubhasa sa ating panahon, ang ating henerasyon daw ay gumagawa ng milyon-milyong mga narsisista, mga taong makasarili, at walang iniisip kundi ang sariling ginhawa, sariling kapakanan, sariling larawan at sariling luho. Lubha itong palasak lalu na sa facebook, kung saan wala kang makikita kundi ang walang kupas na kagalingan, walang patid na kagandahan o kagwapuhan ng mga kabataang tila walang kaubusan ang pera at tila laging nasa starbucks at lahat ng kinakain at ginagawa ay naka-post sa facebook.

Gumagawa tayo ngayon ng isang salinlahi ng mga taong puro pagkamakasarili ang natututunan.

Hindi ito ang turo ng araw na ito ng binyag ng Panginoon. Hindi ito ang pakita ni Juan Bautista, at lalung hindi ito ang gusto para sa atin ng Diyos.

Hindi nagdoble-isip ni Juan na magsabi … “Hindi ako ang Kristo.” Nang medyo naguluhan ang mga tao, mga tagasunod niya dahil nakita nilang may marami na ring tagasunod si Jesus, hindi siya nag-atubili… Hindi nagulumihanan, bagkus nagwika: “May darating na higit na dakila kaysa sa akin.”

At bakit higit na dakila?

Siya na sana ang magwika sa pamamagitan ng Kanyang Salita … “ito ang lingkod ko na aking itataas, na aking pinili at kinalulugdan.” Natupad ito sa araw ng binyag ni Kristo kung saan ating narinig: “Ikaw ang minamahal kong Anak; lubos kitang kinalulugdan.”

Lahat tayo ay nag-aasam makita ang Diyos … ngayon pa man, kundi balang araw. Naghahanap tayo kahit man lamang mga tanda na siya ay tunay, at hindi isang kathang-isip lamang.

Sa aking karanasan, laging may nagaganap, nangyayari sa ating buhay na patunay na ang Diyos ay tunay at buhay, at laging tila may nagdadaig na palumpong na nagpapakitang ang Diyos ay naggagabay pa rin ngayon sa buhay nating lahat, tulad nang Siya ay nagpakita kay Moises. Pero, tanging ang may pananampalataya lamang ang nakakakita, at nakakatunghay. Ang lahat ng iba ay walang pansin, walang nakikita, hindi dahil sa hindi totoo ang Diyos, kundi sapagka’t pulpol ang mata nila ng pananampalataya.

Ito ang tanong natin ngayon. Anong uri ba ng salamin ang suot natin at hindi natin nakikita ang pagpapahayag ng Diyos? Diyos baga ang may suliranin o tayo?

Nakita ni Juan Bautista ang Panginoon. Hindi siya nag-atubiling ituro siya sa lahat ng tao: “Narito ang Kordero ng Diyos!” Nang mabinyagan niya si Jesus, narinig niya at nakita ang pahayag mismo ng Diyos Ama: “Ikaw ang minamahal kong Anak; lubos kitang kinalulugdan.”

Ano ang nakikita mo? Meron ka bang napapansin? Meron pa bang dapat hanapin pa bukod sa kanyang ipinangako at natupad na: “Ito ang lingkod ko na aking itataas, na aking pinili at kinalulugdan.”

BUMANGON AT MAGLIWANAG!

EPIPANIYA (DAKILANG PAGPAPAHAYAG NG DIYOS)

Enero 6, 2013

Mga Pagbasa: Is 60:1-6 / Efeso 3:2-3a, 5-6 / Mt 2:1-12

BUMANGON AT MAGLIWANAG!

Noong araw, ang Pasko ay laging maaliwalas, malamig, at walang anumang ulap na lumalambong sa himpapawid. Maganda ang sikat ng araw, pero hindi mainit. Sa panahon natin, makulimlim, kahit sa araw na ito. Sa nakaraang dalawang taon, binagyo at hinagupit ng matinding paghihirap ang mga taga Mindanao, bago sumapit ang pasko.

Pero hindi lamang klima ang nagdidilim. Pati kabatiran at kamalayan nating mga Pinoy ay tila nalulukuban ng madidilim na alapaap. Hindi pa rin tayo nagkakaisa. Maraming mga isyu ang nagdudulot ng pagkakahati-hati natin. Ang kulay politika ay patuloy na nababalot ng hidwaan at pagkakanya-kanya … pana-panahon o weder-weder lang, ika nga, na wari baga’y ang lahat ay nakadepende kung sino ang naghahari, at puedeng mabago ang takbo ng lahat, segun sa takbo ng dibdib at isipan ng bagong naghahari.

Bukod sa rito, sa panahon natin, ang tama ay nagiging mali at ang mali ay nagiging tama, dahil sa makapangyarihang social networking at mass media. Ang turo ng Simbahan ay nagiging katawa-tawa, kalibak-libak, at ang tumatayo at naninindigan para sa katotohanang moral ay pinagbibintangang makaluma, hindi angkop sa modernong panahon, at kung hindi naman ay itinutulad sa mga Taliban na mapagdiin sa sariling isipan at uri ng pamumuno.

Tapos na ang lahat ng dakilang bagay na nagpalambot sa puso natin. Tapos na ang Pasko sa isipan ng marami, at kung ang susundin natin ay ang mundo ng komersyo, ang dapat paghandaan na ay ang Valentine’s Day, para kumita muli ang mga malls. Nguni’t sa araw na ito, pista ng pagpapakita o pagpapahayag ng Panginoon (Epipaniya), ay paskong-pasko pa rin, bagama’t wala na ang mga imaheng siyang kinagisnan nating nagbibigay-diwa sa pasko.

Magandang isipin na ang epipaniya ay naganap sa kasimplehan, sa kapayakan. Wala na ang larawan ng nagkakantahang mga anghel. Wala na rin ang nagtatakbuhan at nagmamadaling mga pastol. Wala na ang mga hayop sa sabsaban – mga larawang magandang ipakita sa pamamagitan ng makikintab ng mga palara at mga kumu-kuti-kutitap ng mga munting ilawan, at ang nasa gitna ay isang kyut na munting sanggol, na napaliligiran ni Maria at Jose, at iba pa.

Ang nakikita natin ngayon ay isang di kilalang bayan, ang Betlehem, at di kilalang siyudad ang Jerusalem. Nakikita natin ang larawan ng mga Mago na papalapit, naglalakbay, naghahanap, at sa isang sandali ay nakatagpo, hatid ng isang maliwanag na tala.

Marahil ay dapat nating tularan ang mga Mago – naglakbay, naghanap, nagsikap! Marahil ay dapat nating bigyang-pansin ang ating tala – na naghahatid sa kung ano ang dapat nating makita at malaman tungkol sa Diyos at sa ating sarili.

Marami ang dapat nating maunawaan tungkol sa Diyos. Marami rin ang dapat nating malaman tungkol sa ating sarili bilang tao. Maraming mga kadiliman sa buhay nating ngayon ang dapat masinagan ng tala ng katotohanan, at tala ng tunay na kalayaan. Maraming kadiliman ang dulot ng mundo ng pamamahayag, na tulad ng lahat ng aspeto ng ating kulturang Pinoy, ay nabahiran na rin ng korupsyon. Maraming mga bahagi ng ating lipunan ay hindi nalalayo sa Belen na napaligiran ng kadiliman at kasalanan!

Tayo ang mga pinaghahanap ng tala. Tayo ang nangangailangan ng kanyang liwanag. At ang paghahanap ng mga mago ay siya ring dapat nating paghahanap rin at pagsisikap upang mapanuto ang ating bayan sa malinaw at tumpak na daan.

Pag-asa ang turo ng mga pagbasa … hindi kalungkutan at kawalang tiwala sa gitna ng kadiliman. Ito ang nais nating dalhin pauwi mula sa simbahang ito: “
Bumangon at magliwanag na tulad ng araw!”

Bumangon! Nadapa tayo at nasadlak sa maraming pagkakamali at kasalanan … lahat tayo. Magliwanag! Nabalot tayo ng dilim ng pangamba, kawalang tiwala at pag-asa at maging pagtatampo sa Diyos na tila walang kapangyarihang pumuksa sa katiwalian.

Bumangon at magliwanag, kapatid! Hindi pa huli ang lahat at hindi kailanman magagapi ang Diyos. Bagama’t siya ay nakikitan nating isang sanggol na bagong silang, may pangakong nakalaan para sa akin at sa iyo: “Poon, maglilingkod sa Iyo tanang bansa nitong mundo!”