LUWALHATI SA KABILA NG PIGHATI

Ikalawang Linggo ng Kwaresma B

Marso 2, 2015

LUWALHATI SA KABILA NG PIGHATI!

Hindi biro and pinagdaanan ni Abraham. At lalung hindi madali ang karanasan ni Isaac – ang magmistulang isang bisirong tupa na gigilitan na lamang at sukat ng kanyang sariling ama.

Ilagay natin kahit sandali ang sarili sa katatayuan ni Abraham. Binigyan siya ng kaisa-isang anak at tapos ay sisingilin siya ng Diyos, at ang kabayaran o sukli ay ang parehong kaisa-isang anak na si Isaac.

Mahirap rin ang pinagdadaanan natin bilang bayan. 29 na taon pagkatapos ng isang payapang pagbabago na ginawa nating tampulan ng lahat ng pag-asa natin, ay tila kabaligtaran ang nangyari: 1) bumalik ang mga tiwaling politico at mga mambabatas na akala natin ay napatalsik na natin; 2) muling tumambad sa ating harap ang katotohanang niloloko lamang ang taong bayan sa kanilang kunwaring paglilingkod subali’t puro pala mga ahas na naghihintay ng matutuklaw; 3) ang mga malalaking kompanya ay patuloy na kakampi ng mga namumuno, ng mga mambabatas upang mapanatiling ang sitwasyong hawak sa leeg ang mga taong walang kamuang-muang sa tunay na nangyayari, dahil pati mga mamamahayag at kakampi rin ng mga namumuno at naghahawak ng kapangyarihan.

Mahirap ang pinagdadaanan natin sapagka’t magpahanggang ngayon ay lalu pa tayong naging hati-hati at walang pagkakaisa sa maraming bagay.

Sa araw na ito, matindi ang pahatid sa atin ng mga pagbasa. Pighati ang pinagdaanan ni Abraham. Sino sa atin ang handang magsukli sa Diyos ng isang pinakamamahal natin, o isang bagay na hindi natin kayang ipagkaloob?

Nguni’t ito ang diwa ng tunay na kabanalan! Ito ang kahulugan ng tunay na pagtalima o pagsunod sa kalooban ng Diyos. Ito ang kwento ng isang taong may pananampalataya at dahil rito ay naging handa siyang gawin ang ipinag-uutos ng Diyos na nagkaloob sa kanya ng lahat.

Posible pa ba ito sa buhay natin?

Mabuti na lamang at bago ko isulat ito ay natunghayan ko ang isang kwentong nakapagpatayo ng aking balahibo at nakapagpaiyak rin sa akin. Nang maganap ang 9/11 na atake ng mga terorista sa New York, 52 eroplanong galing Europa ang pinababa muna sa Newfoundland, Canada. Mahigit na sampung libong tao ang bumaba at tinanggap bilang bisita ng Lewisporte, na ang populasyon ay hindi kasing dami ng mga bisitang dumating. Hindi pa nila alam noon kung ano ang nangyari sa Twin Towers sa New York.

Nang nalaman na nila at nang sila ay pabalik na sa America, isang tao ang nagbalak magpakita ng pasasalamat sa mga taga Lewisporte. Nagkolekta siya ng pondo para sa mga scholarship ng mga taga Lewisporte na mga bata. Sa araw na yaon, ay nakakolekta agad siya ng 14,000 na dolyar. At sa araw ng pagsulat ng kwentong ito ay mahigit na sa isa at kalahating milyong dolyar na ang pondo!

Ito ay isang kabutihang parang nagmula sa isang kasamaan … isang kwento ng biyaya na tila naging bunga ng kabaligtaran … isang luwalhati na tila nagmula sa isang pighati.

Ito ay naging posible sapagka’t may naniwala, may taong may taglay  na pananampalataya.

Ang bagay na ito ay hindi kayang gawin ng taong walang pinanghahawakang pananampalataya … Ito  ay isang himalang magaganap lamang kung may handang mag-alay hindi lamang ng pinakamamahal, kundi ng buong pagkataong nagbibigay tiwala sa kakayahan ng Diyos na gumawa ng mabuti kahit mula sa masama.

Maraming masasama ang bumabalot sa mundo kahit saan. Dalawa lamang ang landas na puede nating tahakin: ang landas ng kawalang pag-asa, o landas ng pananampalataya. Piliin sana natin ang pangalawa. Piliin natin ang Diyos at ang pagtitiwala sa kanyang kapangyarihan: “Sa piling ng Poong Mahal, ako’y laging mamumuhay!” “Kung ang Diyos ay panig sa atin, sino ang laban sa atin?”

Tumingala tayo ay tumingin sa Panginoon!

“Ito ang minamahal kong Anak. Pakinggan ninyo siya!”

Sino ba tinitingala at pinakikinggan natin?