UMAKYAT, HINDI UMALIS; NILUWALHATI UPANG MANATILI

PAG-AKYAT SA LANGIT (A)

Junio 1, 2014

UMAKYAT, HINDI UMALIS; NILUWALHATI, UPANG MANATILI

Marami sa ating mga kababayang ina at ama ng mga batang paslit ang lumilisan sa bayan, nangingibang-bayan, at naglalakbay sa malayo. Marami sa mga batang mga magulang na umaalis araw-araw para mag-trabaho ay sadyang iniiwan ang mga anak, sa mga yaya, o sa kanilang sariling mga magulang, sa Lolo o Lola.

Si Jesus man ay lumisan … umakyat sa kalangitan. Ito ang ipinagdiriwang natin ngayon.

Nguni’t batid nating lahat na ang paglisan ng mga magulang na Pinoy ay hindi pag-alis upang mawalay, upang mahiwalay, o upang malayo. Ito ay isang paglisan na ang pakay ay upang lalong mapalapit, upang mapaghandaan ang darating na kinabukasan ng kanilang mga anak. Itong paglisang ito ay hindi pamamaalam, kundi pagsisikap, pagtitiyaga, upang higit na mapamahal sa mga anak.

Noong hindi pa uso ang Skype at facetime, telepono ang koneksyon ng magulang sa abroad at anak sa sariling bayan. Nang mauso na ang texting, panay text naman araw-araw. At ngayong palasak na ang mga tablet, Android man o iOS, ang paglisan sa malayo ay napalitan ng pakikipagniig sa pamamagitan ng videochat.

Si Jesus ay umakyat sa langit. Nakapagtatakang hindi man lamang ito binanggit ni Mateo sa ebanghelyo. Tama siya. Hindi umakyat ang Panginoon upang lumisan, kundi upang luwalhatiin ng Ama. Umakyat siya hindi upang mawala sa ating piling, bagkus upang manatili sa ibang paraan, sa mas mataas na antas sa pamamagitan ng biyaya, o misterio ng kanyang pananatili at pakikisalamuha sa atin.

Ang pag-akyat ng Panginoon ay hindi pamamaalam, kundi pananatili. Ang pag-akyat niya ay hindi paglisan kundi pagiging kapiling natin sa biyaya, sa tuluyang gawang pagliligtas, at sa pakikipagniig sa pamamagitan ng kanyang katawang mistiko, ang Santa Iglesya.

Pero, tingnan nating muli ang ebanghelyo … may karugtong pa. Hindi siya lumisan. Hindi siya namaalam. Patuloy siyang nananatili, pero may iniutos siya sa atin: “Humayo kayo at gawing disipulo ko ang buong daigdig.”

Sa huling pagtutuos, ang pag-akyat ay pananatili sa piling natin. Ang pag-akyat niya ay isang paghamon, upang tayo ay gumanap sa kanyang ginanap, ang katotohanan tungkol sa kung sino siya … EMMANUEL, ang Diyos na sumasaatin!

Hali! Huwag lumisan! Manatili! Mangaral at gumawa nang ayon sa kanyang ipinag-utos. At ito ang ating panalangin tuwina: MANE NOBISCUM, DOMINE, SEMPER ET PRO SEMPER! Manatili ka sa aming piling Panginoon, sa tuwina at saanman!

KAAKBAY KONG TUNAY; KALAKBAY KO AT KATOTO - PATNUBAY!

Ika-anim na Linggo ng Pagkabuhay A

Mayo 25, 2014

KAAKBAY KONG TUNAY; KALAKBAY KO AT KATOTO – PATNUBAY!

Mahirap ipaliwanag ang pananatili ng Espiritu Santo sa piling natin. Sa ating panahon, sa dami ng mga sineng ang pinaksa ay mga multo at mga anito, o mga dwende at anik-anik pang mga tiyanak at iba pang uri ng mga misteriosong mga hindi tao, at walang katawang-lupang mga “aninong gumagalaw,” sadyang lalong humirap ipaliwanag ang Banal na Espiritu.

Sa haba ng aming pag-aaral bilang pari, sa dinami-dami ng mga paliwanag at mga librong binasa tungkol dito, hindi ko masasabing lubos kong nauwaan ang “pananatili sa piling natin ng Patnubay,” tulad ng pangako ng Panginoon.

Pero kung iisipin natin, mukha namang simple lang ito at madaling unawain. Simple lamang intindihin na kapag ang isang sisidlan ay tumanggap ng anu man, ito ay hindi nananatiling walang laman. Napupuno ito. Napagyayaman. Nalalamanan. Nagaganap, at nagiging tunay na sisidlan.

Noong bata pa ako, nakaranas ako ng isang matinding panaginip na parang isang bangungot. Nagising na lamang ako sa gitna ng isang madilim na gabi. Mag-isa ako sa madilim na kwarto. Marami akong malalakas na tinig na naririnig, pero wala akong makita at wala ring sinuman sa aking tabi, sa aking kinaroonan. Masama na ang nasa dilim, pero higit na masahol ang wala kang katabi … walang kasama.

Sa unang pagbasa, binanggit na isinugo si Pedro at Juan upang manalangin sa bagong binyag na mga taga Samaria upang tumanggap sila ng Espiritu Santo. Sa liham naman ni Pedro sa ikalawang pagbasa, nabanggit kung paano si Jesus ay “namatay sa laman, at muling binuhay ayon sa Espiritu.” Sa Ebanghelyo naman ay nasasaad kung paano nangako ang Panginoon na ibibigay ng Ama: “isa pang Patnubay na magiging kasama magpakailanman.”

Hindi ko maubos maisip ang katatayuan ng mga disipulo matapos mapatay si Jesus at ipako sa krus. Malamang na nakaramdam din sila ng pangungulila at para bagang naiwan sa gitna ng kadiliman.

Hindi ko pa rin lubos na nauunawaan ang kahulugan ng pananatili ng Espiritu sa piling natin, pero nauuwaan ko kung ano ang kahulugan ng pagiging ulila at naiwan sa madilim na silid, at wala kang makasama, walang katabi, at walang naroon upang bigyan ka ng lakas ng loob.

Maraming beses na tayo ay ganito ang tayo. Sa panahon natin, parang nag-iisa ang mga gumagawa ng tama. Ang mali ay naging tama, at ang tama ay itinuturing na mali. Kung sino ang gumagawa ng tama ay silang pinahihirapan ng lipunan, tinitikis, at isinasa isantabi. Kapag gumawa ka ng tama, at nakipaglaban sa tama, ikaw ay iiwanan ng karamihan, itatakwil, at pababayaan.

Ilang beses ako nakaranas nang ganito … parang itinuring na ketongin … at pati mga kaibigan mo ay naglalahong parang bula.

Nais kong isipin na ang magandang balita sa araw na ito ay ito lamang ang kahulugan … Hindi ako nag-iisa … Hindi na tayo kailangan maniwala sa mga multo, mga anito, at mga espiritung hindi natin maipaliwanag nang lubos, at lalong hindi natin nakikita, at lalong walang idinudulot na mabuti sa atin.

Sapat na sa akin ang pangako ng Panginoong muling nabuhay. Hindi ako nag-iisa. Hindi ako nananatili sa dilim. Ang Patnubay ay maari nating unawain bilang kaakbay, kasabay, katabi, kasangga, kapatid, at kaagapay sa buhay.

Ang Espiritu Santo ay gabay, kalakbay, kaakbay, at kaagapay … Nanatili siya sa ating piling, umulan man o umaraw, umunos man at humangin, kumulog man o kumidlat. Hindi na ako nag-iisa!

Luwalhati sa Ama, sa Anak, at sa Espiritu Santo!

WALA NANG IBA PA; WALA NANG HIHIGIT PA!

Ikalimang Linggo ng Pagkabuhay (A)

Mayo 18, 2014

WALA NANG IBA PA; WALA NANG HIHIGIT PA!

Medyo sawa na tayo sa mga slogan … mga isang linyang kasabihang madaling matandaan, madaling bigkasin paulit-ulit, at kahit hindi totoo ay nagiging totoo na rin sa ating guni-guni. Ayaw na rin ng mga kabataan ngayon magbasa ng anumang “users’ manual” kapag bumili ng bagong gamit. Kapag may bagong selfon, diretso nang gamit … wala nang basa basa pa ng mga manual.

Noong araw, kapag nag-biyahe, hanap muna ay mapa. Marunong magbasa ng mapa ang maraming tao. Ngayon, nagsasama ng “navigator” upang ipakita, hindi ituro, ang daan patungo sa anumang lugar. Kung meron mang manual, ika nga, ang nakatala roon ay mga larawan, hindi mga salita … larawang dapat lang tularan, gayahin, at sundin, hindi mga alituntuning dapat pang basahin at unawain – at isagawa.

Natatandaan ko pa noong ako’y isang batang-batang pari sa Paris, Francia. Konti lang ang alam kong Pranses, kung kaya’t nagtanong ako kung paano marating ang 33bis Rue des Pyrenees. Halata ng mama sigurong hindi ko masyadong maiintindihan ang kanyang sasabihin, kung kaya’t sinabi niya sa akin: “Suivez moi, s’il vous plait.” Sundin mo lang ako. Naaalala ko rin nang isang beses na kasama ko ang aking mga kapatid sa Reno, Nevada. Paikot-ikot kami at ginaw na ginaw, kasi hindi namin makita ang Incline Village kung saan dapat kami tumuloy. Nakita namin ang pulis na marahil ay nagtataka kung bakit kami paikot-ikot. Isa lamang ang kanyang sinabi sa amin: “Follow me.” “Sundan nyo ako.”

Sundan nyo ako. Ito ang turo sa atin ng Butihing Pastol. Matapos niya bigyan ng lakas ng loob ang mga disipulo at pawiin ang kanilang pangamba; matapos ibigay sa kanila ang pangakong may kinalaman sa langit na tunay nilang tirahan; matapos tanungin ni Tomas at ni Felipe ng dalawang magka-ibang tanong, ito ang tugon ni Jesus: “Sundan nyo ako.”

Si Tomas ay medyo deretso ang hiling: “Paano namin malalaman ang daan?” Si Felipe naman ay medyo personal ang dating: “Panginoon, ipakita ninyo sa amin ang Ama, at masisiyahan na kami.”

Deretso rin at malinaw ang tugon ng Panginoon: “ang nakakita sa akin ay nakakita na sa Ama.” Hindi siya nagbigay ng mapa kay Tomas. Hindi nagbigay ng GPS kay Felipe. Hindi siya nagbigay ng “owner’s manual” kaninuman. Ibinigay niya ang kanyang sarili. Hindi siya nangaral nang kung paano marating ang langit. Inakay niya ang mga disipulo. Hindi siya nagwika kung saan ang daan. Hindi … ipinakita niya ang daan, at kanyang sinabi: “Ako ang Daan, ang Katotohanan, at ang Buhay.”

Sa panahon natin, kay raming daan; kay raming paraan. Sa kabila ng tuwid na daan, baluktot pa rin ang tinatahak na landas ng ating lipunan. Bilyon-bilyon ang naglaho, ang pinagsamantalahan ng mga magnanakaw na honorable.  Hindi nagbigay si Jesus nang maraming daan o mapang puedeng pagpilian. Hindi niya sinabing siya ang isa sa mga daan na puedeng tahakin. Bagkus sinabi niya, “Ako ang Daan.”

Maraming katotohanan ngayon, depende kung anong channel ang pinanunuod mo. Maraming totoo, depende rin kung anong periodiko ang binabasa mo. Ang totoo ay nahahati, nahihilot, nagagawan ng paraan. Pero hindi sinabi ni Jesus na siya ay isa ring katotohanang puedeng hilutin at puedeng bilugin. Bagkus sinabi niya: “Ako ang Katotohanan.” At ang katotohanan ay hindi depende sa sinabi ng Pulse Asia o anumang survey outfit.

Marami rin ngayon ang nagpapanggap na maghahatid ng buhay. Kay raming mga skin experts na walang ginawa kundi mag-isip kung paano babatang muli o gagandang muli ang mga tigulang o mga gurang! Kay raming mga plastic surgeons na ito ang pakay. Hindi sinabi ni Jesus na siya raw ang medyo buhay o naghahatid ng buhay na kalahati lamang. Bagkus sinabi niya: “Ako ang Buhay.” At ang buhay na ito ay hindi lamang batay sa ganda ng kutis, tangos ng ilong, at bawas ng baba para sa mga babalu.

Tanging si Jesus ang Daan. Wala nang iba. Tanging si Jesus ang Katotohanan – ang katotohanang mapagligtas. Wala nang iba. Tanging si Jesus ang Buhay – Buhay na ganap at wala ka nang hahanapin pa.

Tanging ang Diyos sa pamamagitan ni Jesus, ang mapa, ang daan, ang destinasyon, at ang huling hantungan. Tanging ang Diyos ang makapagpapaganap sa buhay makamundong hindi kailanman sapat at ganap, at hindi makapagbibigay ng walang hanggang kaligayahan. Tanging si Jesus … Wala nang iba … wala nang hihigit pa!

SALA-SALABAT NA TINIG; KANINO KA PANIG?

Ika-apat na Linggo ng Pagkabuhay (A)

Mayo 11, 2014

SALA-SALABAT NA TINIG; KANINO KA PANIG?

Maingay ang ating kapaligiran sa ating panahon … maraming sala-salabat na tinig … maraming salu-salungat na takbo ng isipan … maraming umaakit at nananawagan ng ating atensyon. Lahat ay nagpapanggap na may hatid na katotohanan … lahat ay nagsasabing wala nang dapat pang pakinggang iba pa.

Ito na … ikaw na, ika nga. Wala nang iba.

Pero alam nating lahat kung paano ang pakiramdam ng maloko. Alam kong dama ninyo ang kung anong pagsisisi ang dinadama ng isang taong nakinig sa maling payo, at nagpasya nang mali, at kung anong malaking suliranin ang naging bunga ng maling pasyang ito. Alam ko … sa aking pagkabata ay di miminsan akong nawalan ng pera, nadenggoy ika nga, dahil sa matatamis na pananalita ng taong ang bibig ay tila puno ng pulot pukyutan.

May nagsasabing sa isang malaking trahedya sa kasaysayan ng mundo, tulad ng trahedya noong 9/11, sa kaguluhan at kadiliman ng gusaling malapit nang gumuho nang tamaan ng eroplano, may isang bombero ang dumating sa isang palapag. Walang ilaw … hindi magkamayaw … hindi sila makaaninag kung saan pupunta sa kapal ng usok at kadiliman. Sinabi ng bombero … makinig lang kayo sa akin at sumunod sa aking tinig!

Kumanta siya … nagsalita siya nang walang tigil … at ang mga nakinig ay naligtas. Siya ay kumilos na parang isang pastol, at ang kanyang tinig lamang ang sinunod ng marami.

Linggo ngayon ng Butihing Pastol. At ang sabi ng Panginoon ay tila susun-susong katotohanan … Siya raw ang pastol. Siya rin ang pintuan ng pastulan. Pero may isang larawang hindi dapat natin mapagkamalian … Mahalaga ang tinig ng pastol, at lalong mahalaga na ang mga tagasunod sa pastol ay makinig sa kanyang tinig.

Hindi na natin alam kung sino at ano ang dapat pakinggan. Hindi na natin alam kung sino talaga ang nagsasabi ng totoo. Ang radyo at TV ay hindi na kapani-paniwala sa maraming pagkakataon. Ang katotohanan ay nabibili, at ang mga tagapagpahayag ay nababayaran. Puro ingay, hindi tinig ng totoo ang ating naririnig.

Tanging ang simbahan lamang ang nagtataguyod ng tinig ng katotohanan, na walang bahid politica, walang anumang agenda, walang anumang nais na posisyon at kapangyarihang makamundo.

Mahalagang makinig tayo sa tamang tinig, sa wastong tinig, at ito ang mahalagang aral sa atin sa araw na ito. Ang butihing Pastol ang siyang ating gabay, ang siyang ating tularan at huwaran. At hindi panglabas na karangyaan ang hanap natin sa kanya. Ang tanging hanap at hinihintay natin ay ang kanyang tinig.

Magulo ang mundo ngayon, punong-puno ng ingay, at nababalot ng lahat ng uri ng panlilinlang. Kailangang magsuri. Kailangang makinig. Pero matapos ang lahat, kailangang sumunod. Kailangang tumalima. Kailangang gumawa ayon sa ating narinig.

Salu-salungat ang iba-ibang mga tinig. Dalawang tanong ang dapat natin sagutin: Una sa lahat ay ito: Ikaw ba ay nakikinig? Ang ikalawa naman ay ito ... kung ikaw ay nakikinig, kaninong tinig ka panig?

"Sumusunod ang mga tupa sapagka't kilala nila ang kanyang tinig."

DOS POR DOS! DISCIPULOS Y SANTOS

Ikatlong Linggo ng Pagkabuhay (A)

Mayo 4, 2014

DOS POR DOS! DISCIPULOS Y SANTOS!

Parang mga tutang sukot ang buntot na naglakad ang dalawang disipulo, palayo, hindi palapit sa Jerusalem. Talo ang kanilang team. Dinakip at tinodas ang captainball. Wala na silang coach. Wala na silang dapat pang hintayin. Tapos na ang laban.

Ito ang kwento sa atin ng pagbasa ngayon.

Dalawang disipulo rin ang dumating sa buhay natin. Isang matanda na nang mahalal, at isa na batang-bata pa nang naging apostoll na kahalili ni San Pedro. Ang una ay naghatid ng tuwa at kagalakan at kapayakan sa mundong naghahanap ng sariwang hangin ng pagbabago. Ang ikalawa ay nagdulot ng pag-asa, at naghatid sa panibagong pakikibaka sa mundong tila ang nagwawagi ay ang kawalang pag-asa, at ang kawalang katugunan sa maraming katanungan.

Dos por dos! Tapatan at tugunan! Dalawang discipulos! Dalawang santos! Dalawang nadala ng kawalang-pag-asa; dalawang naghatid ng panibagong hangin ng pag-asa.

Mahirap kapag wala kang coach sa buhay. Lalong mahirap kung ang iyong mentor o coach o captain ball ay tila iniwan ka sa ere. Mahirap kung ikaw, sa halip na magkaroon ng bagong lakas at tapang, ay nabalutan ng pagdududa at pag-aagam-agam. Naranasan ko rin ito. Mahirap ang tayo kung ang Simbahang mahal mo at pinaglingkuran mo ay tila ipinagtatwa ka dahil ang mga namumuno ay hindi naging ama sa iyo o hindi nagsuporta sa iyo, kundi bagkus sila pang naging dahilan ng iyong pagdurusa.

Ito marahil ang dinama ng dalawang tumatakas palayo sa Jerusalem at patungo sa Emaus.

Subali’t ang  kwento ng muling pagkabuhay ay hindi nagtatapos sa daan patungong Emaus. Ito ay hindi nananatili sa Emaus, kundi sa makalangit na Jerusalem. Ito ang magandang balita sa araw na ito. Sa kabila ng dalawang nawalan ng pag-asa, ang Diyos, ang ating captain ball ay nagkalinga. Nagpakita siya. Nakipaglakbay. Nakikain, at nagpiraso ng tinapay kasama ng dalawang pinanawan ng tuwa at pag-asa.

Ang muling pagkabuhay ay salaysay ng pagkalinga ng Diyos bilang isang hindi lamang coach o captain ball.

Nais kong isipin na ang tapatan ng dalawang discipulos at dalawang santos na si Juan XXIII at Juan Pablo II ay tulad ng pagkalingang ginawa ng Diyos sa dalawang discipulos.

Salamat sa Diyos at ipinagkaloob niya sa mundo ang kapayakan, kabanalan, at pagiging makatao ni San Juan XXIII. Salamat sa Diyos at sa pamamagitan ni San Juan Pablo II, ay ipinagkaloob Niya ang kaloob ng bagong pag-asa sa bayang nalukuban ng pagdududa at pag-aagam-agam.

Maganda ang tapatan ngayon … dos por dos … dos discipulos y dos santos cara a cara! Harapan! Tambalan! Tularan!

San Juan at San Juan Pablo, ipanalangin ninyo kami!