Marso 30, 2014
AMPAW NA, BULAG PA!
Ewan ko ba kung bakit biglang naging uso uli ang ampaw.
Pagkain namin yan noong araw, kasama ng choc-nut (na malaki pa at nakabubusog!)
at balicucha (o tira-tira) na wala na ngayong pumapansin. Iba na ang gusto ng
mga bata ngayon … kundi burger (burjer!) ay Mang Inasal o Starbucks!
Hindi na rin uso ang taguan kapag madilim na gabi, o tumbang
preso kung maliwanag ang buwan. Wala na rin ngayong naglalaro sa labas ng bahay,
at lalu na sa gabi kasi … bakit ka nga naman magtatakbo at magpapalaban ng
gagamba kung puede namang mag Dota, o mag- candy crush, o mag-Flappy Bird!
Maraming ilaw sa ating panahon. Pero maraming bulag.
Maraming pailaw ngayon kahit saan, lalu na yung galing sa mga posteng may letra
pa ng mga pangalan ng ewan, na napapalitan naman tuwing 6 o 9 na taon! Pero
marami ang bulag sa katotohanang wala na ni isang matinong bangketa sa buong
Pilipinas. Nabarahan na ng mga pailaw ni Mayor o ni Congressman.
Marami ring pailaw ang COA. Marami raw silang nadidiskubreng
anomalya. Pero tila bulag pa rin ang kinauukulan. Tatlo lamang ang kanilang
idinidiin. At lalong bulag ang mga botante. Patuloy silang bumoboto sa mga
tiwali, basta ba’t namimigay kapag piyesta, at nagpapasaya tuwing Pasko!
Kay daming liwanag sa ating panahon, subali’t kay rami ring
kadiliman. Kay raming puedeng pagkunan ng sagot sa mga katanungan, subali’t
kapag ang sagot ay hindi sang-ayon sa aking inaasahan, ay hindi ko tinatanggap.
Kay raming kaalaman, subali’t kay rami ring kamangmangan. Kay raming
karangyaan, pero kay rami rin kadayaan at kasakiman.
Hindi … hindi ko tinutukoy lamang ang mga nasa posisyon. Ang
unang-unang tinatamaan sa aking sinasabi ay ako … ikaw … sila … tayong lahat.
Bulag rin ang mga taon noon sa lumang tipan. Hindi nila
akalaing ang pinili ng Diyos ay ang hindi pinapansing pastol na si David. Ang
liwanag ng kalooban ng Diyos ay nakatuon kung saan puro kadiliman ang nakita ng
tao. Sabi rin ni Pablo na “dati ay nasa kadiliman tayo, ngunit ngayo’y nasa
liwanag.”
Bulag rin ang mga Pariseo. Pinagaling na’t lahat ang
lalaking isinilang na bulag ay panay pa rin ang tanong sa kanya nang
paulit-ulit at mga tanong na ayaw naman nila makita ang sagot. Bulag ang mga
taong walang pakundangan sa liwanag. Mas bulag ang taong nagbubulag-bulagan, at
higit na mahirap gamutin ang taong nagsasakit-sakitan.
Pero lumalabas na ang isinilang na bulag ay may nakikitang
liwanag na nalingid sa mga ayaw maniwala. Siya lamang ang nagsabi ng malinaw niyang
nakita: “Isa siyang Propeta.”
Mahirap ang bobo na nagdudunung-dunungan. Mahirap gisingin
ang taong nagtutulog-tulugan. Mahirap ang taong mas gusto pang manatili sa
dilim, kaysa sa liwanag.
Para silang ampaw. Puro porma, wala namang laman. Puro hechura,
wala namang hiratsa! Parang mga Pariseong wagas na ampaw na panay ang
imbestigasyon sa pobreng bulag, pero ayaw naman nila makita ang totoong
nagsusumigaw sa kanilang harapan. Ampaw na, bulag pa!
Bilib at saludo ako sa bulag. Marami siyang alam at lalung
maraming nakita sapagkat hindi matang pisikal ang kanyang gamit, kundi ang mata
ng pananampalataya, mata ng puso, matang mapagmatyag, at mapag-kilatis, at alam
tukuyin kung ang kausap niya ay isa lamang ampaw, o isang propetang nagsabi sa
kanya: “Siya’y nakita mo na. Siya ang nakikipag-usap sa iyo.” Siya ay hindi
ampaw, kundi kaligtasan ng sanlibutan!
O ano? Mamili ka … kwarta o kahon? Hindi! Ampaw o ilaw?
ILAW!
No comments:
Post a Comment