MAHAL LAMANG BA O BANAL?

Linggo ng Palaspas Taon B

Marso 29, 2015

MAHAL LAMANG BA O BANAL?

Bukang bibig ng marami ang eroplanong pinabagsak ng piloto sa Francia. Isinuong niya ang buhay ng 150 katao, kasama ang kanyang buhay sa tiyak na kamatayan. Hindi na para sa akin o sa ating lahat ang magbigay ng anumang hula o haka-haka sa kung anong dahilan at nagawa niya ito.

Sapat nang sabihing isinuong niya ang sarili sa panganib at tiyak na kamatayan. Kung ano ang dahilan ay hindi na para sa akin upang hulaan.

Pero dahil sa Linggo ng Palaspas ngayon, dapat siguro nating liwanagin na ang Panginoong Jesus ay dumiretso at tumuloy pa sa Jerusalem bagama’t batid niyang parang isinusuong rin niya ang buhay sa panganib. Ayon sa kasulatan, alam niya ang kahihinatnan. Batid niya na siya ay dadakipin, pahihirapan, at ipapasailalim sa batas ng mga Judio. Malinaw sa Banal na Kasulatan na alam niya ang kanyang sasapitin.

Pero ginawa niya ito, hindi dahil sa anumang dahilan, liban sa pagsunod sa kalooban ng Diyos. Hindi niya ibinuwis ang buhay sa ganang kanyang sariling desisyon, kundi bagkus, ito ang kalooban ng kanyang Ama.

Hindi ito isang tadhanang hinarap nang walang malayang desisyon sa parte ng Panginoon. Ito ay isang daang kanyang tinahak bilang pagtupad at pakikibahagi sa balak ng Diyos para sa kaligtasan ng tao.

Marami ngayon ang magsisikap upang gawing banal ang mahal na araw. Para sa karamihan, ang paggawang banal dito ay walang iba kundi ang pagtatakbuhan at pag-uunahan sa mga tabing-dagat, sa Baguio, o kung saan medyo malamig. Para sa iba, ang paggawang banal ay pag-iwas sa karne, pero paghahanap ng mamahaling mga isda at “seafood” na mas magastos pa sa iniwanang kainin. Para sa iba, ito ay ang pagpunta sa simbahan, pero pakikipag-away sa ibang driver sapagkat naunahan o nagitgit sa parking o sa daanan.

Nguni’t bakit ba “mahal na araw” ang tawag dito? Bakit ba banal na linggo ang taguri dito? Hindi ito banal o mahal dahil lamang tayo ay nagtakbuhan sa dalampasigan. Hindi ito banal dahil lamang pinalitan natin ang Jollibee o McDonald’s ng bacalao o sopa de mariscos. Hindi ito banal dahil nagpawisik tayo ng palaspas na bili naman sa tabing kalye at pagkatapos ay magagalit tayo kasi napakahaba ng mga pagbasa, at mas mahaba pa ang sermon ng pari.

Tingnan sana natin ang diwa ng mga pagbasa ngayon. Isinuong ng Panginoon ang sarili kahit alam niyang siya ay dadakipin. Ginawa niya ang kalooban ng Diyos, at ang paggawa ng Kanyang kalooban ay may halong hirap, hindi ginhawa; pagpapahindi sa sarili, hindi pagpapasasa sa sarili.

Mahal bang tunay ang iyong mahal na araw? O mas mahal lamang ang iyong gagastusin para ito ay maging banal?

Ang nais ng Diyos ay pag-ibig, hindi lamang sakripisyo, at kung tunay na gagawin natin ito, may kalakip na hirap ito, tulad ng sinapit ni Kristong ating Panginoon.

Ang mga araw na ito ay hindi lamang mahal, kundi banal!

DARATING ANG ARAW; DUMATING NA ANG ORAS!

Ika-5 Linggo ng Kwaresma –B

Marso 22, 2015

DARATING ANG ARAW; DUMATING NA ANG ORAS!

Parang magkasalungat ang dating ng mga pagbasa … Nangako si Jeremias na “darating ang mga araw kung kailan gagawa ako ng bagong pakikipagtipan.”

Sa ebanghelyo naman, nagwika ang Panginoon na “dumating na ang oras upang parangalan ang Anak ng Tao.”

Ang una ay mula sa hula o propesiya ni Jeremias. Ang ikalawa ay ang katuparan ng pangako ni Jeremias. Mula sa pangako at katuparan ay mayroong namamagitan. At ang namamagitan rito ay walang iba kundi ang higit nating kinakailangan ngayon.

Kailangan ko ngayon ng saganang buhos ng pag-asa. Napalilibutan tayo ng lahat ng uri na kawalang pag-asa, ng maraming mga pangamba, at lahat ng pagkawala ng katiwasayang pangkalooban. Hindi madaling tanggapin ang balita ng mga kristiyanong pinapatay at inuusig. Hindi madaling lunukin ang mga patuloy na panlilinlang ng mga tampalasang politikong tanging sariling bulsa lamang ang hanap. Hindi madaling tanggapin na ang bawa’t isyu ay laging pinagtatalunan ng napakaraming mga grupong kanya-kanya ang paningin sa lahat ng bagay.

Ito man ang hinarap na pagsubok ng bayan ng Diyos … ang mapatapon, ang lupigin ng banyaga at malalaking mga imperyo, ang maging alipin sa Egipto at marami pang iba. Dito pumasok ang pangako ni Yahweh sa pamamagitan ng propetang tulad ni Jeremias.

Pero mula sa pangako tungo sa katuparan ay mayroon tayong dapat gawin. Mayroon tayong tungkulin at pananagutan. Ito ang paksa ng pagninilay na ito.

Una sa lahat, ang bagong pangakong ito ay una, bago. Pangalawa, kakaiba … “di gaya sa mga tipang ginawa ko sa kaniang mga ninuno.” At ito ang bago: “Itatanim ko sa kanilang kalooban ang aking mga utos; isusulat ko sa kanilang mga puso.”

Ito ngayon ang tanong natin sa ating sarili. Ano baga ang nakaukit sa ating kalooban? Ano ang nakasulat sa puso natin?

Malimit ang laman ng puso natin at kalooban ay takot, pagkamuhi, galit at pighati. Sa araw na ito, magandang isipin ang pagunitang ito: “Darating ang panahon na gagawa ako ng bagong pakikipagtipan sa Israel at sa Juda.”

Sa biyaya ng Diyos ang pangakong darating ay dumating na. “Dumating na ang oras upang parangalan ang Anak ng Tao.” Pero mayroon pa rin tayong pananagutan upang lubos na maganap ito. At ito ang mga dapat nating gawin:

1.     Dapat mahulog at mamatay na parang trigo

2.     Dapat magbunga ng marami

3.     Ang mapoot sa sariling buhay upang magkamit ng tunay na buhay

4.     Ang sumunod at maglingkod sa Panginoon

Darating ang panahon … Dumating na ang oras … Sa Diyos ay walang noon, at bukas, bagkus isang walang katapusang NGAYON … at NGAYON ang tamang oras. Ngayon ang oras ng kaligtasan.

Huwag nang manghinawa. Huwag nang mawalan ng pag-asa. Ang Diyos ay nasa piling natin. “Diyos ko sa aki’y likhain, tapat na puso’t loobin.”

GAYON NA LAMANG ANG KANYANG PAG-IBIG

Ika-apat na Linggo Kwaresma – B

Marso 15, 2015

GAYON NA LAMANG ANG KANYANG PAG-IBIG!

Nasa kalagitnaan na tayo ng Kwaresma. Sa gitnang ito kung kailan dapat ay nararamdaman natin ang kawalan ika nga ng lakas dahil sa mahabang pagpapahindi sa sarili, diwa ng kagalakan ang hatid ng liturhiya. Sa pambungad ay ipinagtatagubilin sa atin na “Magalak tayo’t magdiwang.”

Meron bang dapat ipagdiwang at ikagalak?

Ito ang kwento sa unang pagbasa. Sa kabila ng pagsuway na paulit-ulit ng bayan ng Diyos, hindi iniwanan ng Diyos ang kanyang bayan. Naging daan ng kanyang pag-ibig ang isang hindi inaasahan – si Ciro ang hari ng Persia. Pinalaya niya ang mga Israelita mula sa pagkatapon sa Babilonia.

Sa ikalawang pagbasa, ang dakilang awa at habag ng Diyos ang paksa ni Pablo. “Napakasagana ang habag ng Diyos at napakadakila ang pag-ibig na iniukol niya sa atin.”

Sa ebanghelyo, ang larawan ng Panginoong itinaas at nabayubay sa krus ang siyang naging kaugnay ng larawan ng ahas na itinaas sa tikin, upang maligtas ang mga natuklaw ng ahas sa disyerto.

Ang lahat ay nakatuon at nakaturo sa dakilang pag-ibig ng Diyos!

Alam nating mahirap ang buhay kahit saan. Sa panahon natin, tila wala na tayong kapag-a pag-asa dahil  sa mga patuloy na nagaganap – ang walang patid na korupsyon sa lipunan, ang patuloy na pagyurak sa katarungan, at ang kawalang kakayahan ng mahihirap upang maka-ahon sa kanilang kahirapan.

Lahat tayo ay may karanasang maiwanan, ang hindi mapansin, ang hindi pahalagahan ng kapwa. Lahat tayo ay may katumbas na karanasan ng pagkatapon tulad ng naranasan ng bayan ng Diyos sa Babilonia.

Sa mga pagkakataong tila nawawalan tayo ng pag-asa, sa panahong tila naglalakad tayo sa tuyot na ilang o disyerto, pinupukaw nang paulit-ulit ng Diyos ang ating kamalayan at ipinagkakaloob ang panibagong sigla, panibagong aral, at panibagong paalaala na tayo ay patuloy na minamahal ng Diyos.

Huwag sana tayo manghinawa. Sa gitna ng kwaresma, sa gitna ng paghihirap natin, sa mga sandaling ang ating panalangin ay katumbas ng panalangin ng salmista: “Kung ika’y aking lilimutin, wala na akong aawitin,” ating gunitain pang minsan … may dahilan upang magalak … may dahilan upang magtiwala at umasa …

At narito ang mga dahilan:

“Dahil sa kagandahang-loob ng Diyos ay naligtas tayo” … “Napakasagana ang habag ng Diyos at napakadakila ang pag-ibig na iniukol niya sa atin.”

Subali’t ito ang pinakamatindi: “Pag-ibig sa sanlibutan ng Diyos ay gayon na lamang, kanyang Anak ibinigay, upang mabuhay kailanman ang nananalig na tunay.”

KATITISURAN AT KAHANGALAN?

Ikatlong Linggo ng Kwaresma Taon B

Marso 8, 2015

KATITISURAN AT KAHANGALAN?

Mahirap unawain sa panahon natin kung bakit kailangang magdusa ang mga walang kasalanan at walang kamuang-muang. Ito ang dahilan kung bakit tumatayo ang balahibo natin kapag nakikita nating pinahihirapan o pinapaslang nang walang awa ang mga bata. Wala pa silang nagawang anomang dapat maging dahilan na sila ay magdusa, subali’t puno ng mga maiitim ang budhing walang habas na nagpapahirap maging sa mga bata.

Hindi rin madaling unawain kung bakit kailangang mapako sa krus ang Panginoon. Hindi madaling ipaliwanag kung bakit ginawa tayong malaya ng Diyos at may kakayahang magpasya ng kung ano man, at gumawa maging ng mga nakaririmarim na bagay.

Pero, tapatan tayo ngayon … Ito ang ipinagmamakaingay na balita ng mga tagasunod ni Kristo … “Ang ipinangangaral nami’y si Kristong napako sa krus.” Tila baga sinasabi ni Pablo na ang sentro, ang tampulan ng ating pananampalataya bilang Kristiyano ay ang krus. Ito ang saligan, ang sandigan, at ang sandalan ng buo nating pananampalataya at dahilan kung bakit tayo nananatili sa pananampalataya.

Pero krus nga ba ang dahilan kung bakit tayo nananatili sa piling ng Diyos? Isa itong “katitisuran” at “kahangalan.” Magsabi tayo ng totoo … Hindi natin kayang masabing hindi tayo nagagambala sa mga balita ng kabangisan ng mga terorista. Hindi natin masasabing madali ang harapin ang pagpugot ng ulo sa kamay ng mga namumuhi sa atin. Isa itong katitisuran kahit man lamang sa ating kapanatagan ng kalooban!

Subali’t ang krus ang naging batayan ng lahat ng ipinagmamakaingay natin bilang Kristiano – ang krus na naging sagisag ng buod ng magandang balita para sa lahat: “Pag-ibig sa sanlibutan ng Diyos ay ganoon na lamang, kanyang ibinigay upang mabuhay kailanman ang nananalig sa buhay.”

Hindi natin tiyak kung ano ang darating na bukas para sa ating lahat. Hindi natin tiyak kung ang kapayapaan ay tunay na maghahari pa sa bayan natin. Marami tayong hindi matitiyak, at hindi masasagot. Maraming babagabag pa sa ating kapayapaan at kapanatagan ng loob. Maraming katanungang walang mga kasagutan; mga hiwagang walang kapaliwanagan, at mga pagdududang walang katugunan.

Hindi man lamang natin maintindihan kung bakit ganito kagulo ang ating lipunan, at ang ating pamahalaan.

Pero kakaiba ang buod ng mga pagbasa ngayon … Una, iisa at tanging iisa ang Diyos. Hindi na tayo dapat maghanap ng iba pa. Ikalawa, krus ang siyang sentro ng ating kamalayang Kristiyano. Ikatlo, ang daan tungo sa katiwasayan ay sa pamamagitan ng hirap at pasakit. Pati siya mismo ay handang ialay ang sariling katawan upang maganap ang pangako ng Ama. “Gibain ninyo ang templong ito at muli kong itatayo sa loob ng tatlong araw.”

Batid niya ang nakatakdang tadhana ayon sa balak ng Ama. Hinarap niya ang dapat harapin. Inialay ang sarili para sa kaligtasan ng tanan, at idinipa ang mga kamay sa krus, na naging dahilan kung bakit ngayon ay niluluwalhati siya.

Ang ipinangangaral namin ay si Kristong napako sa krus! Hindi isang katitisuran. Hindi isang kahangalan, kundi dakilang karangalan.