SA TULAD KONG PINANGHIHINAAN NG LOOB!

Ika-23 Linggo ng Taon B

Setyembre 9, 2012

Mga Pagbasa: Is 35:4-7a /Santiage 2:1-5 / Mc 7:31-37

SA MGA PINANGHIHINAAN NG LOOB!

Wala akong maalalang pagkakataong ako ay dinapuan ng matinding takot liban sa isang pagkakataon noong ako ay batang musmos pa lamang. Gabing madilim at malalim na ang gabi. Mag-isa ako sa kwarto at sa labas ay ingay ng mga matatandang tila takot ang aking narinig. Naalimpungatan ako at natatandaan kong pinagpawisan ako ng malamig. Hindi ko matandaan kung ano ang aking kinatatakutan, pero tandang-tanda ko ang pakiramdam ng matinding takot.

Nguni’t sa aking katandaan, alam kong ako ay mga pangamba at takot pa rin. Tulad ng lahat ng tao, takot ako tumanda. Takot rin ako magkasakit. Takot akong maging pasanin at alagain ng ibang tao. Takot ako na maging isang suliraning dapat tiisin ng iba.

Sa nakaraang Linggo dinaanan ang buong bansa ng isang matinding takot. Isang malakas na lindol, na nagmula sa ilalim ng dagat ang gumulantang sa buong bansa, magmula Davao sa timog hanggang sa Baguio sa hilaga. Sa kabutihang palad, ang lindol ay nagmula malayo sa karagatan at hindi nakasandi ng matinding pinsala sa buhay at kabuhayan ng marami.

Sinasagian ng takot ang puso natin malimit. Kundi takot ay pangamba, pag-aagam-agaw, at kung minsan, ay panghihinawa. Sa pagtakbo natin sa buhay na makamundo, pati mga mananakbo kung minsan ay natitisod, napapatid, at natutumba. Kahit ang pinakamasigasig na tao ay nanghihinawa, nagsasawa, napapagod, at nadadala ng pag-aalinlangan.

Ito ang paksa ng tatlong pagbasa ngayon. Ang una ay may kinalaman sa mga pinanghihinaan ng loob. Ang ikalawa ay ang mga nanghihinawa sapagka’t sila ay hindi itinuturing na kapantay ng iba. May tinitingnan, ika nga, at may tinititigan. Ang ikatlong pagbasa naman ay may kinalaman sa hindi pinapansin ng madla – ang mga pipi, ang mga bingi – ang mga taong dahil sa kapansanan ay hindi pinahahalagahan ng lipunan.

Alam kong lahat tayo ay may karanasan na may kinalaman rito – ang hindi mapahalagahan, ang hindi makilala, ang hindi kilalanin, at hindi tangkilikin ninuman. Ito ang pinakamasakit na karanasan ng isang tao, ang tikisin, ang hindi tauhin, at hindi pahalagahan ninuman.

Marami sa atin ang maraming magandang hangarin. Marami sa atin ang may kagustuhan magawa at marating. Marami rin sa atin ang may gustong ilagak para sa ikabubuti ng lipunan, pero hindi natin magawa sapagka’t walang tiwala, walang paniwala – walang bilib sa kakayahan natin.

Kaming mga pari ay bihasa rito. May mga grupong magaan kausapin, madaling bigyan ng pangaral. Bakit?  Sapagka’t mayroon silang tinatawag na “audience sympathy.” Mayroon silang kabukasan ng isipan, kabukasan ng kalooban, at kakayahang makinig. Hirap kami sa mga taong antemano ay diskumpiyado na sa amin, na sa mula’t sapul, ay wala nang pagpapahalaga sa amin.

Sa mga araw na ito, bugbog sarado ang marami sa amin. Sapagka’t ipinagtatanggol namin ang pangaral ng Simbahan, kung ano-ano ang ibinabato sa amin. Nariyan ang sabihing kami raw ay walang alam sa pamilya kaya’t dapat kami ay manahimik na lamang. Nariyan rin na kami ay sabihang makasalanan din naman rin, kung kaya’t dapat na lamang busalan ang bibig. Nariyan rin ang sabihing kaming lahat ay nag-aabuso, at hindi nagbabayad ng buwis. Lahat na yata ay ipinupukol sa amin … pati na ang lababo galing sa kusina.

Marami rin sa aking mga tagabasa ang nakararanas ng panghihinawa. Matapos gumawa ng mabuti, malimit na sila pa ang masama. Matapos ipagtanggol ang Diyos, sila pa ang nagdurusa. Matapos magsikap magpakatino bilang Kristiano, ay sila pa ang sinasagian ng lahat ng suliranin at pagsubok.

Maging ang mga manlalaro ay natitisod rin, natatapilok, natutumba rin kung minsan.

Sa mga sandaling ito, kailangan nating lahat ng kaunting paalaala, pagunita, pabaon at pampagaan ng isipan.

Ito ang aral sa ating lahat ngayon, yamang tayo ay nakararanas lahat nito: pahatid sa mga taong pinanghihinaan ng loob. Ano ang paalaalang ito?

Una, “huwag kang matakot, lakasan ang iyong loob, darating na ang Panginoong Diyos, at ililigtas ka sa mga kaaway.”

Ikalawa, “hinirang ng Diyos ang mga dukha sa sanlibutan upang maging mayaman sa pananampalataya at maging kasama sa kahariang ipinangako niya sa mga umiibig sa kanya.”

Ikatlo, malinaw sa halimbawa ng Panginoon na nasa panig siya ng naaapi, ng nasasa-isantabi, ng hindi itinuturing na mahalaga sa mga mata ng tao at lipunan. Tulad na lamang ng pipi at bingi. Siya ang pinaburan ng Diyos. Siya ang binigyang halaga ng Panginoon. At ano ang kanyang wika sa mga tulad nating ngayon ay tila pinanghihinaan ng loob?

Effata! Mabuksan!

Mabuksan nawa at bumuhos ang masaganang biyaya na kalakasan ng loob at katatagan ng pananampalataya nating lahat. Matindi ang laban. Maraming dahilang upang mangamba, manghinawa, at magsawa sa paggawa ng mabuti.

Sa mga tulad ko’y di miminsang pinanghihinaan ng loob, “huwag matakot! Lakasan ang loob!” Ang Diyos ay Diyos ng awa at habag at kagalingan!