KELANGAN PA BANG I-MEMORIZE YAN?

Ika-25 Linggo ng Taon B

Setyembre 23, 2012

Mga Pagbasa: Kar 2:12, 17-20 / San 3:16-4:3 / Mc 9:30-37

Sabi nila, kapag may usok, ay may sunog. Kelangan pa bang i-memorize yan? Hindi naman ito malalim pa sa balon na katotohanang hindi maarok ninuman. Napatunayan ko ito noon lamang isang linggo. Habang nagtuturo, biglang may sumabog sa labas ng gusali at kapagdaka’y napatingin kami lahat sa labas ng bintana. Makapal at maitim na usok ang tumambad sa amin. Nagulantang ang lahat at nagsipagtakbuhan, kasama na ako. Kung may usok, dapat pa bang itanong kung may sunog?

Meron! At sa mga sumunod na tatlong oras, kami ay balisa at parang mga pugong abala sa paggawa ng dapat gawin upang iligtas ang mga kagamitan sa maliit na kapilya sa seminary na pinakamalapit sa pabrikang inubos ng apoy.

May katumbas ng usok ang binabanggit sa mga pagbasa. Sa una halaw sa aklat ng Karunungan, pagtatambang ang nasa puso ng mga tampalasang nagbabalak ng masama laban sa nagsasabi ng totoo at tapat. “Tambangan natin ang taong matuwid, pagka’t hadlang sila sa ating mga balak.” Di ba usok yan na nagbabadya ng inggit, ng poot, at ng anumang dinaramdam ng taong naunsyami ang madidilim na naisin?

Kelangan pa bang i-memorize yan?

Sa ikalawa, napa-isip si Santiago. May usok rin ng “inggit at makasariling hangarin.” Tulad namin na nagtakbuhan para malaman kung ano ang pinagmulan ng usok at apoy, nagtanong rin si Santiago. At sinagot niya ang sarili niyang tanong: “Ano ang pinagmumulan ng inyong alitan at paglalaban-laban?” “Hindi ba’t sa masasamang nasa na namumugad sa kalooban ng bawa’t isa sa inyo?”

Kelangan pa bang i-memorize yan?

Sa katunayan, alam nating lahat ito. Ang usok ay nagbabadya ng apoy. At ang anumang masamang gawa ay may pinagmumulang higit na malalim, higit na malaking katotohanan.

Magtataka pa ba kayo na ang ating mga mambabatas ay nagtutungayaw at nagpapasaringan? Dapat ba rin pagtakhan na ang mga disipulo mismo ay nagbabangay at nagdidiskusyon kung sino sa kanila ang pinakadakila?

Kelangan pa ba i-memorize yan?

Kelangan pa bang pagtakhan na ang puno at dulo ng lahat ng pagtutungayaw ay ang puso ng bawa’t isa sa atin?

Maraming kaguluhan sa buhay natin. Maraming mga gusot sa bayan natin. Tuloy raw ang pagtaas ng ekonomiya. Ngunit tuloy pa rin ang pagtaas ng krimen at ng korupsyon. Tuloy pa rin ang panglilinlang ng mass media, at ng mga survey, na hindi nagsisiwalat ng kabuuan ng katotohanan. Tuloy pa rin ang pagdami ng mahirap, at tuloy ang paglawak ng puwang sa pagitan ng mayaman at mahirap.

Sa kabila nito tuloy pa rin ang pagdami ng mga party list na aplikante. Tuloy pa rin ang epal ng mga politikong pawang nagnanais na sila, pati asawa, anak, pamangkin, at mga inangkin ang siyang maglingkod sa bayan. Tuloy pa rin ang makasalanang estruktura ng politica sa bayan nating sinisinta.

Nguni’t huwag na tayong lumayo pa. Huwag na tayong magtuturo pa ng iba. Sapat nang tingnan ang sari-sarili natin. Sapat nang sipatin natin ang konsiyensiya natin at duon, sa kaibuturan ng puso natin, ay nagkukubli ang dalawang pwersang magkasalungat: ang pagnanasa sa mabuti, at ang pagnanasa sa masama. “Saanman naghahari ang inggit at makasariling hangarin, maghahari rin doon ang kaguluhan at lahat ng uri ng masamang gawa.” (Ikalawang pagbasa).

Nais sanang isikreto ng Panginoon ang kanilang lakad padaan sa Galilea. Nais niya sanang makapulong nang tahimik ang kanyang mga disipulo upang unti-unting isiwalat sa kanila ang sikreto mesyaniko, ang hiwaga ng kanyang pagiging sugo ni Yahweh, na ayon sa kanyang turo “ay ipagkakanulo at papatayin, ngunit muling mabubuhay sa ikatlong araw.”

Pero hindi niya maisiwalat nang lubos ang nag-uumapaw na balita. Hindi nakikinig ang mga disipulo. Nagtatalo sila. Nagtutungayaw. Nagpapataasan ng ihe. Nagtatanong sila sa isa’t isa, kung sino ang pinakadakila sa kanilang lahat. Nguni’t ang akala nilang sikretong usapan ay hindi pala lingid sa kaalaman ng Panginoon. Nagtanong siya: “Ano ba’ng pinagtatalunan ninyo sa daan?”

Huwag na tayong magmaang-maangan pa. Lahat tayo ay sinasagian ng ambisyon. Lahat tayo ay maging sikat. Lahat tayo ay nangangarap nang gising at nag-aambisyong makilala ng balana. Lahat tayo ay nananaginip maging dakila, maging tanyag, at maging bukambibig ng sambayanan.

Kelangan pa bang i-memorize yan?

Sa ating lahat ngayon na ginugulantang ng katotohanang ito, isang magandang balita ang dulot ng Panginoon. Sige na … tahan na. OK lang mag-asam na maging dakila. Walang masama diyan. Pero … at ito ang matindi … ang kadakilaang tunay ay hindi ang mauna sa lahat. “Ang sinumang nagnanais na maging una ay dapat maging huli sa lahat, at maging lingkod ng lahat.”

Maging bata, ika nga. Walang yabang. Walang kahibangan na tulad ng sa mga matatandang tulad natin. Ang kadakilaan ay simple lamang – ang maging kasing simple ng batang kalong ni Jesus.

Kelangan pa ba i-memorize yan?