MAKAMUNDONG BIYAYA; MAKALANGIT NA PAGPAPALA

Ika-17 Linggo ng Taon(B)

Julio 29, 2012

Mga Pagbasa: 2 Ha 4:42-44 / Ef 4:1-6 / Jn 6:1-15

MAKAMUNDONG BIYAYA; MAKALANGIT NA PAGPAPALA

Sino sa atin ang hindi maaantig sa kwento ng isang tulad ni Eliseo propeta na, sa kabila ng kasalatan at kakulangan, ay walang pasubaling nagpakain, nagkaloob, at nagbigay ng kung ano ang tinanggap niya mula sa iba? Sino sa atin ang hindi tatamaan kahit kaunti yamang tayo ay mga taong maramot, mapagkimkim, at makasarili? Sino sa atin ang hindi nag-isip kahit minsan, na itago ang kaunti, ang wag ipagkaloob ang maliit na nakamkam sapagka’t hindi sapat sa lahat ang yamang taglay?

Wala ni isa man marahil sa atin ang makatatanggi ng katotohanang tayo ay balisa malimit at hindi nakatitiyak sa kinabukasan. Wala isa man sa atin ang makapagsasabing wala tayong inaalala para sa kinabukasan. Halos sigurado akong marami sa atin ay nangangamba dahil sa mabilis na pagdami ng tao sa Pilipinas, at pagdami rin ng mga dukha, at mga taong halos walang nang dapat asahan pa sa buhay!

Hindi ba’t ito ang dahilan kung bakit ang RH bill ay lubhang inaakala ng marami bilang isang solusyon? Nagkalat ang mga bata sa kalye … nagtambakan ang mga basura sa ilog at sa mga ilat, na unti-unting nagiging semento at natatakpan ng mga bahay … Marami at susun-suson ang problema, na tila walang solusyong naghihintay.

Kung kaya’t sa sitwasyong ito, hindi malayong madala tayo ng agos ng mga tila solusyong nakaamba, na madalian … at kasama rito ang pagbabawas sa mga bata, at pagkokontrol sa panganganak, at ang pagdedesisyon ng gobyerno para sa mga malayang tao na nararapat sanang sila ang magpapasya sa kani-kanilang sariling buhay.

Sa araw na ito, nais ko sanang ikintal sa isipan natin ang dalawang magkaibang bagay: ang makamundong biyaya at ang makalangit na pagpapala. Dinasal natin sa simula ng Misang ito: “Dagdagan mo ang iyong kagandahang-loob sa amin upang sa iyong pamumuno at pangangasiwang magiliw, mapakinabangan namin ang mga biyaya mo sa lupa bilang pagkakamit na namin sa makalangit mong pagpapala.”

Iisa ang tinutumbok ng lahat ng ito … may larangang pangmundo o pandaigdig, at may larangang espiritwal o pang-kalangitan. May biyayang makamundo, at may pagpapalang makalangit. May buhay pang material, at may buhay pang-kaluluwa!

Samakatwid, may mga pagpapahalagang makamundo, at mayroon ring pagpapahalagang makalangit. Hindi lahat ng kumikinang ay tunay na ginto, at hindi lahat ng nahihipo, nakikita, nasusukat at natitimbang ay tunay na makapaghahatid sa higit na mataas na hanay ng pagpapahalagang may kinalaman sa buhay na walang hanggan.

Subali’t hindi ibig sabihin nito ay walang pakialam ang Diyos sa buhay natin sa daigdig. Sa katunayan, ito nga ang tinutumbok ng mga pagbasa ngayon. Sa unang pagbasa, nakita natin kung ano ang ginawa ni Propeta Eliseo sa kaloob na tinanggap niya – 20 tinapay at bagong aning trigo. Sa kabila ng protesta ng kanyang kasama – na hindi diumano sasapat ang lahat para sa 100 katao – ipinag-utos pa rin niyang ibigay at ipakain ang lahat.

At mayroon pang natira!

Sa ebanghelyo naman, narinig natin ang naganap. Napakaraming tao ang sumunod sa kanya  … naglakad galing sa kabilang pampang ng lawa ng Galilea … pagod na pagod at gutom na gutom. Naawa si Jesus sa mga tao at nagbalak silang bigyan ng pagkain. Nag reklamo agad si Felipe, at nagwika: “Kahit na po halagang dalawandaang denaryong tinapay ang bilhin ay di sasapat para makakain nang tigkakaunti ang mga tao.”

Walang kaibahan ito sa mga palakad ng isipan natin ngayon … saan tayo kukuha ng ipakakain sa mga batang paslit na naglipana sa lansangan. Saan tayo kukuha upang mapag-aral ang lahat ng ito? Di ba’t napapanahon na, na ang RH bill ay maging batas?

Natangay tayo ng isipang hanggang biyayang makamundo lamang ang tao. Nadala tayo ng pag-iisip na ang tao ay pang mundo lamang, para lamang sa mga bagay na natitimbang at nasusukat, o kumikinang o tumataginting. Naglaho sa isipan natin ang larawan ng Diyos na mapagkalinga, mapagbigay, at nangangalaga sa kanyang bayan.

Batid ko na maraming problema ang hatid ng mabilis na pagdami ng tao. Nguni’t batid ko rin na ang solusyong dulot ng RH bill ay hindi solusyon, sapagkat ang tao ay hindi kuneho na dapat tanggalan ng kakayahang magpasya sa ganang kanilang sarili, at diktahan ng gobyerno kung ano ang dapat nilang gawin sa kanilang mga buhay.

Batid ko ring matindi ang mga suliraning hinaharap natin bilang isang bayan. Subali’t batid ko rin ang higit pang masahol at matinding problemang darating oras na pagbigyang-daan natin ang isang saloobing hindi nagpapahalaga sa larangan ng espiritu, sa larangan ng buhay pang-kaluluwa, at alam kong oras na isipin nating ang tanging solusyon sa problema ay mga solusyong makamundo at hindi ito magdudulot ng tunay na ginhawang pangkalahatan at pangkabuuan na atin lahat inaasam at hinahanap.

At ito ang tinatawag ng Santo Papa, Beato Juan Pablo II na kultura ng kamatayan, kultura o kaisipang pang kontraseptibo, na unti-unting nagpapaagnas sa kultura at kaisipang kristiyano at buhay pangkaluluwa.

May paalala sa atin ang milagro ni Eliseo at milagrong ginawa ng Panginoon. Wag natin sukatin ang biyaya ng Diyos. Wag nating tikisin ang pag-ibig at pagkalinga ng Diyos. Wag natin maliitin ang kanyang kakayahan upang maghatid ng ganap at tunay na buhay para sa atin … ganap na buhay … hindi lamang buhay dito at ngayon … Ganap na buhay, na pinagkakalooban niya ng kinakailangan natin tuwina … “Pinakain mong tunay kaming lahat, O Maykapal!”

Ano ang kanyang kaloob? Tinapay … Pagkain … biyayang makamundo … At higit pa! pagpapalang makalangit, at higit pa! Higit pa! Pagdating ng panahon, wala na tayong hahanapin pa!

Don Bosco Formation Center

Lawa-an, Talisay City

Cebu

HINDI NA TAYO MAGDARAHOP!

Ika-16 na Linggo Taon B

Julio 22, 2012

Mga Pagbasa: Jeremias 23:1-6 / Ef 2:13-18 / Marco 6:30-34

Hindi madaling sansalain ang mga sinasabi ni Jeremias, at mga kataga ni San Pablo. Hindi madaling tanggihan ang mga katotohanang binibigyang-pansin ng propeta, tungkol sa mga tulad niya at tulad naming mga propeta at pinunong “walang malasakit sa kanilang nasasakupan” at mga pabayang mga namumuno.

Lalung hindi madaling magbulag-bulagan sa katotohanang nagaganap ngayon man, saan man – ang mga iba-ibang uri ng “alitan na parang pader na naghihiwalay sa atin” at sa isa’t isa.

Tanging ang pinaka sinungaling lamang o nagbubulag-bulagan ang hindi aamin na ang lipunan natin ay tigib ng pagkakawatak-watak at kakulangan ng kaisahan. Tanging mga namamalik-mata lamang ang makapagsasabing wala tayong pinagdadaanang mga paghamon at mga pagyurak sa ganap at wagas na kaisahan bilang isang bayan.

May isa pa! Hindi pa ako tapos sa paglilista ng mga hilahil sa ating lipunan … at sa ating pinakamamahal na Simbahan. Alam nating lahat ito … may mga pinunong mandarambong lamang. May mga nasa poder na mapagsamantala lamang, mapanlinlang, mapaniil, at mapanlamang sa kapwa.

Masakit ang mga salitang binitawan ni Jeremias! “Parurusahan,” diumano, “ng Panginoon ang mga namumunong walang malasakit sa kanilang mga nasasakupan.” Nguni’t kung gaano kasakit ang kanyang mga kataga, ganoon rin naman, at higit pa, kung gaano naman katindi ang kanyang pangakong tigib ng malasakit at pagkalinga: “”Ako na ang magtitipon sa nalabi sa aking mga tupa mula sa lahat ng pinagtapunan ko sa kanila.”

Halos 30 na taon na akong paring naglilingkod sa bayan ng Diyos. Sa nakaraang maraming taong ito, napagdaanan ko na ang lahat marahil. Naging matagumpay ako sa maraming ginawa ko; nguni’t marami rin akong pinagdaanang kabiguan. Natikman ko kung paano mahalin, igalang, at sundin ng maraming tao. Naranasan ko rin, kung paano ako laitin at tanggihan ng ilan. Sa biyaya ng Diyos, napagdaanan ko ang isang mayamang hanay ng mga karanasang nakatulong upang maging mabuti akong guro, predikador, manunulat, at tagapayo.

Bagama’t masasabi kong naging mabuti at masipag akong pari, alam kong marami rin akong naging kakulangan, o kasalanan sa Diyos, at sa kanyang bayan. Sabi nga nila, ang bawa’t santo ay may nakalipas, at ang bawa’t makasalanan ay may hinaharap.

Maging si San Pablo ay marami ring pinagdaanan. Naranasan niya rin ang hindi tanggapin, ang makulong, ang kamuhian dahil kay Kristo. Nguni’t sa araw na ito, nagpapasalamat siya sa Diyos sapagka’t pinagkasundo niya ang mga Judio at mga Hentil, at pinawi niya ang alitan na parang pader na nagpahiwalay sa mga tao.

May nakaraan si San Pablo – at may hinaharap na kanya nang inaako!

Nais kong isipin na ito ang magandang balitang maari nating pagyamanin ngayon.

Hayaan ninyong ipaliwanag ko …

Ayon sa ebanghelyo natin ngayon, ang mga disipulo ay abalang-abala sa pangangaral at pamumuno sa napakaraming taong lumalapit sa kanila. Dumating ang sandali na gusting-gusto nilang ikwento kay Jesus ang lahat ng kanilang ginawa at itinuro. Ang mahalagang salita ay “lahat.” Kung lahat ito, hindi malayong ilan sa mga kwento nila ay may kinalaman rin sa mga kabiguan, o sa mga bagay na matatawag nating mapait na karanasan. Hindi lahat marahil ay natuwa sa kanilang ginagawa.

Subali’t sa gitna ng pagkabalisang ito ng lahat, pati ng mga disipulo, iisa ang tugon ni Jesus sa kanila: “Magtungo kayo sa ilang na pook upang malayo sa karamihan at makapagpahinga kayo nang kaunti.”

Ito ang butihing pastol … hindi nabalisa sa lahat ng kwento ng mga disipulo … hindi napadala sa kanilang pagkabalisa, at sa posibleng kaguluhan ng isipan at damdamin. Bilang pastol, hinikayat niya sila … inakay at inihatid sa tamang landasin … hindi sa pagmamaktol … hindi sa dagdag pang pagkabalisa at kaguluhan ng isip, bagkus sa kapayapaang dulot ng panalangin at pagbubulay-bulay sa mga naganap sa kanilang buhay.

Hindi kaila sa inyo na kaming mga pastol at pari ninyo ay hindi ganap. Hindi perpekto. May mga kasalanan at kamalian rin kami. At marami rin kaming kapalpakan. Bilang pastol ninyo, kami may ay nangangailangan ng pagpapastol ng Diyos, sa katauhan ni Kristong Panginoon.

Sa mga sandaling naging palpak kami … sa mga sandaling naging masama kaming halimbawa, at mga pastol na walang malasakit sa kawan, humihingi kami ng patawad at pang-unawa. At sa sandaling ito, nais ko sanang magdaup-palad tayong lahat – mga pari at laiko – upang bilang iisang kawan ni Kristong butihing pastol, ay atin nang kuhanin at angkinin ang kanyang pangako sa atin, na siya nating dasal ngayong araw na ito … “Pastol ko’y Panginoong Diyos, hindi ako magdarahop!”

Pinagyaman ng Diyos mismo, at biniyayaan niya ng ganitong pangako, wala na tayong dapat ikabahala. May pagkakataon tayong magtungo sa ilang na lugar upang makapagnilay-nilay. Sa kabila ng mga kakulangan naming inyong mga pari at pastol, sa kabila ng marami naming kasalanan at kapalpakan, ito ang katotohanang lumulutang sa ating harapan sa araw na ito … hinding hindi na … kailanma’y hindi na tayo magdarahop!

INUTUSANG MAGSALITA PARA SA KANYA

Ika-15 Linggo ng Karaniwang Panahon (B)

Julio 15, 2012

Mga Pagbasa: Amos 7:12-15 / Ef 1:3-14 / Mc 6: 7-13

May kasabihan tayo sa Tagalog na kapag gusto, maraming paraan, pero kapag ayaw, maraming dahilan. Kapag kursunada natin, mabilis pa tayo sa a las kwatro, ika nga. Kapag ayaw natin, mabagal pa tayo sa pagong.

Mahaba-haba na ring panahon akong namuno ng tao at nangasiwa ng mga gawaing nangangailangan ng maraming tao. Matagal-tagal na rin akong nagtuturo. Mula sa sarili kong karanasan at sa karanasan ko sa iba, palagay ko’y madaling maunawaan na mayroong taong napakadulas, parang si Palos, na napakagaling magpalusot. Anumang gusot ang kanilang pasukin, ay laging nakakakita ng palusot, ng paraan para makahulagpos o makaiwas sa kahihiyan. Marami silang naiisip na dahilan … maraming kadahilanan at pangangatwiran.

Noong nakaraang Linggo ay pinag-ukulan natin ng pansin si Amos at ang katotohanang kapag hindi ka kursunada ay hindi ka tatanggapin ng ibang tao. Pinag-usapan natin pati na rin ang pagtanggi ng tao sa aming mga pari. Nguni’t pinag-usapan rin natin ang pagtanggi natin sa Diyos at sa kanyang mga aral, tulad ng mga rebeldeng Israelita na nag-aklas laban sa Diyos.

Wala ni isa man sa ating lahat ang hindi nakaranas ng pagsiphayo o kawalang maluwag na pagtanggap ng kapwa. Lahat tayo ay mayroong paborito at lahat rin tayo ay mayroong ayaw na tao.

Ito ang mapait na karanasan ni Amos. Tinanggihan siya ni Amasias na nagsabi: “Bulaan kang propeta! Magbalik ka na sa Juda!”

Masasabi nating ito rin ang naging karanasan ni Pablo. Mula sa kanyang mga kwento rin natin napagtanto na tumangis rin siya sa kawalan ng pagtanggap mula sa kanyang mga pinagmalasakitan, na marahil ay naging sanhi kung bakit nagwika siya tungkol sa isang “tinik sa kanyang kalamnan” na nagpahirap sa kanya nang matagal.

Nguni’t ano nga ba ang mabuting balitang puede nating mapulot tungkol dito?

Sa aking pakiwari ay simple lamang. Tingnan natin ang sarili nating karanasan. Di ba’t kapag hindi tayo tinanggap ng iba ay nagtatampo tayo o nagagalit? Di ba’t tinatanggihan din natin sila? Di ba’t kumbaga ay nadidiskaril ang buhay natin dahil sa kawalang pagtanggap ng iba sa atin? Nasisira kumbaga ang ating diskarte?

Sa buhay ni Amos ay hindi ganito ang naging tugon niya. Sa pagtanggi ng iba, ay lalu namang namayani ang kanyang pagtanggap sa gusto ng Diyos. At sa masakit na pananalita ni Amasias, ay katotohanan lamang ang kanyang sinagot: “Hindi ako propeta – hndi koi to hanapbuhay. Ako’y pastol at nag-aalaga rin ng mga punong-igos. Ngunit inialis ako ng Panginoon sa gawaing iyon at inutusang magsalita para sa kanya.”

Sa buhay ni Pablo ay parehong pamamayani ang naging tugon niya. Sa halip na manghinawa, malungkot, magtampo at magtatambaw, ay ito ang kanyang ginawa. Sa harap ng panlalait, sa harap ng pagtanggi ng iba, sa harap ng paghihirap, ay nagbilang siya ng biyaya.

Oo … nagbilang siya ng dahilan upang magpasalamat at magpuri sa Diyos. Una, “pinagkalooban niya tayo ng lahat ng pagpapalang espiritwal.” Ikalawa, “hinirang niya tayo bago pa nilikha ang sanlibutan.” Ikatlo, “itinalaga upang tayo ay maging anak niya.” Ika-apat, “tinubos tayo ni Kristo sa pamamagitan ng kanyang kamatayan.” Ikalima, “binigyan niya tayo ng karunungan at kabatiran.” At ika-anim, “tayo’y naging bayan ng Diyos.”

Malimit ay ano ba ang binibilang natin? Ano ba ang nasa listahan natin? Di ba’t pawang negatibo? Di ba’t listahan ito ng mga maling nagawa ng ibang tao sa atin? Di ba’t malimit ay listahan ng mga “pagkakautang” ng iba sa atin?

Mayroon tayong puedeng gawin dito. Tulad ng salmista, tayo ay tinatawagan upang gawing sariling atin ang kanyang panalangin: “Pag-ibig mo’y ipakita; iligtas kami sa dusa.” Ito ang ating pag-asa. Ito ang hinihintay natin sa kanya. Ito ang tampulan ng ating pag-asa … “mga lingkod niya’y magiging payapa” … “ang pagtatapatan ay pag-iibiga’y magdadaup-palad; ang kapayapaan at ang katwira’y magsasamang ganap.” “Gagawing maunlad ng Panginoong Diyos itong ating buhay; ang mga halaman sa ating lupai’y bubungang mainam.”

Hindi ito mga hungkag na pangako. Ito ay katotohanang binigyang patotoo ni Amos at ni Pablo.

Simple lamang ang dapat natin gawin. Magbigay patotoo … mag-asal totoo … magpamalas sa mundo na tayo ay sugo, tayo ay pinagkatiwalaan, at bagama’t hindi tayo tinatanggap ng ilan, ay nasa panig natin ang Diyos at ang kanyang katotohanan. Mabuhay ang lahat ng mga sugo ng Diyos, pari man o laiko, na patuloy na nagpapagal at nagtitiyaga, meron mang pagtanggap, o puno man ng pagtanggi.

SA MAKINIG TAYO O HINDI!

Ika-14 na Linggo ng Taon (B)

Julio 8, 2012

Sa lahat ng mahirap gawin, ito ang talagang walang katalo … mahirap gisingin ang nagtutulog-tulogan. Mahirap tawagin ang nagbibingi-bingihan, at lalung mahirap kausapin ang nagmamaang-maangan!

May tawag si propeta Ezekiel sa mga taong masahol pa sa mga makulit na nga ay mapilit pa – “matigas ang ulo at mga walang pitagan.” Sinugo si Ezekiel ng Diyos sa mga taong tulad nito – hindi nakikinig at lalung hindi tumatalima.

Lahat tayo ay nakaranas nito – ang hindi tanggapin, ang hindi paniwalaan, ang hindi maubos maisip na makakaya natin ang anumang iniatang sa atin. Sa buhay ng bawa’t tao, mayroon laging kontrabida, kumbaga, mga taong walang tiwala sa ating kakayahan, at laging may pagdududa sa ating kakayahan.

Ito ang karanasan ni Ezekiel. Napadpad siya sa lugar kung saan ang tao ay “suwail at walang pitagan.” Karanasan rin ito ni San Pablo, na nagtiis sa kanyang “kapansanan” habang ginagampanan niya ang pagpapahayag ng Salita ng Diyos. Hindi natin tukoy kung ano nga ang kapansanang ito, pero hindi imposibleng isipin natin, na ito man ay may kinalaman, hindi lamang sa isang pisikal na kondisyon, kundi sa isang pagtanggi o kakulangan ng pagtanggap sa kanya ng ibang tao.

Alam natin kung ano ibig sabihin nito. Ang aking puso ay nakatuon sa kapwa ko paring hindi matanggap ng ilang matataas na tao sa parokya. Subali’t nakatuon rin ito sa sinumang pinagdududahan, hindi pinaniniwalaan, at lalung hindi pinagkakatiwalaan ng nakatataas, pari man o laiko.

Pinagdaanan ko rin ito. Sa halos 30 taon ko bilang pari, alam kong mayroon laging hindi panig sa iyo. Wala ka pang ginagawa ay handa na silang mag-rally o maging oposisyon. Alam ko rin na ang higit na nakararami ay kapanig at kapanalig, sapagka’t nakakakilala sila sa pagdating ng propetang sugo, padala ng Diyos.

Ang aral ng Linggong ito ay para sa lahat, mapasa panig ka man ng mga suwail, o panig ng sinusuwail. Ito ang katotohanan – lahat tayo ay naging suwail. Lahat tayo ay naging pasaway. Lahat tayo ay nalulon sa kasalanan.

Kung ito ay totoo sa buhay natin, totoo rin ito sa buhay ni Jesus. Sa kanyang mga kababayan, ang tanong nila ay magkahalong pagdududa at pagtanggi: “Saan niya nakuha ang lahat ng iyan? Anong karunungan itong ipinagkaloob sa kanya?”

At di lamang iyan. Si Jesus mismo ang nagwika: “Ang propeta’y iginagalang ng lahat, liban lamang ng kanyang mga kababayan, mga kamag-anak, at mga kasambahay.”

Magtataka pa ba kaya tayo at laging may tinatawag kong “kontra bulate” sa buhay natin tuwina? Magtataka pa ba tayo kung sino pang dapat nating kabatak ay siyang nakikipag bunung braso sa atin? Magtatanong pa ba tayo kung bakit anumang kabutihang gawin natin, ay mayroong gumagawa ng masamang kwento tungkol sa atin?

Si Pablo ay nagkaroon ng kapansanan. Sa ating panahon, sa ating kalalagayan, sa ating katayuan, ang kapansanang ito ay pwedeng magmula sa pamumula mula sa kapwa … sa paninira na galing sa mga kasamahan … sa patagong pagkilos upang mapasama ang larawan natin sa mata ng tao. Ito ang mga taong “suwail at walang pitagan” na binabanggit sa unang pagbasa.

Magandang balita ang dulot ng mga pagbasa ngayon, at magandang balita ang ipinunta natin dito sa simbahan.

Ito ang magandang balita – ang tapang at tatag ng dedikasyon at pananagutan ni Ezekiel na tumalima sa Diyos at nangaral kahit sa mga taong suwail. Ito rin ang tapang at pagtatalaga ng sarili ni Pablo, na sa kabila ng kapansanan ay patuloy na nangaral, sa makinig man sila o hindi.

Ito ang aking naisin para sa ating nanghihinawa, para sa lahat na sinisiraan, at nakararanas ngayon ng kapansanang binanggit ni Pablo. Konting tiyaga, kapatid at kapanalig … “Sa makinig sila o sa hindi – malalaman nilang may isang propeta sa gitna nila!”