Linggo ng Palaspas

Abril 1, 2012

Mga Pagbasa: Isa 50:4-7 / Fil 2:6-11 / Mc 15:1-39

TAGASUNOD, HINDI TAGAHANGA

Marami sa mga tagabasa ko ang nasa facebook o nasa twitter. Malamang na kakaunti lamang ang hindi konektado sa internet.

Sa panahon natin, iba ang sikat, di ba? Aminin man natin o hindi, marami sa atin ang nag-aasam makilala, maging tanyag, at maging celebrity sa cyberspace. Kay rami nang naging tanyag sa pamamagitan ng Youtube, at iba pang platform sa internet. Pangarap natin na makagawa ng isang video na magiging “viral” ika nga, o “meme” man lamang, o anumang kakaiba o bago. Ang hanap natin ay ang dami ng “hits,” ng “visits,” ng “likes” o “google plus” o “1’s.”

Lahat tayo ay naghahanap ng taga-hanga!

Subali’t sa simula ng mahal na araw, kailangan natin tiyakin na nasa wastong pahina tayo, o tamang takbo ng isipan. Liwanagin muna natin kung ano ang hinanap ni Kristo.

Unahin natin sa pagbasa bago tayo nag-prusisyon. Ano ang sinasaad? Ang daming taong mga taga Jerusalem ang natuwa at nagbunyi sa kanyang pagpasok sa lungsod. Hanap nila ang isang haring tagapagligtas. Hanap nila ay isang pinunong maghahatid sa kanila sa kalayaan. Kung kaya’t mali man o tama, ay nagbunyi sila kay Jesus. Naglatag ng mga balabal; nagwasiwas ng mga palaspas; at nangasipaghiyawan ng pagbubunying laan lamang sa isang sugo mula sa langit: “Osana sa kaitaasan! Pinagpala ang naparirito sa ngalan ng Panginoon!”

Masaya, di ba? Sino sa atin ang ayaw sa atensyon ng madla? Sino sa atin ang aayaw pa sa isang marangyang party sa karangalan natin?

Pero matapos ang prusisyong maluwalhati ay biglang natakluban ng kakaibang damdamin at himig ang liturhiya. Biglang napalitan ng lambong ng lungkot o katotohanang brutal, ika nga, ang takbo ng mga pangyayari. Matapos ang marangyang pagpasok sa Jerusalem, nabunyag sa ating kaalaman ang tunay na diwa ng pagpasok ni Jesus sa banal na lungsod.

Sa unang pagbasa pa lamang, narinig natin ang mga katagang galing sa Lingkod ng Diyos, na nagpahayag ng walang pasubaling pagsunod niya sa kalooban ng Diyos: “Pinabayaan ko silang bunutin ang buhok ko’t balbas, gayon din ang lurhan nila ako sa mukha.”

Sa ikalawang pagbasa naman, narinig natin sa awit ni San Pablo ang mga katagang nagpapahayag ng lubos na pagtalima sa kalooban ng Diyos: “Nang maging tao, siya’y nagpakababa at naging masunurin hanggang kamatayan, oo, hanggang kamatayan sa krus.”

Malayo yata ito sa mga “likes” natin sa facebook. Aminin natin …sino ba ang huli nating pinagkalooban ng “like?” Kanino bang mensahe ang ating ipinorward o ipinasa sa prends? A ver … ano bang ang una nating tinitingnan pag nag-log-in tayo? Di ba’t kung ilan ang mensahe o comments? Di ba’t ito rin ang  dahilan kung bakit tila nagpapaligsahan ang marami sa pagpopost ng profile pic na makalaglag matsing, o makatawag-pansin?

Di ba totoong nag-asam rin tayong maging tulad nila Moymoy Palaboy o ni Mikee Bustos na sinusundan ng marami, at laging binubuksan ang pahina sa youtube?

Taga-hanga! …  iyan ang hanap ng marami. Iyan ang hanap ng mga senador tuwing ipapangalandakan ang kanilang mukha sa TV. Iyan ang hanap ng maraming pulitikong walang kabubusugan kapag publicidad ang hanap … name recall … upang sa araw ng botohan, ang matatandaan ng botante ay hindi ang kanilang plataporma, o balak gawin, kundi ang kanilang matamis na pangalan.

Ang Linggo ng Palaspas ay isang mumunting larawan ng kung sino ang tao. Ito rin ay isang buod ng kung ano dapat tayo. Nagsimula ang drama sa isang maluwalhating prusisyon. Napalitan ng isang katotohanang hindi madaling tanggapin – na ang itinanghal na Hari, ay hari nga, nguni’t isang kakaibang hari ayon sa balak ng Ama … isang haring masasadlak sa dusa, sa kadustaan, at sa kamatayan … isang haring ang trono ay hindi isang magarbong upuan, bagkus ang trono ng krus, kung saan niya tutubusin ang mga taong naglalakad pa sa dilim ng kasalanan.

Ayaw natin sumunod sa ganitong hari. Ayaw natin maging isang taong mababaon sa puntod ng pagkalimot o kawalang pansin. Kung kaya’t marami sa atin ay nananatili  na lamang bilang mga tagahanga … malayo ika nga sa bituka. Ang isang tagahanga ay isang pasulyap-sulyap lamang, patingin-tingin, parang mga lurkers sa facebook na araw-araw ay naroon, nguni’t hindi on-line … Lahat ng wall ng mga prends ay binubuksan, tinitingnan, nguni’t hindi nagpapakita, hindi nagpaparamdam … panaka-naka lamang nagla-like, o nag-kokomento. Alam nilang lahat ang nangyayari sa iba, nguni’t walang nakaaalam sa nangyayari sa kanila. Secret admirers, ika nga.

Ito ang hindi hinahanap ng Panginoon. Hindi siya nangaral upang humanga tayo sa kanya. Nangaral siya upang tayo ay sumunod sa kanya! At ang pagsunod ay hindi nakukuha sa “likes,” “comments” o “1’s” sa Google plus.

Ang pagsunod ay nangangahulugang pagsalubong sa kanya sa pagpasok sa Jerusalem, at ang pagsama rin sa kanya palabas ng Jerusalem … paakyat sa bundok ng Kalbaryo, patungo sa krus, sa kadustaan, at kamatayan.

Sabi nga ng mga Intsik … Ang salita o daldal ay hindi nakapagluluto ng bigas. Kailangan gumalaw. Kailangan kumilos. Kailangan tumayo mula sa iyong kompyuter, at iwanan ang iPad, o android tablet, wakasan na ang pagla-like, at humayo, magpasan ng krus, at sumunod sa Panginoon!

Hindi ito nakukuha sa papeysbuk-peybuk lamang. Hindi rin ito madadala sa pa-sta-status na lamang, o pa-twitter twitter na walang katapusan na parang isang kuliglig. Tara na, at sumunod sa kanya – hanggang sa kamatayan at kaluwalhatian!

PIGHATING LUBOS; LUWALHATI AT TUBOS!

Ika-5 Linggo ng Kwaresma(B)

Marso 25, 2012

Mga Pagbasa: Jeremias 31:31-34 / Hebreo  5:7-9 / Juan 12:20-33

                                                                                     

Isa sa mahirap gawin ang maghintay, lalu na sa panahon natin. Mahirap maghintay ng jeep sa ulan. Mahirap maghintay ng taxi na ayaw ka naman pala isakay, kasi namimili ng isasakay. Mahirap magpasya sa maraming bagay na hindi mo tukoy ang kahihinatnan at patutunguhan.

Matagal ring naghintay ang bayan ng Israel. Pangakong matunog magmula pa sa panahon ni Abraham, ang bayang bubuuin ng higit pa sa dami ng tala sa langit, diumano. Paulit-ulit na kasunduan ang naganap. Paulit-ulit ring naparam ang kasunduan – napawalang silbi dahil sa kasalanan ng tao. Paulit-ulit tayo tinuruan ng Diyos. Nagkabaha … hindi natuto. Napatapon sa Babilonia at sa Persia … Hindi pa rin natuto. Binigyan ng hari tulad ng mga kapit-bayan … hindi pa rin natuto. Ang tao ay sadyang likas na matigas ang ulo at ang kukote.

Ngayon, isa na namang pangako … isa na namang pagsisikap mula sa Diyos upang mapanuto ang tao … Sa pamamagitan ni Jeremias, namutawing muli sa labi ng Diyos ang Kanyang  dakilang habag: “Darating ang panahon na gagawa ako ng bagong pakikipagtipan sa Israel at sa Juda.”

Masaya? Maganda? Di ba? Bago na namang pag-asa. Bago na namang simula. Bago na namang pagtutuunan ng lahat ng ating hangad at pangarap sa buhay! Subali’t sandali lamang … Tingnan natin muli ang saad sa mga pagbasa …

Hindi mumurahin ang pangako ng Diyos. Mahal … mabigat ang halaga … Pinagbayaran ng lubus-lubusan … Kapalit ng ating katubusan ay pighati at kahirapan. Sabi ng sulat sa mga Hebreo: “Noong is Jesus ay namumuhay rito sa lupa, siya’y dumalangin at lumuluhang sumamo sa Diyos na makapagliligtas sa kanya sa kamatayan.” Natakot rin siya … nag-atubili … nagdalawang-isip rin bago harapin ang malaking kabayaran ng ating katubusan.

Maganda ang takbo ng buhay kung walang bayarin, walang pasanin, walang utang na dapat harapin at tubusin. Masarap kung puro sahod lamang at pakabig ang takbo ng buhay natin. Nguni’t hindi yata ito ang aral na napupulot natin ngayon sa mga pagbasa. Masarap man at magaling ang sumahod na lamang at tumanggap nang walang kapuhu-puhunan at kapurit mang pagtitiis, ay hindi ito sumasalamin sa buhay natin bilang tagasunod ni Kristong Panginoon. Malayo ito sa katotohanan. Ang bagong tipan na binanggit na pangako ni Jeremias, ay hindi isang titulo sa lupang hindi mo pinagpawisan, hindi mo binuwisan at binayaran ng tagaktak na sipag, tiyaga, at luha.

Tanyag na tanyag na si Jesus noong dumating siya sa Jerusalem. Sino ba naman ang hindi hahanapin at dudumugin lalo na’t may dala kang libreng Glutathione o libreng CCT (conditional cash transfer)? Sino ba naman ang hindi magiging usapan ng bayan kung kaya mong magpagaling sa mga pilay, at magpabalik ng paningin sa mga bulag? Talo pa ni Jesus si Serafin Cuevas o si Enrile, o sige na nga … isama mo na rin si Kris A! Hinanap siya ng tao … ipinagtanong. At ang napagtanungan nila ay tila may dalang GPS … si Felipe, na sana’y makakita ng mga dapat makita at dapat hanapin (Di ba, siya naka-diskubre kung sinong binatilyo ay may baong tinapay na hindi niya kayang ubusin?) Ang nagtanong ay mga banyaga … mga Griyego na wala naman dapat kinalaman sa mga Judio.

Subali’t ang hiling, “Ginoo, nais po naming makita si Jesus,” ay nagbunsod kay Jesus upang harapin ang isang napipintong mabigat na katotohanan, isang katotohanang nagtutuon sa kung gaano kalaki ang halaga na dapat pagbayaran niya para lamang matupad ang pangako ng bagong tipan.

“Dumating na ang oras,” aniya, upang parangalan ang Anak ng Tao.”

Hindi ito libreng Glutathione o libreng gatas o anuman. Hindi ito parang Pasko na walang anumang suliranin. Hindi ito tulad ng pangako ng mga pulitikong pulpol na ang pangako ay naglalaho ilang buwan matapos maging “honorable.”

Walang dapat ikubli rito. Walang dapat ipagkaila. Hindi madali. Hindi parang pork barrel na nakukuha lamang sa pirma at botong naaayon sa kagustuhan ni Sir. May halaga ito … malaki … matindi … mahirap!

“Malibang mahulog sa lupa ang butil ng trigo at mamatay, mananatili itong nag-iisa. Nguni’t kung mamatay, ito’y mamumunga nang marami.”

Ano raw? Simple lang kapatid, kapuso, at kapamilya … pighating lubos ni Kristo; siyang nagdulot ng luwalhati at katubusan sa tanan. Lahat as in lahat, sabi nga ng mga bata ngayon. Wala nang kapuso… wala nang kapamilya … wala nang kapatid … lahat, tanan, all of us, sabi ni Kris A  … we all, sabi ng mga barok mag-ingles … pighating lubos; hatid ay luwalhati at tubos!

LUGMOK SA SALA; TAMPOK SA PAG-ASA

Ika-apat na Linggo ng Kwaresma (B)

Marso 18, 2012

Sinusulat ko ito habang nagbibigay ng mga pagsubok sa isang grupo ng seminarista sa Canlubang – pag-asa ng kinabukasan, pangako ng panibagong buhay, at pahimakas ng isang bagong hinaharap.

Malungkot ako habang ginagawa ko ito. Sa maraming dahilan … at sa pagkabasa ko ng tatlong pagbasa sa ika-apat na Linggo ng kwaresma, magkahalong pagkalungkot at pag-asa ang sumasagi sa aking puso at kaisipan.

Matindi ang sinasaad sa unang pagbasa … May kinalaman ito sa mga pari, mga pinuno ng Juda, at mga mamamayan … lahat as in lahat, sabi nga ng mga kabataan ngayon. Walang sinisino, walang duda. Lahat ay korap; lahat ay makasalanan; lahat ay may pagkukulang.

Larawang masangsang ito ng buhay natin ngayon. Larawang hindi kaaya-aya at mahirap tanggapin … larawan ng mga matataas na taong may tagong dolyar upang makatakas sa paninilip ng batas; larawan ng isang pamahalaang bihasa sa pangongotong at pangingikil, kahit na ang tanging bigkas tuwina ay daan ng pagbabago at matimyas na pangako ng paghahanap ng kapakanang pangkalahatan.

Masangsang at malansa ang naririnig at nakikita natin tuwina. Pagiging bihag at pagkatapon ang naging bunga ng lahat ng ito para sa bayan ng Diyos. At ngayon, tayo man ay bihag ng kasalanan, kasakiman, at pagkamakasarili sa sarili nating lipunan.

Ngunit sa gitna ng matinding pagkalugmok na ito ay namanaag ang liwanag mula sa kadiliman. Patunay ni San Pablo ang siyang narinig natin sa ikalwang pagbasa: “napakasagana ang habag ng Diyos at napakadakila ang pag-ibig na iniukol niya sa atin.” Sa kabila ng personal at pangsosyal na pagkakasala, ay nananatili ang magandang balita ng dakilang habag at pag-ibig ng Diyos.

Magandang larawan ang nakikita natin sa ebanghelyo. Si Nicodemo ay naparoon kay Kristo sa gabi, sa gitna ng kadiliman, sa isang paraang masasabi nating nakukubli at natatago … tulad ng kalalagayan natin ngayon … balot ng kasakiman, pagkakanya-kanya at lahat ng uri ng kasalanan.

Bahagi tayong lahat nito. Ang lahat ay anak ni Adan at ni Eba, na nabahiran ng kasalanang orihinal.

Lahat tayo ay mga Nicodemong nagkukubli sa dilim, nguni’t naghahanap ng liwanag. Ito ang pag-asang nagkukubli sa dilim. Ito ang bagong bukas na maari nating panghawakan … na sa kabila ng lahat ay may magagawa tayong lahat, bawa’t isa sa atin. At ang simula ng pagbabago ay hindi nanggagaling sa mga institusyon, sa gobyerno, o sa ibang tao. Nagmumula ito sa puso ng bawa’t isa sa atin.

Lugmok ako sa mga araw na ito sa kalungkutan at matinding mga katanungan. May pag-asa pa ba ang bayan natin? May patutunguhan ba kaya ang mga kabataan ngayon? May naghihintay pa bang mga kagubatan at kabundukan upang maghatid ng ginhawa sa mga salat at mga dukha? Mayroon pa kayang mina na pagyayamanin ang bayang pinoy?

Ang sinasaad ng mga pagbasa ay ito: matindi ang kinapapalooban, ngunit matindi rin ang kinabukasan. Madilim ang kapaligiran, nguni’t maliwanag ang kahahantungan.

Lugmok man tayo ngayon sa maraming sala, tampok tayo ngayon sa isang matunog na pag-asa.

At ano ang batayan natin? Pag-ibig sa sanlibutan ng Diyos ay gayon na lamang, kanyang Anak ibinigay, upang mabuhay kailanman ang nananalig na tunay. Lugmok man sa sala; tampok pa rin sa pag-asa!

ANG DAAN, ANG DUNONG, AT ANG DAPAT

Ikatlong Linggo ng Kwaresma (B)

Marso 11, 2012

Mga Pagbasa: Exodo 20:1-17 / 1 Cor 1:22-25 / Jn 2:13-25

Puro utos, panay utos! … iyan ang panlalait na malimit marinig sa ayaw sumunod, antemano. Para sa maraming tao ngayon, panahon ng postmodernismo, (whew! Nakakain ba yan?), marami ang allergic ika nga, sa mga kautusan. Kasama rito sa kanilang isinusuka ang mg utos (daw) ng Diyos, at mg utos din ng Simbahan. Todos utos …walang paltos (may tugma ba?)

Aminin natin … mahirap ang sumunod sa utos. Di ba nuong mga bata kayo, ganyan rin kayo? Nagbibingi-bingihan kapag tinatawag ng magulang, o kaya’y nagtutulug-tulugan? Mabilis ang pulas kapag labas at “gud tym,” sabi nga nila sa jejemon. Mabagal ang kilos kapag trabaho at katungkulan ang pinag-uusapan. Maging nuong nasa seminaryo pa kami, mayroong tuwing umaga ay may sipon o may sinat. Pero pagdating ng merienda sa hapon ay magaling na at malakas pa sa kalabaw … kasi, may laro pagkatapos nito!

Mahirap ang mag-aral; mahirap ang magbunot ng sahig (may gumagawa pa ba nito?) … at lalung mahirap ang may listahan ng bawal (lalu na sa pagkain!).

Pero aminin rin natin. Kailangan natin ng daan; kailangan natin ng pamamaraan … kailangan natin ng patakaran at panuntunan … kung gusto nating makarating sa landas ng dunong at wastong kaalaman, na naghahatid sa higit pang mahalagang kahihinatnan!

Tanda! Ito ang salitang dapat tandaan natin kung sampung utos ang pag-uusapan. Mga tanda itong nagtuturo sa dapat. Mayroong bang dapat? Tumpak! Kahit naman saan ka pumunta, mayroong dapat at mayroong hindi nararapat. Mayroong tama at mayroong mali. Bagama’t itinapon na ito sa labas ng bintana ng postmodernismo, hindi maipagkakailang kailangan pa rin natin ng panuntunan, alintuntunin, at tamang pamamalakad. Kung walang batas ay walang kaayusan. At kung walang kaayusan ay walang patutunguhan.

Tanda? Oo … ang sampung utos ay hindi natatapos sa utos. Ang lahat ay tumutuon at patungkol sa mga hanay ng pagpapahalagang Diyos mismo ang nagpapahalaga, una sa lahat: buhay, dangal ng tao, magandang pangalan ng kapwa, katarungan, pangangalaga sa pag-aari ng sarili at ng iba … at marami pa.

Tanda? Oo … ang utos ay hindi lamang utos. Ang lahat ng ito ay nakatuon sa pinakamahalagang katotohanan na ang pinakamalaking DAPAT ng ating buhay ay ang pagkakaroon ng isang KAUGNAYAN sa Diyos na maylikha sa atin. Siya ang puno at dulo ng ating pagiging tao. Siya ang dahilan … Siya ang Daan, Katotohanan, at Buhay. Ayon kay San Pablo, “si Kristo ang kapangyarihan at karunungan ng Diyos.”

Huwag na tayong magmaktol ay may batas. Masiyahan tayo at ang batas ng Diyos ay walang butas … walang palusot, walang kasinungalingan, walang takas, kahit na puede nating gawin ang gusto natin … kaya nga lang ay mayroon laging kahihinatnan, may hantungan, may kabayaran.

Huwag na tayong magtaka at kumuha si Jesus ng lapnis ( o lubid, sa aming salita sa Mendez, Cavite) at ginamit niya bilang pang hagupit sa mga tampalasan sa templo. Hindi nila iginalang ang bahay ng Diyos. Hindi sila tumalima sa daan ng pagpapahalaga sa banal na lugar. Hindi nila ginawa ang dapat. Kung kaya’t nararapat lang na ipagtanggol ng Anak ng Diyos ang bahay ng kanyang Ama.

Magulo ang buhay natin ngayon. Sala-salabat ang mga kalye. May mga kuliglig na “keep right” at mga traysikel na “keep left.” Naglipana ang mga sinungaling sa gobyerno. Nagkalat ang mga mapagsamantala sa kamangmangan ng balana, lalu na ng mga dukha, na walang ibang pagkukunan ng kabatiran o kaalaman liban sa isinusulsol ng mass media (na kaakibat tuwina at kakampi ng mga may poder at may pera!). Magulo rin ang buhay pangsarili. Kay raming inosenteng buhay ang pinapatay … Mula pa sa sinapupunan, “patay kang bata ka,” ika nga! Walang kinikilalang daan … walang tinitingalang dapat, at wala ring pinanghahawakang dunong.

Ang lahat ng ito: dapat, daan at dunong ay galing walang iba kundi sa kanyang Panginoon ng Buhay, Panginoon ng katotohanan, at Panginoong naghahatid sa atin sa buhay na walang hanggan. Ito ang tunay na DUNONG mula sa itaas. Sundan natin ito!

UMAKYAT, MAGBAGO, AT MULING MANAOG

Ikalawang Linggo ng Kwaresma (B)

Marso 4, 2012

Matindi ang pinagdaanan ni Abraham. Hindi lamang siya binulabog ng Diyos at hinilang palabas ng Ur, ang sarili niyang bayan. Ngayon, matapos siyang lumisan sa bayang sinilangan, higit pang pagsubok ang ibinigay sa kanya. Umakyat daw siya dapat sa Moria, akay-akay ang tanging anak  na si Isaac, na nakatadhanang iaalay niya bilang isang susunuging sakripisyo sa tuktok ng bundok.

Umakyat! … Ito ang larawan ng buhay natin saanman at kailanman … laging pasaka, ayon sa mga Bisaya, laging paahon ayon sa mga Tagalog … laging puno ng pagsubok at isang landasing hindi nawawalan ng balakid at hilahil. Subali’t ayon sa kwento mula sa Genesis, isang bendisyon, isang mataginting na pagpapala ang tinanggap ni Abraham: “Yamang hindi mo ipinagkait sa akin ang kaisa-isa mong anak, pagpapalain kita!”

Nguni’t matanong natin … ano ba ang batayan ng ganoong saganang pagpapala? Hayaan natin ang pagbasa mismo ang sumagot … iisa ang dahilan … “sapagka’t ikaw ay tumalima sa akin!”

Noong ako ay batang pari, ayaw kong mapunta sa seminaryo. Sa aming pakiwari noon at ngayon, walang masyadong “buhay” sa seminaryo … walang kulay kumbaga, walang gimik … walang excitement. Pero duon ako napunta matapos ma-ordinahan. Matapos ang tatlong taon, nakatikim ako ng apat na taon sa isang malaking eskwela. Makulay at puno ng iba-ibang gawain sa eskwela. Dito ko sinimulan ang isang grupo ng mountaineers, at maraming bundok ang aming naakyat, kasama ang bigong pagsisikap na marating ang tuktok ng Apo, kung kailan kami ay hinarang ng isang grupong armado, at ako ay kasama sa nabihag ng ilang araw.

Nang ako ay ipadala sa Roma upang mag-aral muli, mabigat ang katawan kong umalis. Masaya ako duon at ayaw ko sanang iwanan ang aking ginagawa. Nguni’t bago ko matapos nang lubusan ang pag-aaral na magdudulot sana ng dagdag na tatlong letra sa aking ngalan, pinauwi naman ako at binigyan ng isang bagong gawain … Saan? Balik seminaryo – bagay na ayaw ko nang gawin pa. Ngunit sa kabila ng aking pagsusumamo, nangyari ang ayaw ko. Sumunod ako … tumalima, mabigat man at katawan at kalooban.

Nguni’t matapos ang sampung taon, nang ako ay muling dapat lumipat, mabigat na naman ang kalooban at katawan. Napamahal na ako sa ginagawa ko, ang hirap na naman akong sumunod. Hindi maipagkakailang ang aking pagsunod at nagbunga ng sari-saring pagpapala. Nagbunga nang marami ang aking pananatili sa lugar na sa simula ay ayaw ko. May bendisyong naghihintay sa sinumang handang sumunod at tumalima.

Ang ebanghelyo ay mayroon ring dulot na diwa ng pag-akyat. Sa pagkakataong ito, tatlong disipulo ang isinama ni Jesus sa bundok ng Tabor, kung saan siya nagbagong-anyo at naging busilak sa harapan ng mga disipulo.

Maraming angking aral ang pangyayaring ito. Isa sa mga aral na ito ang katotohanang “hindi tayo nag-iisa.” Oo, mahirap ang buhay saanman at kailanman. Tanging ang mga nagbubulaan lamang sa sarili ang makatatanggi rito. Ang buhay ay parang isang walang hanggang pag-akyat sa isang bundok. Isa itong walang katapusang pakikibaka at pakikisalamuha sa mga usaping walang tahasang sagot at walang tiyak na katugunan.

Ngayon pa man, binabagabag na tayo ng kawalang kaisahan. Ngayon pa man, hati-hati tayo sa maraming usapin sa lipunan. Nagbabangay-bangay tayo sa maraming isyu, at tila walang sinuman ang kayang bigyang malinaw na tugon ang mga ito. Tulad halimbawa ng giyera sa pagitan ng mga nagsusulong ng pagmimina sa bayan natin. Sabi nila, ito raw ang tugon sa kahirapan. Ngunit sabi naman ng kabila, na kinabibilangan ko, tugon ito sa kahirapan ngayon at dito lamang, pansamantala lamang ika nga. Bukas at makalawa, ay mas masahol na kahirapan ang darating sa atin … kung kailan ubos na ang bundok, at wasak na ang kalikasan, at ubos na pati ang miminahin. Ano ba kayang malinaw na kasagutan ang matutunghayan natin?

Sa pagkakataong ito, mas gusto na natin ang manatili sa isang panaginip … ang mamihasa sa pagtigil sa sarili nating comfort zone o magandang kalalagayan. Ayaw na natin umalis kung maalwan ang katawan, tulad ng tatlong disipulo na nagmungkahing gumawa na lamang doon ng tatlong tolda.

Nguni’t hindi iyon ang utos ni Jesus. Umakyat nga sila at nagbagong anyo pa siya. Nguni’t hindi nila tadhanang manatili sa lugar na nalalambungan ng alapaap ng pahapyaw at di nagtatagal na panagimpan. May gawaing naghihintay sa kanila. Kailangan nilang bumaba mula sa bundok at magpagal upang maganap ang kabuuan ng balakin ng Diyos.

Kailangan rin nating bumaba sa matatayog nating mga pangarap. Kailangan natin ng tapang at kabatiran na “kung ang Diyos ay panig sa atin, sino ang laban sa atin?” Kailangan natin ng tapang na nagmumula sa kaalamang ang sinumang tumalima sa Diyos ay pagkakalooban Niya ng pagpapala, tulad nang pinagpala Niya si Abraham, na handang ipagkaloob pati bugtong na anak bilang isang susunuging alay.

Umakyat tayo sa piling ng Diyos. Maghanda rin tayong magbago kasama Niya. Nguni’t huwag kalimutang bumalik sa pinagmulan, at manaog sa katotohanan. Matapos umakyat at magbago, ay dapat rin tayong bumalik at magpanibago … dito sa lupang bayang kahapis-hapis, upang makamit natin ang tunay na buhay sa langit na tunay nating tadhana at tahanan!