TIPANAN, KATUPARAN, KAPANGYARIHAN

Unang Linggo ng Kwaresma(B)

Pebrero 26, 2012

Mga Pagbasa: Gen 9:8-15 / 1 Ped 3:18-22 / Mc 1:12-15

Bihasa akong magbigay-lagom sa mga pagbasa sa paggamit ng tatlong kataga, na para sa akin ay kumakatawan sa buod ng mga sinasaad ng naturang pagbasa. At dahil tatlo ang pagbasa, tatlo rin ang aking napiling salita: tipanan, katuparan, kapangyarihan.

Tipanan … Ito ang buod ng unang pagbasa. Isang bagong tipan o kasunduan ang iginuguhit sa isipan ng bayan ng Diyos. Matapos magunaw ang mundo, bunga ng kasalanan, matapos wasakin ng baha ang sandaigdigan, isang bagong pangako ang binitiwan ni Yahweh para sa Kanyang pinakamamahal na bayan: “Kailanma’y hindi ko na lilipulin sa pamamagitan ng baha ang lahat ng may buhay.” Nguni’t ang pangakong ito ay sinaliwan ng isa pang pangako: “Ito ang magiging palatandaan ng walang hanggang tipan na ginagawa ko sa inyo at sa lahat ng hayop: palilitawin ko sa mga ulap ang isang bahaghari.”

Katuparan … Ang pangakong binitiwan, tungo sa ikaliligtas ng bayan ng Diyos ay nagkaroon ng katuparan sa katauhan ni Kristo. Sa pamamagitan niya, ang tubig ng dilubyo na pumuksa sa daigdig sa Lumang Tipan, ay napalitan ng tubig ng Binyag, na siyang naging daan tungo sa simulain ng kaligtasang personal nating lahat. Kay Kristo natupad ang kaligtasan. Kay Kristo naganap ang pagsasakatuparan ng pangakong kaligtasan.

Kapangyarihan …  Ang disyerto o ilang ay hindi isang lugar para mag-excursion. Hindi ito lugar na katulad ng spa kung saan pawang kagaanan at kabutihan ang iyong mararanasan. Ang ilang ay buntunan ng lahat ng masama … tirahan ng mga halimaw at mababangis na hayop … taguan ng masasamang loob ng lipunan … tapunan ng lahat ng itunuturing na basura ng lipunan … Ito ang sagisag ng lahat ng kapangyarihan ng kadiliman at kasamaan sa lupang ibabaw.

Dito naparoon si Kristo. Duon siya nanatili nang apatnapung araw, “tinutukso ni Satanas” at kung saan naroon ang “maiilap na hayop.” Sinuong ni Jesus ang pugad ng kasamaan at kadiliman. Sinuot ng Panginoon ang tambakan ng lahat ng negatibong elemento ng buhay natin bilang taong makasalanan.

Sa gitna ng kadilimang ito, kapangyarihan ang kanyang ipinamalas.

Nais kong isipin na narito sa tatlong katagang ito ang lagom ng magandang balita sa unang linggong ito ng kwaresma. Ito ang gusto ko sanang ating angkinin at ating pagyamanin. Ito ang gusto kong ating baunin at bitbitin palabas sa simbahang ito. Ito ang dapat nating pagyamanin sa darating na linggo at sa loob ng apatnapung araw ng paghahanda.

Ang bagong tipang pangako ay naganap na sa pagdatal ni Kristong Mananakop. Ang pangako ay nagkatotoo na sa pamamagitan niya at ng kanyang pakikipamayan sa atin. Siya ang katuparan ng pangakong bagong tipan.

Subali’t nais ko pa ring isiping may isa pang dapat tayong gawin … may isa pang dapat nating pagsikapan at isakatuparan. Ito ang kapangyarihang dulot niya, kapangyarihang ipinamalas niya, kapangyarihang siya natin dapat ipagmakaingay at isakatuparan sa buhay natin ngayon.

Ang tubig baha ay tanda ng malaking kaguluhan ayon sa paniniwala ng mga Judio. Ito ang kasukdulan ng kapariwaraan. Ito ang dahilan kung bakit nang dumating ang Diyos sa gitna ng kaguluhang ito, Siya ay nag-ihip ng buhay at ang lahat ay naganap! Siya ang Diyos na nag-ayos sa malaking kaguluhan bago pa man nalikha ang lahat.

Magulo pa rin ang ating pamumuhay magpahangga ngayon … masalimuot at tila walang kawawaan. Kaguluhan ang katagang lumalabas sa bibig natin tuwing matutunghayan natin ang nagaganap sa lipunan: giyera, bangayan, terorismo, walang kaisahan sa gobyerno, panay sisihan at tapunan ng putik sa mukha ng isa’t isa … Kung titingnan natin ang nagaganap, tila masahol pa sa ilang na pinamumugaran na malulupit na halimaw ang lipunan natin.

Kailangan nating humawak at tumangan sa pangakong binitiwan ng Diyos. Kailangan natin muling tumingala sa langit upang makita ang bahagharing kumakatawan sa katuparan ng pangakong ito. Kailangan natin tumingala, hindi na sa bahaghari kundi sa napako sa krus na matayog sa taas ng burol ng Kalbaryo upang magkaroon ng kaayusan ang buhay natin.

Si Kristo ang tugon sa lahat ng inaasam at hinihintay natin. Si Kristo ang sagot sa lahat ng mga katanungan natin, sa gitna ng kaguluhang kinasasadlakan natin.

Di ba’t ito nga ang nilalaman ng tatlong pagbasa?

Siya ang pangako. Sa kanya naganap nang wagas ang tipanan. Siya rin ang katuparan. At higit sa lahat, siya ang pinanghahawakan nating kapangyarihan upang maharap ang lahat ng uri ng kaguluhang ngayon ay ating kinapapalooban. Panalangin natin? “Poon, iyong minamahal ang tapat sa iyong tipan!”

PAKITANG-TAO, PAGGAWA, PAGSISISI

Miercoles ng Abo

Pebrero 22, 2012

Mga Pagbasa: Joel 2:12-18 / 2 Cor 5:20 – 6:2 / Mt 6:1-6, 16-18

Nasa kwaresma na naman muli tayo. Apatnapung araw na paghahanda para sa mga Mahal na Araw, na ang tugatog at hantungan ay ang minimithi ng ating pananampalataya – ang muling pagkabuhay ni Jesus! Para tayong paakyat sa Jerusalem, tulad ni Jesus, na unti-unti nating maririnig na paakyat sa banal na lungsod, kung saan siya pahihirapan, at makakaranas ng sukdulan ng pag-uusig mula sa mga kaaway ng katotohanan.

Subali’t bago tayo mag-asam na tumingala sa itaas, at mag-asam na makarating sa tuktok ng bundok, mayroon tayong dapat munang gawin – ang tunghayan ang katotohanang tayo magpahangga ngayon, ay nasasadlak pa sa lupang ibabaw, sa lupang bayang kahapis-hapis, sa mundong iniikutan natin, na nababalot ng sari-saring mga suliranin.

Ano ba ang natutunghayan natin dito sa kapatagan, sa ibaba, sa kalagayan natin bilang taong pawang hindi naka-abot sa luwalhati ng Diyos? Hayaan natin magwika ang mga pagbasa …

Ayon kay Joel, mababaw tayo … mapagkunwari … Mungkahi niya sa atin ay simple: “Warakin ang puso, hindi ang kasuotan!” Ano naman ang sabi ni Jesus? Huwag aniya masiyahan sa paimbabaw na mga pakitang-tao … ang pananatili sa mga pa-ekek na pagtunog ng mga trompeta at ang pagtindig sa mga luwasan at pampublikong lugar upang makita ng madla at mapalakpakan.

Malinaw ang tinutumbok ng Panginoon … paggawa, pagsisisi, hindi pakitang-tao!

Liksiyong malinaw ang sagisag ng abo. Mula sa apoy, tinupok at tinusta … abong natira sa pagsusunog ng mga palaspas … walang kwenta, walang silbi, walang anumang gamit.

Ito ang larawan natin, walang kwenta kumpara sa Diyos, walang silbi kung susuriin, walang anumang gamit, liban sa paalalahanan tayo ng isang mataginting na aral: “Alalahanin mo tao, na ikaw ay abo, at sa abo ka muling magbabalik!”

Matayog ang ating pangarap. Nag-aasam tayong lahat na makarating sa langit, kapiling ng Diyos. Nag-aasam tayong lahat na pumailanlang sa luwalhati kasama ang Diyos. Ako man ay nag-aasam. Ako man ay nangangarap. Subali’t bilang isang trekker noong araw, na marami na ring bundok na naakyat, walang pagtungo sa tuktok, kung hindi nagmumula sa paanan ng bundok. Bilang isang malimit na manlalakbay, walang eroplanong pumapailanlang kung hindi nagmumula sa paliparan sa kapatagan.

Tayo na’t umakyat sa bundok ng Panginoon! Magsimula tayo sa tila kawalan, tila walang kabuluhan … sa abo! Alalahanin mo tao na ikaw ay abo, at sa abo muling magbabalik!

BAGONG LANDASIN TAHAKIN; LUMA AY LIMUTIN!

Ika-7 Linggo ng Taon (B)

Pebrero 19, 2012

Mga Pagbasa: Isa 43:18-19.21-22.24-25 / 2 Cor 1:18-22 / Marco 2:1-12

Iisang larawan ang naglalaro sa isipan ko habang sinusulat ko ang pagninilay na ito, (sa harapan ng TV habang nanonood sa pinaka bagong telenovela sa Pilipinas, ang impeachment trial!). Ang larawang ito ay may kinalaman sa “landas,” o “butas” o pamamaraan o daanan.

Una sa lahat, isa munang kumpisal … sa buhay natin ngayon, marami tayong dahilan upang tanggapin ang mapait na katotohanang ang daan ay kumikipot sa maraming antas at aspeto ng buhay natin. Marami tayong halimbawa rito: ang hanging nahahaluan na ng kung ano-anong lason … ang tubig na hindi na tayo ngayon nakatitiyak kung ang kadalisayan ang pag-uusapan; ang palasak na katiwalian sa loob at labas ng pamahalaan, sa bawa’t sulok ng lipunan natin na pinamumugaran ng taong malalayang tulad natin lahat.

Kumikipot ang daan, naglalaho ang lagusan … at tila sa maraming pagkakataon, wala tayong masulingan; wala tayong mapuntahan. Parang ang lahat ng landas ay nababarahan, nahaharangan.

Ito ang katatayuan ng paralitiko sa ebanghelyo. Marami ang nangangailangan kay Jesus. Marami ang umaasa, at lalung marami ang naghihintay. Puno na ang tahanan, wala nang lagusan, at wala nang madaanan patungo sa loob.

Ito ang nagbibigay sa akin ng kalungkutan. Kumikipot, hindi lamang ang lagusan, kundi, pati halos lahat ng iniikutan natin sa buhay, sa mundong ito na nababalot ng sari-saring mga kasakiman at pagpapahirap sa kapwa.

Subali’t sa kabila ng lahat ng ito, ang araw na ito na ginawa ng Panginoon, ay may taglay na magandang balita para sa ating lahat na kung minsan ay pinapanawan na ng pag-asa.

Narito ang buod ng magandang balitang ito: “Ako’y magbubukas ng isang landasin sa gitna ng ilang, maging ang disyerto ay patutubigan.” Mga kataga itong nakapagpapainit ng puso at damdamin, mga pangakong bitaw ni Isaias sa Lumang Tipan, na naging makatotohanan sa Bagong Tipan.

Tuwing tayo ay magtitipon sa araw ng Linggo, ito ang pinakaaabangan natin, ang tunghayan ang mga nagaganap sa kapaligiran sa panahong kasalukuyan upang ito ay masinagan ng liwanag ng ebanghelyo, at magkaroon ng katuturan, pati ang mga bagay na tila walang katuturan, tila walang kahulugan.

Kasama rito ang katotohanang ang mga daanan natin ay kumikipot … katumbas sa daanan ni Juan Bautista na baku-bako at liku-liko.

Subali’t ito bang pagkakaloob ng Diyos ng daan ay isang pananagutan lamang ng Diyos? Siya lamang ba ang dapat gumawa ng paraan upang ang “patubig” na pangako niya para sa ilang ay masaganang dumaloy?

Hindi ito ang aking basa sa mensahe ng ebanghelyo. Totoo na magbubukas ang bubong. Totoo na gagawa siya ng daan. Subali’t ito ay magaganap kung mayroong pagkukusa at pakikipagtulungan ang tao. Mabubuksan lamang ang bubungan kung mayroong magagandang-loob na handang tumulong sa paralitiko, handang magbuhat sa kanya pataas ng bubong, at handa ring gumawa ng lagusan sa kisame. Hindi Diyos lamang ang taya dito. Hindi puedeng Siya lamang ang gagawa ng paraan.

Malinaw na kailangan rin nating magtaya, mamuhunan, at kumilos. Maliwanag na nasa Diyos ang awa, subali’t nasa atin ang gawa.

Pero mayroon pang isang mahalagang bagay tayong pakatandaan. Ang pagkipot ng daanan, ang pagkasira ng kalikasan, ang pagbabago ng klima sa buong mundo ay nababatay sa iisang katotohanan lamang. Walang iba ito kundi ang ating pagkamakasalanan. Ang lahat ay nagmumula, nag-uugat, at nagsasanga-sanga lamang dahil sa kasalanan ng tao.

Hindi lamang isang kwentong nakapagpapagaan ng damdamin ang narinig natin sa mga pagbasa. Kailangan rin nating gumawa. Kailangan natin ang maging tapat, at hindi mga taong nagsasalawahan sa tuwina, at namamangka sa dalawang ilog, na ang sagot ay hindi mo maintindihan kung “oo” o “hindi.” Kailangang matibay at buo ang loob sa paglapit sa Panginoon, tulad ng paralitikong, gumawa ng lahat, at nagsikap nang walang puknat, makatagpo lamang si Jesus, maski na sirain at butasin ang bubong at kisame ng bahay.

Nguni’t ano ang tugon ni Jesus? Hindi lamang kagalingan. Hindi kagya’t pagpapagaling sa paralisis. Ang una niyang ginamot ay ang batayan at ugat ng lahat ng nagpapakipot sa landas ng buhay, sa lahat ng nagbabara sa daraanan ng biyaya ng Diyos. Pinatawad niya muna ang kasalanan ng paralitiko. At matapos nito ay kanyang sinabihan: “tumindig ka, dalhin ang higaan, at lumakad ka.”

Ito ang bagong landasin na kaloob ng Diyos. Ito ang bagong daan, hindi dating daan, na dapat natin bigyang pansin. At para matahak ang bagong landasing ito, kailangan nating iwaksi, isiphayo, at limutin ang lahat ng luma, ang lahat ng masama, ang lahat ng kasangga ng kabutihan at kaganapan ng buhay na dulot ni Kristong Panginoon.

Hala! Tumindig na! Tahakin ang bagong landasin; ang lahat ng luma ay limutin!

KATUBUSAN, KALUGURAN ... NOW NA!

Ika-6 na Linggo ng Taon B

Pebrero 12, 2012

Mga Pagbasa: Lev 13:1-2.44-46 / 1 Cor 10:31-11:1 / Mc 1:40-45

Mahaba-haba na ring panahon ang itinigil ko sa mundong ibabaw. Hindi na ako isang bisirong nanginginain sa parang, na tila walang kapapaguran sa mga nagaganap sa kapaligiran. Marami-rami na rin akong napagdaanan … mga pagsubok sa nakalipas na panahon, na naging tuntungan ko at ng marami pa, upang patuloy na umasa, patuloy na magtiwala, na, sa kabila ng lahat, ay may pinilakang alapaap na nagkukubli sa likod ng madidilim na ulap ng pagkabigo at pagkasiphayo ng tigib ng pag-asang mga pangarap sa panahong lumipas.

Lagi kong bukambibig sa aking mga estudyanteng tinuturuan … tila yata ako ay isinilang sa ibang bansa. Ngayon, sabi nga nila, “it’s more fun in the Philippines … holdufun, kidnafun, carnafun,” atbp … nang ako ay lumalaki sa probinsiya, na hindi lalampas sa 60 kilometro ang layo sa Maynila, panay kaluguran ang aking nararanasan. Sariwang hanging … sariwang gulay, na pipitasin mo lamang kapag “nasulak” (kumukulo) na ang tubig, mga pansahog sa nilulutong hindi na kailangang bilhin, kundi hinahanap sa bakuran, o hinihingi sa “kahanggan” o kapitbahay.

Isang malaking kaluguran ang mamuhay noon sa Pilipinas … walang maruming usok, walang nakasusulasok na buga ng maiingay na traysikel o kuliglig, na walang sinusundang batas trapiko.

Nguni’t isa sa hindi makatkat sa aking isipan ay ang kaluguran maski na sa mga sandaling may sakit ako bilang bata. Habol ako ng hagod ng lola ko, sa likod, sa batok at sa mga masasakit na kasu-kasuan. Wala siyang dulot liban sa saltin (crackers) at Tru-orange, o nilugaw na walang lasa, pero hindi iyon ang mahalaga …

Ang mahalaga ay ang hagod sa likod … ang mahalaga ay ang damang katubusang nagmumula sa kalugurang ako ay mahal na mahal, at pinagmamalasakitan. Mababaw ang aking kaligayahan, kumbaga. Nakukuha sa hagod, nadadala sa haplos, na sagisag ng kaligtasang  dulot ng kabatirang ikaw ay may kaugnayan, may kaniig na nagmamahal sa iyo nang walang pasubali.

Ito marahil ay isang malinaw na larawan ng magandang balita sa araw na ito.

Lahat tayo ay nagdadaan sa iba-ibang uri ng kapansanan. Lahat tayo ay nagkakasakit. Lahat tayo ay nanghihinawa, napapagod, nawawalan kung minsan ng pag-asa, at nanlulumo sa kawalan ng kaluguran sa ating pamumuhay sa lipunan nating punong-puno ng suliranin.

Inaamin ko … masahol pa sa ketong ang pinagdadaanan ko. Mabigat ang aking damdamin sa mga pasakit na hatid ng mga trahedyang nagaganap na tila sunod-sunod sa bayan natin … Sendong … lindol … at ang kawalan ng kaisahan sa lipunan, ang magulong mga usaping ang puno at dulo ay kasakiman, at pagkagahaman sa kapangyarihan ng tao … bawa’t isa sa atin, pati na rin ang mga naglilingkod sa atin.

Ang ketong ng kasalanan ay patuloy na nagdudulot ng kawalan ng kaluguran sa buhay natin at ng buong lipunan. Kailangan natin ng hagod ng Diyos. Kailangan natin ng haplos ng Kanyang mapanligtas na dampi ng mga kamay na naghahatid ng katubusan, bukod sa kaluguran!

Ito ang magandang balitang pinanghahawakan ko. Ito ang nakalulugod na hagod ng mga kamay na mapagligtas ni Kristong nagpagaling sa ketongin sa ebanghelyo. Ito ang katubusang ating inaasam, balang araw …. Pagdating ng tamang panahon!

Nguni’t kailangan natin bumaling sa Kanya. Sa unang pagbasa, ito ang utos ni Moises … ang may ketong ay dapat raw pakita sa pari, upang mabigyan ng babala ang iba, ang lumayo sa angking karumihan ng isang ketongin. Sa ikalwang pagbasa, payo sa atin ni Pablo, na anuman ang gawin natin, anuman ang sapitin natin, kumain man tayo o uminom, ang lahat ay dapat laging patungkol sa kanya.

Kailangan natin bumaling sa Panginoon, tulad ng ketongin. Kailangan natin manikluhod at magmakaawa. Now na … sabi nga ng mga bata ngayon.

Now na … sa panahong tayo ay nagkakawatak-watak sa magkakaibang mga pananaw…

Now na … sa panahong tayo ay sinasagian ng matinding pangamba at takot dulot ng trahedyang natural o gawa natin mismo … Now na … sapagka’t gaya nga ng sinaad sa Lucas 7:16, narito at dumating na, isang dakilang propeta, sugo ng Diyos sa bayan niya.”

Now na … lumapit tayo sa kanya at hayaan siyang hagurin tayo, at haplusin ng kalugurang hatid ng ganap niyang katubusan!

UPANG MAKABAHAGI SA PAGPAPALA NG MABUTING BALITA

Ikalimang Linggo (Taon B)

Pebrero 5, 2012

Mga Pagbasa: Job 7:1-4.6-7 / 1 Cor 9:16-19.22-23 / Mc 1:29-39

UPANG MAKABAHAGI SA PAGPAPALA NG MABUTING BALITA

Nasa gitna ako ng isang pagbibigay ng seminar workshop sa isang grupo ng mga madre at mga narses na naglilingkod para sa mga taong sinisiphayo ng lipunan – mga pinaka nangangailangan ng tulong ng kapwa, sapagka’t hindi sila matanggap ng lipunan.

Naririnig ko ang kanilang mga panimdim, ang kanilang mga hinaing at mga hinanakit na nagmula pa sa kanilang pagkabata, o sa mga mapapait na karanasan sa buhay. Nakikita ko rin ang kanilang angkin at taal na kakayahang hanguin ang sarili sa kanilang pagkagulapay sa mga matinding karanasang ito.

Habang naghihintay ako upang matapos ang ipinagawa ko sa kanila, nagpasya akong umupo at magnilay sa liturhiya para sa ikalimang Linggo ng taon, sa araw na ito, ika-5 ng Pebrero, ikalima ring Linggo ng ordinaryong panahon.

Nagkatuig na ang mga sinasaad ng pagbasa, lalu na sa unang pagbasa, ay mga hinaing pa rin – ang mga pagtangis na bukambibig ni Job, sa gitna ng lahat ng mga mapapait na karanasang ipinagkaloob sa kaniya ng Poong Maykapal.

Halos makibagay ako at madala rin sa mga panaghoy ni Job: “Pag-asa ko’y lumalabo, at matuling tumatakas. O Diyos, alalahaning ang buhay ko’y napalitan na ng lagim.”

Magulo pa rin ang mundo. Masalimuot pa rin ang mga pinagdadaanan natin. Bukod sa trahedya sa CDO at Iligan, bukod pa rin sa trahedya ng Ondoy at Pepeng, ay may iba pang mga trahedyang gawa mismo ng tao, na patuloy na nagbabanta sa buhay ng marami. Patuloy pa rin ang paglawig ng kasakiman sa lipunan, at lahat ng uri ng panlalamang at pagmamalabis.

Mahaba ang listahan ng ating mga pansarili at pangmaramihang mga suliranin. Kung minsan, nawawalan tayo ng pag-asa, at nanghihinawa tayo sa paggawa ng mabuti.

Nguni’t alam natin na si Job ay hindi nanatili sa ganuong saloobin. Nahango niya ang kanyang sarili sa kapaitan at sa maramdaming mga pagtatanong niya at pagtangis. Tulad ni Pablo, na sa kabila ng pagkabilanggo, sa kabila ng mga sakuna sa karagatan na pinagdaanan niya, at sa kabila rin ng isang mahiwagang sakit na tinawag niyang “tinik sa kalamnan,” ay nakuha pa rin niya na magwika sa wakas: “napaalipin ako sa lahat upang makahikayat ako ng lalong marami … Ako’y nakibagay sa lahat ng tao upang ang ilan man lamang ay maligtas ko, kahit sa anong paraan.”

Wala sa atin sinuman ang walang pinagdaanang kapaitan sa buhay. Wala isa man sa atin ang makapagsasabing ganap at walang bahid ang kanyang pagkabata at pagkatao. Lahat tayo ay naglalakbay sa buhay na ito, na parang mga peregrino na nag-aasam makarating sa isang banal na lugar. Lahat ay nakaranas matisod o madapa, o mabalakid sa anumang kaparaanan. Lahat tayo ay nasugatan at nasaktan. Hindi tayo isinilang upang maging anghel, kundi upang maging normal na taong may marupok na pusong natutong magdamdam.

Nguni’t tulad sa kasaysayan ni Job, hindi ito ang wakas na kabanata ng buhay natin. Ang wakas ay nakasalalay sa mga kamay natin upang atin sulatin. Sa kwento ni Job at ni Pablo, malaking bahagi ang ginanapan ng kanilang pananampalataya at pagkilala sa Diyos. Mula sa kanilang pananampalataya nila nasalok ang matinding kakayahang bumangon sa anumang uri ng panghihinawa at panghihina. Mula sa Diyos nila nakuha ang lakas upang muling bumangon at gumanap sa tungkuling ipalaganap ang mabuting balita ng walang hanggang pag-asang mula sa Diyos, na “nagpapagaling,” at malapit sa mga sawing-palad.

Huwag sana tayo manghinawa sa paggawa ng dapat. Huwag sana tayo padala sa agos ng kawalang pag-asa sa lipunan. Huwag tayong mawalan ng lakas tulad ng lakas ni San Pablo, na nagbata ng sari-saring hirap mapalaganap lamang ang magandang balita ng kaligtasan.

Sa gitna ng kawalang pag-asang dulot ng susun-susong mga suliranin at pagsubok, gawin natin ang lahat “alang-alang sa Mabuting Balita, upang makabahagi tayo sa mga pagpapala nito.”

Talamban, Cebu

Pebrero 3, 2012