KAPANGYARIHAN NG DIYOS, HINDI KARUNUNGAN NG TAO

Ikalimang Linggo Taon A

Pebrero 9, 2014

KAPANGYARIHAN NG DIYOS, HINDI KARUNUNGAN NG TAO

Paksa ng tatlong pagbasa ang liwanag o ilaw. Tamang-tama, lalu na’t hanggang ngayon ay paapu-apuhap pa rin sa dilim ang maraming lugar na sinalanta ni Yolanda. Parang bumalik uli ang Candelaria sa diwa ng mga pagbasa. Iyan ang nakikita natin sa biglang wari.

Pero sa pangalawang tingin ay may nakikita tayong higit pa. Hindi sapat ang magliwanag. Kay raming ilaw sa ating mga siudad. Kay raming mga taong malinaw kung magsalita. Kay raming mga kagalang-galang sa kongreso ang mahusay magpaliwanag lalu na’t nasa harap ng camera sa TV. Kay rami rin naming mga paring mahusay bumulalas ng mga bagay na banal. Kay raming mga gurong maliwanag pa sa sikat ng araw ang kanilang mga liksyon, tulad ng marami ring ang gawa ay mag-check lamang ng attendance at magtinda ng tsinelas at kung ano-ano pa para mabuhay.

Hindi sapat ang magsabing ako ay liwanag. Hindi sapat na bilang pari ako ay magturo kung paano pumunta sa langit. Kailangan ko ring ipakita ito sa gawa, hindi lamang sa salita.

Maraming mahusay magtalumpati sa ating lipunan. Maraming magaling gumawa ng pasinaya, at tuwing fiesta, maraming handa (kahit utang na babayaran nang mahabang panahon ang inihanda). Maraming honorable sa ating lipunan, kahit na ang pinaggagagawa ay hindi naman honorable o kagalang-galang. Madali ang gumawa ng pailaw, lalu na sa pasko. Madaling itago ang mga barong-barong sa likod ng mga parol at makukulay na pailaw.

Hindi sapat ang ilaw. Pati si Pablo ay sinasabi ito. Dapat, ika nga noong lumang patalastas ng Royal Tru-Orange, ay mayroong pulp bits ang orange drink. Kailangan ng patunay. Heto ang sabi ni Pablo: “Kaya mahina, takot, at nanginginig akong humarap sa inyo. Sa pananalita at pangangaral ko’y hindi ko kayo inakit ng matatamis na pangungusap batay sa karunungan ng tao, kundi sa pamamagitan ng patotoo ng Espiritu at ng kapangyarihan ng Diyos.”

Hindi tayo makakabingwit ng isda sa salita lamang. Kailangan masilo ito sa bunganga. Kailangan kumilos at gumawa, hindi lamang ngawa.

Ito marahil ang malaking pagkukulang sa ating bayan nating mga Pilipino. Tanging tayo ang Kristianong bayan sa Asya, pero tayo rin ang pinakamalakas uminom (pangatlo sa katunayan) at isa sa mga pinaka korap sa mga bayan sa Asya. Halos tatlong daan ang ating mga kongresista at 24 ang mga senador. Bilangin ninyo ang perang ginagastos sa kanila pa lamang, at huwag nyo nang hanapin kung saan napupunta ang pork barrel funds.

Kaming mga pari ay ilan sa mga pinaka-aral sa ating lipunan. Mahaba at maraming taon ang aming formation process. Pero sa hindi kakaunting pagkakataon, talong-talo kami ng mga laiko sa pagpapahayag ng magandang balita. Hitik kami sa pangaral tungkol sa liwanag, subali’t kulang sa pagbibigay-lasa sa buhay ng karamihang Pinoy.

Kailangan ng higit pa sa ilaw. At ito ang turo ng ebanghelyo. Kailangang maging asin, at magbigay lasa sa buhay ng mga taong karaniwan. Kailangang maging liwanag, pero kailangan ring magpagal upang ang liwanag ay magdulot ng pagbabago sa lipunan.

Magandang halimbawa ang ipinakita ngayon ni San Pablo. Nanginginig, nagpakumbaba, tumatanggap ng kanyang kahinaan at karupukan. Pero tumatanggap rin ng katotohanang sa kabila ng aming karupukan at kasalanan bilang pari at bilang tao, mayroon isang bagay at katotohanang hindi maaaring ipagkaila – na ang lahat ng produkto at katotohanang aming itinutulak bilang pari at tagapaghatid ng magandang balita, hindi “batay sa karunungan ng tao, kundi sa pamamagitan ng patotoo ng Espiritu at ng kapangyarihan ng Diyos.”

Maging liwanag at asin nawa tayong lahat!