Ika-22 Linggo Taon K
Setyembre 1, 2013
MAY “K” KA BA?
May kaibahan raw, ayon kay Lisa Fullam, ang peregrino at ang
turista. Ang turista ay naglalakbay para makakita ng bagong lugar. Pero ang
peregrino ay naglalakbay upang maging bagong tao, magpanibago sa sarili, upang
mabuhay ayon sa tuntunin ng pagpapanibago.
Noong ako ay batang pari at isang estudyante sa Roma, ako
man ay naging isang peregrino. Galing ako noon sa Madrid patungong Fatima sa
Portugal. Apat kami sa compartimento ng tren: isang taga US, isang Kastika,
isang Argentino at ako. Nang malapit na ang hangganan ng Espanya at Portugal, pumasok ang inspector at
tinanong kaming apat kung taga saan kami. Nang sumagot ang tatlo, hindi sila
pinansin. Nang ako ay nagsabing Filipino, agad hiningi ang aking pasaporto,
kinilatis, sinalat, binuklat ang lahat ng pahina, na parang may hinahanap at
parang ako ay pinagdududahan.
Sa mga sandaling yaon, may dalawa akong naramdaman: ang
maging mapagpakumbaba o ang hayaan ang sarili kong mapahiya. Pero sabi nga sa
Ingles, “the humble are never humiliated; they are humbled even more.” Hindi
maibababa ninuman ang iyong dignidad, hangga’t hindi mo siya pinahihintulutan.
Ang mga pagbasa ngayon ay may kinalaman sa kababaan. Ayaw ni
Nietzche ang birtud na ito. Hindi raw ito nagbubunga ng anumang mabuti. Bilang
isang walang pananampalataya sa Diyos, wala raw maitutulong ang maging
mapagpakumbaba yayamang ang ating pagiging tao ay wala nang anumang karangalan
at katuturan.
Ang tingin ni Nietzche sa kababaang loob ay isang kahinaan.
Walang panalo ang mahina. Walang mararating ang mapagparangya. Walang tagumpay
ang taong mapagpasensya, ang sinumang nagpapalampas ng lahat ng bagay. Dapat
raw, ayon sa pilosopiyang makamundo, na unahan ang lahat, sapawan ang lahat, at
lamangan ang lahat hangga’t maaari.
Hindi nauunawaan ng mundo ngayon ang mababa at ang
nagpapakababa sa sarili. May tawag tayo dito: mahina, walang abilidad, walang
“k.”
Pero hindi ito ang sinasaad ng panulat ni Sirak. Hindi ito
ang sinasabi ng ebanghelyo. Mapalad raw ang mga aba. Mapalad ang mga
tumatangis. Mapalad ang hindi nag-aasam ng hindi niya kaya, sapagka’t hindi
siya mapapahiya. Mahirap ang demasyadong matayog ang lipad … mas malagas,
diumano, ang lagapak.
Laman ito ang lahat ng balita natin – kung paano lubhang
napahiya ang dating sinasamba ng mga mambabatas, na tumatawag sa kaniya bilang
“Ma’am.” Marami siyang nilagyang bulsa ng mga kawatan. Marami siyang pinayaman,
at siempre, ang kanila ring sarili, kung kaya’t mahigit diumano sa 400 ang
kanyang mga accounts sa bangko. Maraming nabayarang boto. Maraming pina-andar
na kampanya sa eleksyon. Maraming pinapanalo.
Di ba’t ang lahat ng ito ay kapangyarihan, katatagan, at
karangalan? Sinong may sabi na ang masasamang bisyo ay hindi nagbubunga ng
pera? Ng dangal at pitagan ng mga nakikinabang, habang nakikinabang?
Pero, sa tinaas taas ng lipad, ay gayun ding kalakas ang
lagapak. Walang nananatiling matatag sa mundong ibabaw. Walang hindi naaagnas
na anumang kayamanan.
Ngunit sa araw na ito, may isang uri ng “k” ang siyang dapat
natin pagsikapan at pagyamanin. Hindi ito kayamanan. Hindi ito karangalang
makamundo. Hindi ito kakapalan ng mukha upang manatiling nasa taluktok ng yaman
at impluwensya sa lipunan, lalu na sa politika.
Ito ay siyang binanggit sa ebanghelyo ngayon – ang gawain ng
isang taong hindi naghahanap ng mataas na upuan, hindi nag-aasam ng hindi para
sa kanya at lampas sa kanyang kakahayahan.
Ito ay ang kababaang-loob na siyang nag-udyok sa hefe na
magsabi: “Halina at umakyat sa higit na mataas na lugar.”
May “K” ka ba?
No comments:
Post a Comment