PAKANA NG DIYABLO O PANUKALA NG DIYOS?

Ika-13 Linggo ng Taon B

Julio 1, 2012

Di miminsang sumasagi sa isipan natin ang mapait na katotohanan, na hindi lamang mahirap lunukin, bagkus mahirap man lang isipin … may kapaitan sa mundong ibabaw, at may pagtangis na kaakibat ng buhay sa daigdig.

Tingnan na lamang natin ang paghihirap na pinagdaanan ni Jairo. Sinong ama o ina sa inyo ang hindi gagawa ng lahat mailigtas lamang ang sariling anak? Sino sa atin ang hindi kakapit maging sa matalas na patalim kung ang kapalit ay ang pananatili sa buhay ng isang pinakamamahal?

Tingnan rin natin ang pinagdaanan ng babaeng 12 taong nagdusa at nagdugo nang walang ampat … Sinong babae man o lalake sa mundong ito ang hindi hahabol sa inaakala nating may tangan ng kasagutan sa ating pagdurusa? Sino ang hindi mapadadala sa matinding pagnanasang mahipo man lamang ang laylayan ng baro upang magkaroon ng pag-asang gumaling?

Tingnan natin ngayon ang sarili natin … Sino sa atin ang tahasang makapagsasabing hindi siya nagdaan sa anumang matinding pagsubok sa buhay? Sino sa atin ang tiyakang makapagpapatunay na di miminsan siyang nawisikan man lamang ng kaunting kapaitan sa buhay?

Ito ang buhay natin na ayon sa mga kataga ng aklat ng Karunungan (Unang pagbasa), ay sinapit natin dahil sa “pakana ng diyablo.” Ayon sa kasulatan, ang paghihirap at kamatayan ay bunga ng kasalanan.

Ito ang tila masamang balitang laman ng mga pagbasa sa araw na ito. Nguni’t sa likod ng lahat ng ito ay ang mataginting na magandang balitang nagkukubling parang liwanag sa likod ng madidilim na alapaap ng kawalang pagtitiwala at pag-asa.

Sa araw na ito, nais ko sanang manatili tayong lahat sa magandang balitang siyang pinagyayaman ng parehong mga pagbasa. Nais ko sanang bigyang diin ang kabaligtaran ng “pakana ng diyablo” – ang panukala ng Diyos, na hindi kailanman nawalan ng habag at awa sa mga nagdurusa at namimighati.

Hayaan sana nating hagurin ng mga Salita ng Diyos ang puso nating nabibigatan at nahihirapan sa mapapait na karanasan … “Ang kamatayan ay hindi likha ng Diyos. Ang pagkamatay ng alinmang may buhay ay hindi niya ikinalulugod.”

Huwag na huwag sana tayo paanod sa “pakana ng diyablo,” bagkus padala sa malinaw na pangaral na ipinamalas ni Jairo, at ng babaeng nagdusa ng maraming taon. Nagpakumbaba si Jairo … nagtiklop-tuhod sa paanan ng Panginoon … nagsumamo sa mataimtim na panalangin. Nagpumilit makasunod at makapasok sa gitna ng maraming tao ang babae … kahit man lamang mahawakan ang laylayan ng kanyang baro. Nagsikap … Nagsumamo rin …

Pareho silang naniwala at umasa. Pareho silang sumampalataya at ang kanilang paniniwala ay nagbunsod sa malalim at matatag na pag-asa.

Pakana ng diyablo ang panghihinawa, ang pagkawala ng tiwala, ang paglalaho ng pag-asa.

Panukala ng Diyos ang buhay, ang kaligtasan, ang kagalingan ng lahat ng kanyang nilalang. Kasama tayong lahat dito, mga nilikha ayon sa wangis at anyo ng Diyos.

Huwag nating ipagpalit sa pakana ng diyablo ang panukala ng Diyos para sa ating lahat …”Huwag tayong mabagabag. Manalig tayo.” “Pagkat ang tao’y hindi nilikha ng Diyos para mamatay, kundi para maging larawan niyang buhay.”