PUSPUSIN ANG KALOOBAN NG TANAN!

Linggo ng Pentekostes

Mayo 27, 2012

Di miminsang sumasagi sa buhay natin ang panghihinawa. Di maikakailang ang buhay natin ay parang gulong ... minsan nasa ibabaw, minsan nasa ilalim. Di natin maitatatwa ang katotohanang minsan, tayo ay nagkakamali ng palagay, nalilihis ng landas, at nabubulagan sa mga bagay-bagay at mga pangyayari sa buhay.

Nangyari ito sa mga Judio nang si Jesus ay maluwalhating pumasok sa Jerusalem. Nagbunyi sila at nagsaya. At bakit hindi? Dumarating ang Hari ng Israel. Pumapasok ang manliligtas, ang maghahatid sa kanila palabas sa mga matatalim at matatalas na kuko ng mang-uusig. Hosana sa Anak ni David! Hosana sa kaitaasan! Ito ang kanilang sigaw at awit.

Subali’t ang kanilang galak ay napalitan ng galit at pagkamuhi sa loob ng ilang araw. Ang osana ay naging ipako. Ang pagbubunyi at nauwi sa pagkamuhi.

Nagkamali ang marami. Nagbago ang simoy ng hangin. Napako sa krus ang inaasahang manliligtas.

Subali’t ang maling akala ay puede laging itama at iwasto. Naganap ito nang muling nabuhay si Jesus. Tama ang kanilang paniwala. Si Jesus nga ang Mesiyas. Mali ang kanilang tinanggap na totoo. Siya ay manliligtas nga, nguni’t sa kaparaanang hindi nila inaasahan.

Napalitan ng tuwa ang kanilang naramdaman nang muling nabuhay si Jesus. Isang panibagong pag-asa. Isang panibagong tulak ... Isa pang muling panimula sa pagtahak tungo sa kaliwanagan.

Ang aking Ama, sa pagdapit sa paglubog ng araw ng kaniyang buhay ay isang diabetiko. Bagama’t maingat siya sa kaniyang pagkain, may mga pagkakataong biglang nanghihina, biglang parang nauupos na kandila. Sa mga sandaling ito, kailangan niya ng isang mabilis na turok, kumbaga ... Sa pagbagsak ng level ng sugar sa dugo, ay walang solusyon liban sa madaliang pag-inom ng anumang matamis – coke o candy, upang manumbalik ang lakas. Sa katawang naghihina, ang katapat ay isang pampalakas, pangpanumbalik ng katatagan ng katawan.

Mababa ang level ng blood sugar ng bayan natin ngayon. Kay raming pagkamuhi. Kay raming pagbibintang at kay rami ring pagkokondena. Matinis ang mga hiyawan ngayon, ang mga pukulan, ang bintangan, at mga paratangan. Wala tayo halos tiwala sa isa’t isa, at ang bayan natin ay parang isang kandilang tila nauupos, humuhulagpos, at inuubos ang lakas na panloob, at napapalitan ng galit at poot.

Mababa rin ang blood sugar ng aking espiritwalidad ngayon. Nagsasawa ako sa maraming bagay. Nanghihinawa ako sa paggawa ng mabuti yamang pati ang mabuti mong nais ay binabasahan ng masamang intension. Nanlalamig at nanlulumo ang kalooban ko sa pagkamalas kung paano ang lahat ay sumisigaw para sa katotohanan, gayong nakapagpasya na sila kung ano ang totoo, at gayong napagdesisyunan na nilang ang totoo ay kung ano ang akma sa kanilang napili na at naako.

Sa kabila ng lahat ng ingay, at nagpupuyos na damdamin, tuloy pa rin ang korupsyon, kasinungalingan, at panlilinlang sa lipunan.

Nais kong isipin na isang matinding tulak ang kailangan natin lahat sa araw na ito.

Pero nais ko ring isipin na ang kapistahan natin ngayon ay walang iba kundi ito – ang isang iniksyon sa kalooban, ang isang turok sa kaibuturan ng kaluluwa at puso natin, upang muling bumangon, upang muling lumakas, at muling magsikap tungo sa kaisahan.

Nagkawatak-watak ang mga disipulo nang si Kristo ay napako sa krus. Kahit noong muling nabuhay, mayroon pa ring nag-alinlangan, nag-atubili, at nagkubli sa Senakulo. Sa takot nila, nagtago sila sa kwarto sa itaas, malayo sa tao, malayo sa mga mapagtanong at mapag-usisa.

Dito, sa grupong nahihintakutan, at pinanawan ng lakas, dumating at bumaba ang Espiritu sa bawa’t  isa.

Sa isang grupong tila nawalan ng tapang, bumaba ang apoy na nagpa-alab sa kanilang puso. Sa grupong hindi man lang magkaisa sa iisang salita, sa iisang puso at kaisipan ay dumatal ang Espiritu ng Kaisahan.

Kailangan ka namin, O Banal na Espiritu. Kailangan namin ang iyong kaisahan, ang iyong kalakasan at ang iyong kaliwanagan. Malayo pa kami sa kaisahan. At lalu kaming malayo sa kapayapaan. Nagkawindang windang ang bayan namin dahil sa politika. Nagkasira-sira ang samahan namin dahil sa pagkamakasarili at kasakiman. Pati mga magkakamag-anak ay nagka-away-away dahil sa kasakiman sa pera. Ang buhay political namin ay nauwi na lamang sa pagsasamantala sa mga mangmang at mga mahihirap at walang kaya.

Halina Espiritu Santo. Halina at muli kaming bigyan ng lakas. Patatagin ang pagnanasa namin sa kabutihan. Pag-igihin at pag-ibayuhin ang kalooban namin. Puspusin Mo ang kalooban ng tanan!

Tai, Mangilao, GUAM – Mayo 25, 2012