HULI MAN DAW AT MAGALING ....

Ika-25 Linggo ng Taon A

Setyembre 21, 2014

HULI MAN DAW AT MAGALING

Uso ngayon ang pagiging huli sa maraming bagay. Sa pagkakadiskaril ng MRT, sa mahahabang linya kahit saan … dahil sa patong-patong na trapiko saanmang lugar sa buong bansa, malimit na tayo ay magiging huli sa ating pupuntahan. Pati mga pulis ngayon ay usong-uso sa mga kaso ng ibang uri ng huli, ang hulidap. Pati mga nagsisimba tuwing Linggo sa mga parokya natin sa Pilipinas, kalahati ay laging huli, at dumarating kung kailan tapos na ang pagbasa, at tapos ay magkokwentuhan lang sa simbahan, kundi magpapaypay nang walang patumangga, dahil sa mainit at maingay ang mga batang nagtatakbuhan.

Kapag huli tayo ay nangangahulugang kapos ang panahon, o hindi natin nagampanan ang pagbabantay sa pagdaloy ng panahon. Tayong mga Pinoy ay hindi bihasa magbantay sa oras. Laging mamaya na … laging may oras pa … laging “hindi naman magsisimula iyon hangga’t wala tayo,” o kaya’y lagi na lamang “hahabol ako!” At malimit, ang ibig sabihin ng “hahabol ako” ay magtatakbo para pumila sa komunyon, kahit hindi niya narinig ang mga pagbasa, at nakinig man lamang sa homiliya. Malimit rin, ang pakahulugan ng “hahabol ako,” darating kapag oras na ng kainan, kahit hindi nakisama sa dasalan o kwentuhan … diretsong lamon, ika nga!

Pero kung tayong PInoy ay bihasa sa pagiging huli, bihasa rin naman sa pagkekwenta ng pera kapag may huling dumating na nakalamang, o nabiyayaan, o nabigyan ng higit kaysa sa tinanggap natin. Iyan ang dahilan kung bakit pumutok ang isyu ng DAP at PDAF. Merong nalamangan. Merong naisahan. Merong sa kanilang pakiwari ay nadenggoy sila sa hatian o partihan. Pati ang mga usapin ngayon sa Senado ay nauuwi sa ganitong bagay – isang medyo nalamangan ang ngayon ay nag-iingay at nagpupuputak sa Senado upang ibagsak ang isang inaaakala niyang nanagana nang higit na marami kaysa sa kanyang nakulimbat!

Hindi nga naman tama. Hindi nga naman wasto at makatarungan … ang mag-asal tulad ng Diyos na nagkaloob ng parehong pabuya sa mga nagsidatingan na nang palubog na ang araw, katumbas sa ipinagkaloob sa mga nagpagal at nagsikap mula pa sa medaling araw!

Sanay tayo magkwenta kapag ito ang usapan – ang usapin tungkol sa lamangan at isahan! Tulad ng ginawa ng mga Senador na sapagka’t sila ay lumulubog na sa kangkungan ay panay bigla ang atungal nang sila ay maputungan ng kaparusahang puedeng gawin sa ibang tao, pero hindi puede sa kanila. May tinitingnan, kumbaga, at may tinititigan.

Ganito rin baga ang Diyos? Nag-asal rin ba siyang tulad ng mga politicong may ipinakukulong, at may pinalulusot at pinoprotektahan?

Mahirap unawain ang turo ng ebanghelyo sa biglang wari. Subali’t ito mismo ang hiwaga ng pag-ibig ng Diyos. Ang hiwaga ng pag-ibig ng Diyos ay nakasalalay sa katotohanang hindi ito nakukuha sa ordinaryong panukat ng tao. At ang hiwagang ito ay nagtuturo sa atin ngayon, na ang panukat ng pag-ibig ay ang umibig nang walang sukat … walang pagtatakal … walang pasubali … walang pagtitimbang!

Kay raming beses na ako naging huli sa maraming bagay. Kay raming beses na hindi ako karapat-dapat pagbigyan ng Diyos dahil sa aking pagkukulang at kasalanan. Kay raming pagkakataong hindi ako dapat pagbigyan pa ng pangalawang pagkakataon. Subali’t hindi mahilig maglista ang Diyos. Hindi siya benggatibong pinunong ang lahat ng kaaway at dinuduro at pinagmamalabisan.

Oo … huli ako sa maraming bagay. Pero gusto kong isipin na tulad ng sinasabi natin tuwina, “huli man daw at magaling ay huli pa rin,” gusto ko itong baguhin nang kaunti… ayon sa larawang ipinakikita ng Diyos sa ebanghelyo ngayon … “Huli man daw at magaling, ay minamahal pa rin.”

Tulad mo. Tulad nila, mahal ako ng Diyos, huli man ako at duling … huli man ako at walang pansin sa kanya… huli man ako at salarin! Mahal ako ng Diyos. Tuldok. Tumpak … Katotohanang mapagligtas na di hamak! Ano pa ang hanap mo?