ALAM BA NATIN KUNG ANO ANG MAINAM PARA SA ATIN?

Ika-17 Linggo ng Taon A

Hulyo 27, 2014

ALAM BA NATIN KUNG ANO ANG MAINAM PARA SA ATIN?

Iyak na naman ako nang mabasa ko ang mga kwento ng ilang mga taong nasawi sa pagpapasabog ng Malaysian Airlines flight 17. Kasama rito ang magkapatid na batang papunta sana sa Bali upang bisitahin ang kanilang lola. Ang mas bata sa dalawa, 11 taong gulang, ay hindi malamang bumitaw sa Nanay niya nang inihatid sa airport. “Paano na kung bumagsak ang eroplano?” ang tanong niya. Kasama rin dito ang Pinoy na si Irene Gunawan at ang kanyang dalawang anak at asawa, pauwi sana sa Pagbilao, Quezon, upang makipag-reunion sa mga kamag-anak. Mayroon ding kwento ng ilang sana ay kasama at umasang magkakaroon ng upuan sa eroplano, pero hindi nakasama, at ang kwento ng mga natuwa sapagka’t nakakuha sila ng upuan sa eroplanong hindi na nakarating sa kanilang patutunguhan.

Noong isang Linggo, nabanggit sa ikalawang pagbasa, kung paano hindi natin alam kung paano manalangin. Nguni’t sabi ni San Pablo, ang Espirit mismo ang tumutulong sa ating kahinaan. Siya na rin mismo ang nagdadasal para sa atin, sa pamamagitan ng mga panaghoy na walang katumbas na kataga.

Kung ako iyon, hindi ko rin alam kung ano ang dapat kong dasalin. Hindi ko tukoy kung ano ang mainam at mananatiling mainam para sa akin. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong hilingin at dapat kong bigkasin sa panalangin.

Ito rin ang naging palaisipan marahil kay Solomon, na nanalangin sa Diyos. Ang kanyang panalangin?  “Bigyan mo ako ng isang pusong maunawain at marunong kumilala ng masama at magaling.”

Tatapatin ko kayo … Hindi ko alam kung ano ang tunay na magaling ngayon at dito. Hindi ko alam kung dapat kong ipagdasal na maglaho na ang mga nangungulimbat ng pera ng bayan, na patuloy na tinatawag nating honorable. Hindi ko alam, kung ako ang isa sa mga nagbakasakaling makasakay sa eroplanong bumagsak ay dapat akong matuwa sapagka’t nabigyan ako ng upuan. Hindi ko alam kung ako ay dapat malungkot sapagka’t naunahan ako sa pila at hindi nakaabot sa mga pinapayagang makalulan sa isang bus, o sa bapor, o sa eroplano.

Hindi ko alam kung dapat kong hilingin sa Diyos na magkapera ako upang makatulong nang higit sa nangangailangan. Hindi ko alam kung dapat kong hingin sa Diyos na ako ay makakita ng isang magic wand upang lutasin ang susun-susong mga problemang hinaharap ko ngayon, sa lugar at posisyong hindi ko hinanap at pinag-nasaan lalu ngayong nagbago na ang kultura at nagbago na ang takbo at simoy ng hangin.

Pero marami akong pangangailangan. Marami akong kahilingan. Marami akong panimdim at panagimpan. Marami akong dapat hilingin at ipagdasal. At ito ang hinahanapan ko sa araw na tio ng katugunan.

Ito ang aking nakikita at naririnig. Pinagkalooban si Solomon ng Diyos, sapagka’t “hindi ka humiling para sa iyong sarili ng mahabang buhay o kayamanan, o kamatayan ng iyong mga kaaway, kundi ang hiniling mo’y pagkaunawa at katalinuhang humatol.”

May mga kahilingang pansarili at pang-ngayon at dito lamang, at mayroong mga kahilingang para sa ikabubuti ng iba at ikapapanuto ng marami, hindi lamang ngayon, kundi sa hinaharap.

Matindi ang pinagdadaanan ng mga Kristiyano sa Iraq. Maraming pagdurusang hindi nila dapat maranasan ang nagaganap, at magaganap pa. Ano ba ang dapat kong hilingin sa Diyos? Dapat ba akong mabahala at magulantang?

Ito ang tugong nakikita ko at naririnig sa araw na ito. Tama at dapat lang na ako ay mabahala. Tama at dapat lang na ako ay manikluhod para sa kanila. Sapagka’t ang awa at habag at biyaya ng Diyos ay ipinagkakaloob sa pamamagitan ng taong tulad mo, tulad ko, at tulad nating lahat.

Tanging ito ang panalanging namumutawi sa bibig natin ngayon: “Iniibig ko nang lubos tanang utos mo, Poong Diyos! … Aliwin mo sana ako niyang pag-ibig mong lubos, katulad ng binitiwang pangako sa iyong lingcod. Sa akin ay mahabag ka, at ako ay mabubuhay, ang lubos kong kasiyaha’y nasa iyong kautusan.”

Mahirap matukoy kung ano ang dapat hilingin, pero may isang malinaw na panuntunan ayon sa pagbasa ngayon …

Ang rurok ng dapat nating naisin at pagsikapan ay ang kaharian ng Diyos. Ito ang biyayang ginto, hindi biyayang mumurahin na madaling makita at mahawakan. Madaling makamit ang biyayang mumurahin, na parang puwit ng baso, na hanggang kinang lamang ngunit walang tunay na halaga. Madali ang humiling ng manalo sa Lotto, pero hindi madali ang pangalagaan ang perang hindi pinaghirapan. Madali ang maging tao, mahirap magpakatao. Madali ang gumawa ng kabalbalan basta magkapera lamang, pero hindi madali ang manindigan sa wasto, sa tama, at sa katarungan.

Ito ang magandang balita sa araw na ito. May grasyang ginto at grasyang mumurahin o patakbuhin, at ang biyayang gintong ito ay walang iba kundi ang paghahari ng Diyos. Ito ay parang isang kayamanang nakabaon, na dapat hanapin at pagsikapang dukalin. Ito ay tulad ng isang mangangalakal na naghahanap ng perlas. Dapat magsikhay, magpagal, at magsikap. Ito ay tulad rin ng isang malaking lambat. At ang nahuhuli ay hindi lahat maganda at mabuti. Parang itong may-arin ng sambahayan na handang makakuha ng bago at luma sa kanyang taguan.

Tulad ng sinabi ko noong isang Linggo, tanging Diyos lamang ang nakaaalam! At ang dapat hilingin natin, tulad ng hiling ni Solomon, ay kung ano ang tunay na mainam para sa atin, kahit na hindi natin alam na ito ay mabuti. Sabi nga ni Pablo, “alam nating sa alahat ng bagay, ang Diyos ay gumagawang kasama ang nagmamahal sa kanya, ang mga tinawag ayon sa kanyang panukala, sa kanilang ikabubuti.”

Alam ba natin kung ano ang mainam? Malimit ay hindi. Ipagpasa Diyos na natin!

TANGING DIYOS LAMANG!

Ika-16 na Linggo Taon A

Hulyo 20, 2014

TANGING DIYOS LAMANG!

Mahirap pagsamahin ang pagiging maawain at makatarungan. Kung sumobra ka sa una, wala kang puso. Kung sumobra ka naman sa kabila, wala kang paninindigan. Ito yata ang pasanin ng mga may hinahawakang panunungkulan.

Ito ang dahilan kung bakit mahirap unawaing lubos ang Diyos. Siya ay maawain, pero siya rin ay makatarungan.

Mahirap ang magtimpi kung ikaw ay sinusubukan. Mahirap ang magdasal kung tayo ay napaliligiran ng lahat ng uri ng pagsubok at kawalang katiwasayan. Ako man ay hirap magdasal kung maraming iniisip. Kung minsan, hindi ko man lang alam kung ano ang dapat kong ipagdasal.

Pero ang higit na mahirap sa lahat ay ang unawain kung bakit ang pagdurusa ay bahagi ng buhay ng tao. Hindi madaling unawain kung bakit may mga taong natutuwa pang pabagsakin ang isang eroplanong naglululan ng 295 katao mula sa kalangitan. Hindi madaling tanggapin na may mga taong kung umasta at kumilos ay tila masahol pa sa demonyong wala kang inaasahang anumang kabutihan. Hindi madaling tanggapin na tayo ay niloloko lamang ng mga taong ang tawag sa sarili ay “honorable” pero ang mga pinaggaga-gawa ay walang kaduda-dudang hindi marangal at mahusay.

Hindi ako tulad ng Diyos. At di miminsan ring hindi ako nag-asal maka-Diyos. Tanging Diyos lamang ang Diyos … Iyan ang marahil ay palusot natin tuwina, kung tayo ay tinatanong ng iba, kung bakit pati mabubuting tao ay dumaranas ng matinding kasamaan mula sa mga kamay ng mga kapwa nilang tao.

Pero ito mismo ang dahilan kung bakit tayo nagkakatipon ngayon at dito. Hindi nga tayo Diyos, nguni’t tayo ay nilikha ng Diyos, ayon sa kanyang wangis, ayon sa kanyang larawan. Totoong tanging Siya lamang ang Diyos, pero tayo ay tinatawagan niya upang maging maka-Diyos at katulad niya sa lahat ng bagay.

Oo … tanggapin at aminin natin … Maraming kasamaan sa mundo. Maraming katiwalian … Huwag na kayo pumunta sa usaping DAP, o maghanap ng senador o kongresman. Sapat nang tingnan natin ang ating budhi – ang ating sarili at ang ating kakayahang gumawa rin ng masama, tulad ng lahat, noon pa man at sa kasalukuyan.

Narito ngayon ang buod ng magandang balita. Ang Diyos ay makatarungan at mahabagin. Ang Diyos ay nakikisama sa atin … “Ang Espiritu ay lumuluhog para sa atin, sa paraang di magagawa ng pananalita.” Ang Diyos ay mapagpasensya at matiisin … “Hayaan ninyong lumago ang masamang damo kasama ng mabuti …”

Subali’t sa wakas, ang katarungan ng Diyos ang magwawagi, ang kanyang kabanalan ay maghahari, ang kanyang pakikiramay sa atin at pagtulong sa atin ang siyang maghahatid sa rurok ng kaganapan ng panawagan niyang buhay na walang hanggan.

Marami tayong dapat matutunan sa kanya. Tanging Diyos lamang … oo … pero tanging Diyos rin ang makapaghuhubog sa atin, upang maging tulad Niya, ay maging makatarungan at maawain tayo, matutong makiramay at makisalamuha sa kapwa, at maging matiisin tulad Niya. Tanging Diyos ang Diyos, totoo, pero tanging Siya rin lamang ang makapaghahatid sa pagiging maka-Diyos na tulad Niya.

KUNG MAHULOG KA'T MAGBUNGA!

Ika-15 Linggo Taon A

Hulyo 13, 2014

KUNG MAHULOG KA’T MAGBUNGA

Karanasan ito nating lahat … ang madapa, ang mahulog, at ang matalo (kung minsan!) Gusto man nating manalo ang Netherlands sa football, sila ay tila nadapa nang makaharap ang mga kababayan ng Santo Papa, ang Argentina. Naranasan ko nang muntik malunod. Naranasan ko na ring mahulog sa puno at bumagsak sa lupa at hindi ako makakilos nang parang napakahabang panahon. Naranasan ko na ring masagasaan ng kotse … sa Makati Avenue, noong ako ay 8 taong gulang! (nagtataka pa ba kayo kung bakit buhay pa ako?)

May mga batang kung madapa ay kagya’t bumabangon. Tuloy ang ligaya, na parang walang nangyari. May mga batang kapag nadapa ay umiiyak, nagagalit, o nawawalan ng gana sa laro. May mga batang kapag nadapa ay lalung nagpupunyagi, lalong hinahamon ang sarili, at bumabangon upang manalo.

Hindi lahat ng panalo ay nanalo nang walang galos. Hindi lahat ng talo ay kawawa. Hindi komo talo ay walang karangalan. Manalo man o matalo, ang tunay na atleta ay may angking karangalang hindi matutumbasan lamang ng tropeo. At hindi lahat ng namamatay ay hindi na nagbubunga ng kabutihan. Tulad nang hindi lahat ng pagwawagi ay naghahatid sa ibayo pang pagpupunyagi.

Ang ulan ay nahuhulog mula sa itaas. Sabi ni Isaias, hindi ito bumabalik sa kalawakan nang hindi nagbubunga. Ang mahulog sa lupa ay hindi kawalan, kundi naghahatid ng kasaganaan.

Si San Maximiliano Kolbe ay parang ulan na nahulog. Para rin siyang isang buto na itinapon sa lupa … parang binhi na namatay nguni’t nagbunga nang masagana. Sa tingin ng mundo, siya ay talo. Inialay niya ang kanyang buhay bilang kapalit sa buhay ng isang padre de familia. Ano ka? Hibang? Magpapakamatay para sa isang hindi mo kaano-ano?

Pero uulitin ko … hindi lahat ng talo ay kawawa. Hindi lahat ng naglaho ay para lamang isang bula. Mayroong mga nahulog namatay, nag-alay ng buhay para sa iba na naging binhi ng higit pang masaganang buhay.

Nais kong isipin na ito ang mahalagang turo ng mga pagbasa ngayon … na minsan kailangang madapa … minsan kailangang mahulog … minsan kailangang masayang upang maging sanhi ng pananagana ng iba.

Alam natin ito … kung ang binhi o buto ay nanatiling binhi, hindi ito magbubunga. Kailangang ang binhi ay itapon sa lupa, at mamatay upang ito ay maging buhay ng marami at higit pa.

May kahulugan ang pagdurusa … may kahulugan ang pag-aalay ng sarili … may katuturan ang pagiging binhing dapat maglaho at mamatay upang mamunga nang higit pa.

Tayo ba ay binhing tulad ng mga martir, ng mga banal? Tayo ay handa ring maglaho pansamantala upang sa muling pagbabalik ay maghatid ng bunga?

Kung mahulog ka’t magbunga! … Ito ang programa  o teleserye ng ating buhay. Walang taong laging panalo sa laro. Walang sinumang hindi kailanman nadapa. Walang taong laging nasa tuktok ng lipunan. Minsan ang manlalaro, tulad ng mga Olandes (Netherlands) ay dapat ring matalo, mahulog, o manatili sa likuran.

Pero hindi ito nangangahulugang tunay kang talo o laos o walang silbi. May buhay pa sa kabila ng pagkatalo! May katuturan pa rin ang buhay sa kabila ng mga pagsubok: “”ang mga pagtitiis sa kasalukuyan ay hindi maihahambing sa ihahayag na kaluwalhatiang sasaatin.”

Hala! Maghanda tayo’t huwag matakot sa pagkatalo. Kung mahulog ka’t magbunga, naganap mo na ang nais ng Diyos para sa iyo … ang mag-uhay … ang tig-sasandaan, tigaanimnapu, at tigtatatlumpu!

Ang may pandinig ay making!

ANG TUNAY NA UNLI!

Ika-14 na Linggo Taon A

Hulyo 6, 2014

Lahat tayo ang hanap ay UNLI … Unli calls, unli load, unli rice, unli sabaw, at walang katapusang ketsap, toyo, o patis. Sa panahon natin, pati toyo at Downey, nabibili na sa sasyey (satchet). Hmmm … isang maliit na sasyey lang maghapon ka nang amoy bagong ligo, bagong laba, at bagong plantsang damit … malambot pa. Ako, hindi puede dyan sa mga downey-downey na yan! Unli allergy and aabutin ko … kamot dito, kamot duon, kalkal ngayon, kalkal pa rin hanggang mamaya, kahit na natutulog.

Maikli ang pise ng mga hambog at mga walang pasensya. Madaling magalit; madaling mabugnot, at madali ring magsalita ng bagay na pagsisisihan din naman pag naglaon.

Ibang klaseng UNLI ang dulot sa atin ng Panginoon … walang patid na kababaang-loob, at kahinahunan! At ibang pangaral ang dulot rin niya …  ang panawagang mag-aral sa kanya, “maamo at mababang-loob.”

Mahirap makasama ang mga maikli ang pise … Mahirap makahalubilo ang taong madaling malagutan ng pasensya. Subali’t tulad nang naghahanap tayo ng unli rice, at unli sabaw, naghahanap tayo ng mga banal, maamo, mahinahon, at mapagpatawad.

Ito ang turo sa atin ng Panginoon ngayon – ang magsikap mag-aral mula sa kanya, at matutong tumulad sa kanyang dakilang halimbawa.

Mahaba pa ang ating lakbayin. Matagal pa ang landasing ating tinatahak. Pero hindi lang UNLI pasensya ang kanyang dulot. Ang hatid niya rin ay UNLI na buhay, hindi buhay na ayon lamang sa laman, na may hangganan, kundi buhay na ayon sa espiritu na naghahatid sa buhay na UNLI, ang buhay na walang hanggan.

May mabuting bunga ang kahinahunan at pasensya. At ang tinutumbok ng lahat na ito ay isa pang mahalagang UNLI – walang sawa, walang patid, walang wakas … At ito ang nais ng bawa’t isa sa atin … ang tumanggap ng isang maginhawang dalhing pamatok, magaang pasaning dulot ng Panginoong mahinahon, at mababa ang loob. Ito ang tunay na UNLI … wala nang hihigit pa rito.

Tara na … mag-UNLI tayo tuwina.