PUNO, SANGA, BUNGA, LUPA!

MARIA, INA NG DIYOS (A)

Enero 1, 2014

PUNO, SANGA, BUNGA, LUPA!

Maliwanag ang pagtutulad o paghahambing na ginamit ni Romano Guardini. Si Jesus daw, ay siyang puno, sanga, at bunga. Si Maria naman ay siyang lupa na kung hindi sa kanya ay hindi sana naganap ang pagkakatawang-tao ng Anak ng Diyos.

Hindi tamang ituring na magkatimbang ang puno, sanga, at bunga sa unang banda, at ang lupa, sa kabila. Hindi nilalang ng lupa ang buhay ng puno; at hindi mabubuhay ang puno kung hindi naka-ugat sa lupa. Tanging Diyos lamang ang may akda ng buhay at tanging Diyos din ang gumawa ng lupa at ng langit.

Hindi natin mapag-uusapan ang puno at bunga kung hindi rin natin pag-uusapan ang nakapaligid na lupa. Walang puno ang naka-ugat sa hangin; subali’t ang puno at ang lupa ay hindi magkatumbas at hindi magka-pareho.

Maraming satsat ngayon ang mga galit sa mga katoliko at galit rin kay Santa Mariang nagluwal kay Kristo. Paulit-ulit nilang bintang na walang katapusan na sumasamba raw ang Katoliko sa diyos-dyosan. Si Maria, aniya, at tama naman, ay isa lamang nilalang. Tumpak! Pero ang mali nila ay ang bintang na sinasamba raw natin si Maria! Mali!

Kung gayon, ano ba at may pista tayong dakila na patungkol kay Maria, Ina ng Diyos? Ito ba ay paglihis sa tunay na pagsamba sa Diyos na totoo? Ito ba ay isang idolatria?

Pues, nasagot na natin ito nang paulit-ulit. Pero gaya nga ng sabi, mahirap gisingin ang nagtutulog-tulugan; at mahirap utusan ang nagbibingi-bingihan! Ang ayaw maniwala ay laging may panlaban; ang bukas ang puso at isipan ay laging may batayan!

Ano ba ang batayan natin? Eh kung si Gabriel nga ang nagsabi: Aba Maria! Puno ka ng grasya! Bukod kang pinagpala sa babaeng lahat! Eh, kung si Maria kaya mismo ang pakinggan natin: At lahat ng mga salinlahi ay tatawagin akong “mapalad!”

Pero nalilihis tayo ng usapin … bakit nga ba siya Ina ng Diyos? Ito at tanging ito ang sagot … Sapagka’t si Kristong kanyang Anak ay Diyos at tao … Diyos na totoo at tao ring totoo. Ang isinilang ni Maria ay hindi isang katawan lamang. Ang isinilang ni Maria ay si Kristo Jesus, Anak ng Diyos, ikalwang persona ng iisang Diyos! A ver! May nakita na ba kayong puno ng mansanas na nagbunga ng kalamansi?

Palibhasa may isang relihiyon na galit na galit lagi sa mga Katoliko ay hindi naniniwala na si Kristo ay Diyos, eh bakit kaya sila maniniwala na si Maria ay Ina ng Diyos? Simple lamang ito … ang panlalait kay Maria ay nagmumula at nababatay sa maling paniniwala tungkol kay Kristo. Ang pagpapahindi sa pagka Diyos ni Kristo ay natural na mauuwi sa pagpapahindi rin sa pagka-Ina ni Maria ni Kristong Diyos at tao!

Marami ngayong idolatria sa ating panahon. May mga taong ang diyos ay teknolohiya, ang kanilan gadget. Pati ang Pugad Baboy ay binanggit ito … maraming nagsisimba raw pero hindi pumapasok sa simbahan … naglalampungan sa mga bangkito sa labas ng simbahan. May mga nagsisimba raw pero nananatiling nakatayo sa labasan … nag-uupdate sa facebook, o naglalaro ng computer games. Diyos –diyosan nila ang kanilang mga selpon.

May mga taong ang diyos-diyosan nila ay si “ako.” Walang ginawa maghapon kundi kumuha ng selfie at ipost sa facebook.

May mga taong ang diyos-diyosan nila ay ang pera … mukha na silang pera. Dati ang pera may mukha … ngayon ang mukha ay nalulukuban ng pera. Bakit akala nyo yumaman nang ganoon si Napoles? Sa pagtitinda ng lugaw at goto? O sa pagbebenta ng parang orinolang helmet at pekeng mga bullet proof vest? Bakit akala nyo nag lalakihan at naggagandahan ang mga bahay at resort at rancho ng mga senador, politico at mga mapagsamantalang public servants daw? Bakit ang mga dambuhalang network ay nagpapataasan ng ratings? Di ba tungkol sa pera yan?

Maraming idolatria ngayon … at hindi kasama rito ang pamimintuho at paggalang kay Maria, na siyang lupa, kung saan nag-ugat ang puno, kung kaya’t yumabong at namunga ito!

Hindi Diyos si Maria. Subali’t si Kristo ay Diyos at tao. Si Maria ang Ina ni Kristo, Diyos at tao. Iisang Kristo ang isinilang ni Maria, hindi Kristong tao at isa pang Kristong Diyos naman. Iisa si Kristo Jesus, Anak ng Diyos at Anak ni Maria!

A ver! Ano tawag ninyo sa Ina ng Hari? Ano tawag ninyo sa Ina ng Diyos? Hindi siya Ina ng Diyos dahil sa siya ang nagbigay ng pagka Diyos ni Kristo. Walang karapatan ang isang nilalang gumawa niyan. Tanging Diyos lamang. At tanging Diyos lamang ang makapagpapasya kung paano magaganap ang hiwaga o misteryo ng pagkakatawang-tao ng Bugtong na Anak ng Diyos!

O, huwag nyo sabihin na mas marunong pa kayo sa Diyos! Siya ang nagpasya. Siya ang namili. At ang kanyang hinirang ay si Maria, tigib o puspos ng biyaya. Siya ang nagsilang sa Anak ng Diyos. Kung gayon, siya ay tinaguriang Ina ng Diyos!

Halina’t sumamba sa Diyos! Halina’t purihin natin ang Ina ng Bugtong na Anak ng Diyos! Sa kanyang pakikipagtulungan, naganap ang dakilang misteryo ng pagkakatawang-tao ng Diyos at pakikipamayan sa atin. Dios te salve! Maria!

GAWIN LAMANG ANG TAMA!

Banal na Mag-anak (Taon A)

Disyembre 29, 2013

GAWIN LAMANG ANG TAMA!

Nagbabago ang kultura sa bayan natin. Nauso na ang mga Misa sa malls at mayroong mga malls na halos parang parokya na ang dating: may anticipated Mass sa gabi ng Sabado, at may apat na Misa sa buong araw ng Linggo. Bagama’t wala akong problema sa Misa sa ibang lugar kung kinakailangan, mayroon akong nakikitang hindi magandang dulot ng mga Misa na isinasagawa sa mga shopping centers na pampubliko.

Una, maraming taong dumadaan, pati mga taong hindi naniniwala sa Misa o walang pagpapahalaga dito. Ikalawa, malapit ang mga bilihan ng laruan at kainan para sa mga bata … Ikatlo, walang tamang upuan at luhuran sa malls. Maraming bunga ang idinudulot nito na nakapagpapabago ng kultura at nakaka apekto sa pananampalataya at wastong pagsamba.

Hindi na para sa akin ang isa-isahin ang lahat ng ito, pero mayroon akong gustong bigyang-liwanag na may kinalaman sa pamilya, na siyang pokus ng ating pagdiriwang sa araw na ito, yaman at ang sentro ay ang banal na mag-anak.

Una, bigyang-pansin natin ang mga pagbasa. Ang lahat ay nakatuon sa wastong paggalang sa magulang. Pero ang paggalang ay hindi lamang mula sa mga bata. Ito man ay nakatuon sa isa’t isa, sa parte ng matatanda at sa parte ng mga nakababata. Ito ang turo ng ikalawang pagbasa: “Kaya dapat kayong maging mahabagin, maganda ang kalooban, mapagpakumbaba, mabait at matiisin.”

Sa ebanghelyo naman, alam nating may isang taong walang paggalang, hindi lang sa kapwa, kundi pati na rin sa buhay. Handa siyang isangkalan ang buhay ng bata para lamang matanggal niya ang isang potensyal na hahamon sa kanyang kapangyarihan. Si Herodes ay nag-utos na pagpapatayin ang mga batang lalaking dalawang taon pababa.

Hindi na natin kailangan ng isang Herodes upang patayin ang kultura ng tama, wasto, at dapat. Sa panahon natin, dahil sa kulturang dala ng komersyo sa mall, ang mga bata ay nagtatakbuhan sa loob ng simbahan, nagkakainan, at walang pansin sa kabanalan ng mga nagaganap. Kapag nasanay sa Mall, wala nang pagpapahalaga sa kabanalang nagaganap sa Misa. Wala nang lumuluhod. Wala nang sumasamba. At sapagka’t malapit sa mga laruan at kainan, ay wala nang kakayahang maghintay, tumahimik, at makinig ang mga bata.

Mahalagang matutunan natin ang diwa ng kapistahang ito ng banal na mag-anak. Ipinagkakaloob ng Simbahan bilang isang modelo o huwaran ang banal na mag-anak ni Jesus, Jose, at Maria.

Gusto ko sanang bigyang-lagom ang huwarang ito sa tatlong salitang ginamit sa ebanghelyo: Lumisan, Umiwas, at Manatili.

Sanay tayong Pinoy sa paglisan. Mahigit 12 milyong Pinoy ang nasa abroad upang magtrabaho. Pero hindi lang kahirapan ang ating dapat iwasan. Ang banal na mag-anak ay umiwas kay Herodes. Umiwas sila hindi lamang sa masama kundi sa okasyon ng kasamaan. Isang tungkulin natin bilang tagasunod ni Kristo ang umiwas rin pati sa okasyong na naghahatid sa kasamaan.

Kung ako ang tatanungin, dapat din tayo umiwas sa anumang hindi naghahatid sa wasto, sa tama, sa nararapat, at sa anumang hindi naghahatid sa tunay na buhay maka-Diyos.

Pero may ikatlo pang salita. Manatili … dapat rin tayong manatili hangga’t ang panahon ay hindi pa tama … ang manatili sa kabutihan, sa wasto at tama, at sa nararapat. Madali ang manghinawa sa panahon natin. Madali ang mawalan ng pag-asa at sumama na lamang sa agos, o sa takbo ng lipunan. Mahirap ang manlaban para sa tama, sapagkat sa mundo natin, ang tama ang nagiging mali, at ang mali ay siyang pinalalabas na tama.

Si Mr. Gerardo Gamboa na isang taxi driver sa Las Vegas ay may mahalagang paalaala sa atin. Hindi natin kailangan maging dakila. Hindi natin kailangan gumawa ng bagay na nakagigimbal sa mundo. Simple lamang ang dapat gawin … ang manatili sa tama, lumisan sa maling gawa, at umiwas sa masama. At ano bang dapat gawin?

Simple lamang … Gawin ang tama … Gawin lang ang nararapat. Tulad ng ginawa niya … nakakita ng tatlong daang libong dolyar sa taxi niya. Hinanap ang may-ari at ibinalik. Bakit? Sapagka’t iyon ang tama!

PASKONG MAKULAY O PASKONG TUNAY?

Araw ng Pasko ng Pagsilang (A)

Disyembre 25, 2013

PASKONG MAKULAY O PASKONG TUNAY?

Tuwing magpapasko, ilang beses rin binabasa ang listahan ng mga angkan na pinagmulan ni Jesus. Kung bulol o utal ang nagbabasa, o hindi pinaghandaan, masakit sa tainga ang makinig sa tatlong tig-lalabing-apat na salinlahi bago makarating kay Jesus na Mananakop.

Mahirap rin maunawaan kung ano ang kahulugan ng lahat ng ito. Mas madaling maunawaan ang larawan ng sabsaban, ang kweba kung saan naroon ang sabsaban, ang mga hayop na katabi niya sa sabsaban. Ito ang madaling gawing nababalot ng ginto at palara, na makikinang at makukulay na papel.

Ang diwa ng Pasko ay madaling mapagkamalian sa ginto at palara at magaganda at makukulay na palamuti. Pero hindi ito ang pinakamahalagang diwa ng Pasko. Hindi ito ang tunay na buod at batayan ng ating pagdiriwang. Maganda mang isiping si Jesus ay isinilang na walang bahay, mahirap, at wala ni matuluyan, ay hindi ito ang pinakamahalagang batayan ng hiwaga ng Pasko.

Ang Pasko ay hindi nababatay sa kahirapang pinaganda, ginawang sagisag at pinagkalooban ng isang matulaing kahulugan. Ang Pasko ay hindi pagdarahop na dinamitan ng ginto at makikintab na palara.

Mayroon kayang kahulugan ang mapupulot sa salinlahi ng Panginoon na narinig natin sa Misa ng Vigilia kagabi at isang araw ng Simbang Gabi? Ano bang aral ang ipinahihiwatig ng mga listahan ng mga angkan ng Panginoon na tiglalabing-apat na makaitlong beses inulit?

Tingnan man ninyo at muling titigan … may mga taong hindi magaganda ang ugaling ipinakita sa mga angkan ng Panginoon. Dalawa sa apat na babaeng binanggit ay mga babaeng mababa ang lipad, ika nga. Si David ay isang mangangagaw ng asawa, at nagbalak pang isabak si Urias sa giyera para masarili niya si Batsheba. Pero sila ay pawang mga kasama sa listahan ng mga angkan ni Jesus.

Dito ngayon natin matatanong kung ano ba talaga ang pakay ng pagsasalansan ng mga salinlahi ng Panginoon!

At dito rin natin mapapagtanto ang tunay na batayan ng kadakilaan ng Pasko. At ito ay hindi nababatay sa kanyang pagsilang sa isang mahirap na sabsaban, hindi nababatay sa kanyang pagiging anak ng mga salat na taong wala ni matuluyan noong gabing siya ay isilang.

Ang tunay na kadakilaan ng Pasko ay hindi nakatuon sa tao bagkus nakatuon sa kung anong uri ng Diyos ang ating Diyos. Ang tunay na kadakilaan ng Pasko ay hindi ang kasalatan o kahirapan ni Jesus at ng kanyang ama’t ina, kundi sa kayamanan, kabukasang-palad at pagiging mapagbigay ng Diyos at mahabagin para sa kanyang bayan.

Ito ang diwa ng Pasko … ang pagkakaloob ng Diyos ng biyaya – biyaya ng kaligtasan. Ang biyaya ng kaligtasan ay yaman mula sa Diyos, nag-uumapaw na grasya na hindi bagay na nararapat o karapatan ng tao, kundi isang wagas na tanda ng pag-ibig ng Diyos.

Generasyon … grasya … ito ang dapat natin pakatandaan. Ganoon na lamang ang pag-ibig ng Diyos kung kaya’t ipinagkaloob Niya ang sarili sa katauhan ni Kristong Panginoon, ang kanyang bugtong na Anak.

Salin-lahi … biyaya … Hindi tayo karapat-dapat pero ipinagkaloob sa atin ang kaligtasan. At ang dakilang biyayang ito ay ipinadaan niya sa mga taong siya ring naghatid sa atin ng buhay, sa pamamagitan ng kasaysayan, sa pamamagitan ng mga taong tulad natin ay nagkulang rin sa kadakilaan, ngunit pinadakila mismo ng Diyos.

Ito ang Pasko. Maganda mang isipin na ito ay batay sa kahirapan o karukhaan, ang tunay na kadakilaan ng Pasko ay batay hindi sa kasalatan, kundi sa kayamanan ng pag-ibig ng Diyos para sa kanyang bayan, para sa bawa’t isa sa ating lahat.

Maligayang Pasko sa inyong lahat!

BAWAL ANG PASAWAY!

Ika-apat na Linggo Adbiyento A

Disyembre 22, 2013

BAWAL ANG PASAWAY!

May mga taong sadyang pasaway. May mga taong parang kawali ang tainga. May marunong makinig, at hindi marunong tumalima. May madaling kausap at mayroong mahirap kausapin.

Hari man siya at magaling, si Acaz ay isang pasaway, nag-taingang kawali, at hindi nakinig sa pahayag ni Isaias. Nanganganib silang sakupin ng mga taga Assiria, pero nagmatigas ang kalooban, sa kabila ng tanda o pangako na namumutawi sa labi ng propeta.

Pangako ng pag-asa ang pangitain ni Isaias. Isang tandang maliwanag ng pakikisalamuha ng Diyos sa kanyang bayan.

Pero may malaking guwang ang nasa pagitan ng pangako at katuparan. May taong madaling magbitiw ng salita. Sa dinami-dami ng taong ako ay naging pari, at namuno sa napakaraming fund raising at iba pang mga proyekto, malimit ang maingay ay hanggang salita lamang. Ang mga nangangako ay napapako sa pangako. Walang natutupad. Walang nangyayari. Kapag ang isang tao ay nagsabing magbibigay daw siya ng donasyon, wag mo nang asahan. Pero ang mga tahimik, ang mga walang kibot at walang salita, kalimitan ay sila ang nagbibigay.

May tawag ang mga Kano dito … walk your talk. Isabuhay mo ang sabi mo. Kung ano ang sabi, siyang gawa.

Natupad ang pangakong binitiwan ni Isaias sa kasaysayan. Naganap na ang Pasko ng pagsilang. Dumatal na ang Mesiyas, bagama’t hindi siya kinilala ng sarili niyang bayan. Pero ang pangako ng Diyos ay hindi lamang isang kabanata sa kasaysayan nang nakalipas. Ang pangako ng Diyos ay pang nagdaan, pang kasalukuyan, at pang hinaharap. Walang panahon sa Diyos. Ang lahat ay patungkol sa walang hanggan. Walang simula at walang katapusan.

Pero sino ba ang nagkukulang sa ating dalawa? Hindi ang Diyos. Gaya ng nababasa natin, tinupad niya ang pangako nang isilang si Jesus na mananakop at tagapagligtas.

Kung gayon, sino ang nagkulang? Maliwanag pa sa sikat ng araw … si Acaz ang ang mga katulad niya … ang tao … tayong lahat na pawang naging salawahan.

May malaking guwang malimit sa pagitan ng pangako at katuparan. Ilang beses tayo nangako at hindi natupad? Ilang beses tayo nagbitiw ng salita nguni’t hindi natin pinanindigan?

Sa ikaapat na Linggong ito ng Adbiyento, tunghayan natin ang halimbawa ng isang naging tapat sa pangako … Dahil sa kanya ang guwang sa pagitan ng pangako ng Diyos at katuparan ng kanyang Salita ay naganap …

At heto ang mga katagang patunay … “Nang magising si Jose, sinunod niya ang utos ng anghel ng Panginoon; pinakasalan niya si Maria.”

Nakinig. Tumalima. Sumunod … Iyan ang dapat rin nating gawin. Bawal ang pasaway sa bayan ng mga sumasalampalataya.

MATIBAY NA MUOG!

Ikatlong Linggo ng Adbiyento Taon A

Disyembre 15, 2013

MATIBAY NA MUOG!

Sino sa atin ang hindi nagpalipad ng boka-boka noong bata pa? Gamit ay pad na pang Grade 2, at pandikit na kanin at laway, kaunting pisi o sinulid … lagyan ng buntot na gawa rin sa papel, at larga na! Lipad na! Takbo na!

Noong mga bata pa kami, mayroon kami sa aming bayan na biskwit na ang tawag ay “palipad-hangin.” Para itong boka-boka … wala masyadong laman, manipis … parang puedeng paliparin sa hangin. Ganito ang boka-boka … mabasa lang ay sira na … mahipan ng malakas na hagin ay punit na.

Tulad ng cogon sa parang. Madaling hipan ng hangin, at pasuling-suling dipende kung saan patungo ang direksyon ng hangin … walang sariling lakas … walang matibay na ugat … madaling hipan ng hangin.

Ito rin ay katumbas ng mga namumunong walang sariling bait, ika nga. Madaling madala… madaling mauto … madaling magbago ng desisyon depende sa simoy ng hangin.

May tanong ako sa aking mambabasa … Tulad ng tanong ng Panginoon, “ano ba ang inaasahan ninyong makita sa ilang? … Isang tambo na iniuugoy ng hangin?”

Ang taong walang sariling bait at desisyon at paninindigan ay walang iniwan sa tinapay na palipad-hangin, o isang boka-bokang borador, o isang bangkang papel na hindi tumatagal at hindi nananatiling nakatayo.

Isa pang tanong … Ano ba ang hanap ninyong marinig sa amin o sa Simbahan? Isa bang pabago-bago ng isip? Isa bang pangaral na umaayon sa kung ano ang gusto ng ABS-CBN o ng isang survey na dinaya naman? Ano ang gusto ninyong marinig sa amin? Mga turong napapalitan depende sa simoy ng hangin at sa uso sa buong daigdig? Tulad ng isang tambong nagsasayaw sa hangin?

May masama akong balita sa inyo. Hindi tambo si Juan Bautista. At lalong hindi siya palipad-hangin o isang boka-boka lamang. Nagwika siya. Higit pa siya sa isang propeta. Isa siyang tagapaghatid ng balita. At ang balita niya ay hindi napapalitan ng mga makapangyarihan sa Palasyo. Hindi ito nahihilot upang magbigay ng isang takdang pagkiling. Sinabi ni Juan ang totoo … ang mapagligtas, hindi ang popular at gustong marinig ng tao.

Malaki ang pinagbayaran ng isang taong tulad niya na hindi lamang parang isang tambo na walang lakas at walang paninindigan.

Sinabi niya ang totoo, ang makatarungan. Kung kaya’t itinuring siyang parang palipad-hangin at ipinapatay … pero naging isang mistulang matibay na muog ng katotohanang mapagligtas at balitang naghahatid sa tunay at walang hanggang buhay.

Magsaya! Gaudete Sunday ngayon. Magalak sapagka’t narito na ang tagapaghatid ng balitang maghahanda ng daraanan ng Panginoon!

TAMA NA ANG PANINISI ... TANGGAPIN AT AMININ!

Ikalawang Linggo Adbiyento Taon A

Disyembre 8, 2013

TAMA NA ANG PANINISI … TANGGAPIN AT AMININ!

Aaminin ko, mahirap ang tumanggap ng anumang mapait. Mahirap ang tumanggap na tayo ay mahina at walang kakayahan. Mahirap rin ang magbahagi ng isang bagong pag-asa, kung ang lahat ng nakikita natin ay kawalang pag-asa.

Matulain at mabulaklak ang mga salita ni Isaias na naririnig natin tuwing magpapasko. Mga pangitain … mga panaginip o panagimpan ng Diyos para sa kanyang pinakamamahal na bayan. Ito rin ang mga pangarap ng mga taong ngayon ay sadlak sa hirap … nawala ang bahay, nawala ang kabuhayan, at napawi ang lahat ng tulay tungo sa kinabukasan. Marami ang nagbabaka sakali sa ibang lugar … naglilipatan … naghahanap ng masusulingan. Ubos na ang bangka ay ubos pa rin ang mga niyog. Marami ay namatayan pa at ang mga katawan ay hindi na matagpuan.

Kahapon ay isang mapait na katotohanan ang nagpatangis sa akin. Isang malapit na itunuturing kong kaibigan ang pinaslang sa sariling tahanan ng mga tampalasang ang hanap lamang ay pera.

Mahirap makita rito ang matulaing pangarap ni Isaias.

Pero bago tayo manghinawa at magpadala sa kawalang pag-asa, teka muna sandali at pakinggan natin ang sinasabi ng dalawa pang pagbasa …

Unahin natin si Pablo. Sa kanyang liham sa taga Roma, ipinaalala niyang ang Kasulatan ay nakatuon sa “ikatututo natin,” sa “kalakasan ng loob,” at sa pagkakaroon ng pag-asa.

Naikwento ko na noong nakaraang mga pagninilay na sa likod ng bawat kapaitan ay may nagkukubling kaliwanagan. Nang manalasa ang bagyo, at tumambad sa kaalaman ng mundo ang dami ng namatay, ang dami ng winasak na kabuhayan at kinabukasan, mahirap isipin na ang pamumuhay na marangal na sinasaad ng kasulatan ay tunay na kapani-paniwala.

Walang iniwan ito sa kalagayan ng isang bansang tulad natin, na sa kabila ng ating pagiging Kristyano, ay pinamumugaran ng pinakamasahol na uri ng kurapsyon. Parang hindi na sinasagian ng hiya ang sinuman. Parang wala nang pakundangan sa dignidad ng tao ang mga salarin, tulad ng pumatay sa isang batang-batang dalagang ang tanging pagkakamali ay ang mapunta sa maling lugar, sa maling oras, kung kailan naghahanap ng mabibiktima ang mga kriminal na tila wala nang puso, wala nang konsiyensya, at wala nang damdaming makatao. Wala raw silang intensyong gawan siya ng masama. Wala raw silang masamang hangad sa babaeng walang awang sinakal at sinaksak sa loob ng kanyang sariling kotse. Wala ring iniwan ito sa ginawa ng dalawang binatilyo sa aking kaibigang walang kalaban-laban, walang kalakas-lakas upang makaganti, at walang masamang binhing ipinunla sa tanang buhay niya at ng kanyang pamilya.

Wala na ring hiya ang mga nasa kongreso. Wala ni isang umaamin. Walang tumatanggap. Walang nagsisisi yaman din lamang at lahat daw ng kanilang pirma ay ginaya lamang. Bilyon-bilyong piso ang naglaho na lamang at sukat, pero wala ni isa diumano ang nakaaalam kung paano nawala ito.

Ang masamang balita ay ito … tayo man ay maraming palusot. Kanya-kanya tayong gawa ng istorya. Wala ang tumatanggap ng pananagutan. “Kasalanan ko bang ako ay isinilang nang mahirap?” “Masama bang magmahal nang lubos?” (kahit may tunay nang asawa at anak!) “Minana ko lamang ang problemang ito!” “Wala akong magagawa. Isinilang akong ganito.” “Wala akong intensyong masama!” (kahit masama ang ginagawa, may palusto pa rin).

Alam kong ayaw natin marinig ang salitang ito, pero hindi nag-atubili si Juan Bautista na tawagin ang mga ganitong tao nang ganito: “Kayong lahi ng mga ulupong!”

Masakit Kuya Eddie! Pero walang tama at totoo, lalo na’t tumitimo at tumatagos, ang masasabi nating hindi masakit.

Malinaw na ayaw ni Juan Bautista ang mga palusot natin. Malinaw na gusto niyang tayo ay manindigan at tumayo ayon sa tama. Tama na ang mga pasulot natin. Tama na ang paninisi ng iba. Wag na nating sisihin ang ating magulang, ang nakaraan, ang ating bayang sinilangan, ang kakulangan nito at kakulangan noon. Sapat na ang ipinagkaloob sa atin.

Panindigan ang tuwid na daan at kung hindi ay tuwirin at ihanda para sa kanya. Tama na ang palusot. Tama na ang paninisi. “Pagsisihan ninyo at talikdan ang inyong mga kasalanan.”