DIYOS MUNA; SAKA NA ANG IBA PA!

Ikawalong Linggo Taon A

Marso 2, 2014

DIYOS MUNA; SAKA NA ANG IBA PA!

Wala ni isa man siguro sa aking mga tagabasa at tagapakinig ang walang maisasalaysay na malungkot na kwento … ng panlalait ng kapwa, ng pagtikis at pagyurak sa ating dignidad … ng mali at palsong panghuhusga ng kapwa, at ng mga paratang na walang basehan tungkol sa ating pagkatao.

Libo-libong mga santo, mga banal at mga taong nagdusa sa ngalan ng Panginoon at ng kanilang pagmamahal sa katotohanan ang dumaan sa ganitong mga panlalait. Lahat tayo ay nakaranas ng maging balisa at aborido dahil sa alam nating kakulangan at kasalatan sa buhay.

Sino sa atin ang hindi napuyat dahil sa takot na bumagsak sa iksamen sa eskwela? Sino sa atin ang hindi nagkulang sa tulog dahil sa pag-iisip sa kakailanganin sa kinabukasan na walang tiyak na pagkukunan? Sino sa ating mga magulang ang hindi nabagabag sa paghahanap ng ibabayad sa iskul, sa pang matricula at pambili ng gamit sa paaralan? Sino sa atin ang hindi nakaranas mapagbintangan sa isang bagay na hindi sumagi man lamang sa ating guni-guni?

Minsan rin akong nakaranas mapagbintangan ng isang guro sa elementarya. Masakit, Kuya Eddie! Nawalan ang titser ng isang mahalagang bagay at ako ang numero uno sa kanyang listahan ng mga salarin. Masakit, mahirap at matindi ang mabagabag dahil sa isang bagay na hindi mo naman pinag interesan.

Karanasan ito na marami sa atin ang napagdaanan.

Sa mga nakaraang mga Linggo, tunay na karunungan ang pinaksa ng mga pagbasa. Sa araw  na ito, ang pinakamahalagang karunungan ang paalaala sa atin – ang kakayahang tumingin sa itaas, at makita ang nagkukubling pagpapala sa kabila ng mga pagdurusa at pagdusta ng kapwang walang bilib o tiwala sa atin.

Ito ang mga tumataginting na aral sa atin. Una, hindi tayo kailanman pinabayaan ng Diyos. Nagkakalinga ang Diyos sa lahat ng sandali sa ating buhay, kahit na tayo ay hinahatulan o hinukuman ng tao. “Ang Panginoon ang humahatol sa atin.” Ikalawa, hindi dapat tayo mapadala sa pagkabagabag ng kalooban. Pati mga damo at mga ibon sa parang ay pinangangalagaan ng Diyos. “Isipin ninyo kung paano sumisibol ang mga bulaklak sa parang.”

Ngunit ang lahat bang ito ay isa lamang kathang-isip at pabulat-bungang mga pananalita? Oo, kung wala kang gagawin. Consuelo de bobo lang ang lahat ng ito as taong naghihintay lamang na nakanganga tulad ni Juan Tamad. Ang biyaya ng Diyos ay hindi katumbas ng noynoying anu man ang ibig pakahulugan nito. Hindi ito isang walang asim na pagnanais at pag-aasam lamang.

Ano ang dapat natin gawin?

Una, dapat tayo sumampalataya … tinatawagan tayo upang manalig. Ikalawa, dapat nating unahin ang Diyos at isunod lamang ang lahat ng ating pinagkakaabalahan … “Pagsumakitan ninyo nang higit sa lahat ang pagharian kayo ng Diyos at mamuhay nang ayon sa kanyang kalooban, at ipagkakaloob niya ang lahat ng kailangan ninyo.”

Hanapin ang Diyos …  Tanging ang Diyos! At ang lahat ng iba pa ay kanyang ipagkakaloob din … Diyos muna … saka na ang iba pa.

KAGANAPAN

Ika-7 Linggo Taon A

Pebrero 23, 2014

KAGANAPAN

Makailang beses ko nang nasabi ito … ang maling gamit ng mga mamamahayag sa salitang “kaganapan.” Para sa kanila, ito ay nagtuturo sa mga pangyayaring nagaganap sa isang lugar. Subali’t ang kaganapan ay hindi ang mga bagay na nangyayari. Ang kaganapan ay ang kabuuan ng mga pangyayari at pagiging “ganap” ng mga ito – perpeksyon, kaganapan, katuparan.

Kaganapan ang nais ng Diyos para sa atin, hindi karangyaan … at lalong hindi lang tagumpay at kagaanan sa buhay.

Ang talino ng mundo ay nakatuon sa dalawang ito, karangyaan at kagaanan sa pamumuhay. Bakit kan’yo ang daming mga Madame na nagpapaikot-ikot sa Senado, Kongreso, DBM at mga parking lot? Bakit kan’yo ang daming mga naghahatid ng sandwich at fudz (?) sa mga kagalang-galang? Mahina tayong lahat kung hindi natin makuha ito.

Tila kalokohan ang turo ni Moises: “Magpakabanal kayo, sapagka’t akong Panginoon ay banal.” Tila kamangmangan ang pangaral ni Pablo, na ituring ang katawan bilang templo ng Diyos. Ano? Hindi pa nga ako nagpapa Belo, templo na ako ng Diyos? At hindi lang yan … Parang kabulastugan ang turo ng Panginoon, na ialay ang kabilang pisngi kapag nasampal ka na sa isang pisngi. Shunga! Sino makapapayag dito?

Pero aminin man natin o hindi, ito ang takbo ng isipan ngayon. Mahina ka, kung tutuka ka na lamang at sukat ay palalampasin mo pa ang pagkakataon. Pera na, naging bula pa. Abilidad ang tawag dito. At mahina ang mga taong hindi marunong kumagat kapag may makakakagat. At timang ang taong sasalungat sa opinyong popular ng madla. Sino puedeng sumalungat sa survey ng SWS at Pulse Asia? A ver?

Isa sa mga mainit na usapan ay may kinalaman sa buhay ng tao. Magsalita ka at magpahayag ng iyong saloobin at tiyak na dudumugin ka ng sandamakmak na haters at naysayers, lalo na ang maiingay at maraming pondong Pro-choice. (Hmmm … saan kaya sila kumukuha ng pondo sa mga website, mga trolls, at mga patalastas galing sa mga komentarista sa radyo at TV?) Magturo ka ng laban sa kalakaran ng mundong mababaw at ikaw ay lilitsunin nila ng buhay. Kumampi ka sa mga nagpapahalaga ng buhay, at tingnan natin kung hindi papatayin sa tingin, sa libak, at sa masasakit na pananalita. Ano ang kanilang tulak? Sobra nang dami ang tao ngayon, kung kaya’t dapat kitlin o wag payagang matuloy ang mga batang hindi pa isinilang, o kasisilang pa lamang. Bawasan ang tao, pero saan ka? Wala ni isa man sa kanila ang magvovolunteer na sila ang mauna.

Malinaw na parang baliw ang turo ng Panginoon natin ngayon: mahalin ang nagpapahirap sa iyo … mahalin ang kaaway … ipagdasal ang namumuhi sa iyo … wag gaganti … wag magmamalabis … maging banal tulad ng Diyos … magpunyagi upang marating ang kaganapan … ang pagiging ganap tulad ng Diyos … ang pagiging banal, at sa ating panahon ang kaganapang ito ay nangangahulugang ganap kang kaaway ng mga hindi sumasang-ayon sa turo ng ebanghelyo.

Pero, isang salitang nagdudulot ng consuelo sa mga kagaya kong nagpaka buwang o nagpaloko ika nga sa Panginoon … Konting tiis pa … konting lakad pa … konting punyagi pa … “Ang ating Panginoong Diyos ay nagmamagandang loob!”

IKAW ANG MAGPAPASYA, WALA NANG IBA!

Ika-anim na Linggo Taon A

Febrero 16, 2014

IKAW ANG MAGPAPASYA, WALA NANG IBA!

Muli na namang karunungan ang paksa ng mga pagbasa. At tuwing karunungan ang usapan, laging pumapasok ang usapin tungkol sa mga eskriba at pariseo – ang mga pinaka-aral sa mga tao noong panahon ng ating Panginoon.

Pero tulad nga ng nasabi na natin nang maraming pagkakataon, iba ang ang aral lamang at iba rin ang tunay na maalam o marunong. Dalawang uri ng kaalaman ang tinutumbok ng tatlong pagbasa: ang kaalamang makamundo at mababaw at ang karunungang wagas at makalangit.

Pero bagama’t itinatangi ng mga pagbasa ang karunungang makalangit, ang pangaral ng tatlong pagbasa ay lubhang makatotohanan at nakalapat ika nga, sa lupa. Tatlong bagay ang binibigyang-pansin ng ebanghelyo, na may kinalaman sa ating pagkatao: ang galit, ang pita ng laman at pagnanasa sa laman, at ang pagwiwika ng katotohanan.

Sino ba sa atin ang hindi nakaranas magalit? Sa takbo ng panahon natin ngayon, sino ba ang hindi magagalit sa kabatirang pinaiikot lang tayo ng mga maaalam na “honorable,” at binibigyan tayo ng mga palusot na wala naman talagang lusot? Sino ba ang hindi mawawalan ng pasensya sa mga taong kung sino ang mataas ang pinag-aralan ay sila namang nanlalamang sa mga walang kamuang-muang na mahihirap?

Tanggap ko na isa ako sa mga taong mahina at marupok sa bagay na ito. Mahirap ang isiping tayo ay tinatanga ng mga taong iba ang pakahulugan sa “sandwich,” sa NGO, at sa marami pang ibang salitang nauuso araw-araw.

Sino rin sa atin ang hindi nadadala ng kahinaan ng laman, at ng tindi at lakas ng pita ng laman? Sino sa atin ang hindi nagdadaan sa matinding pagnanasang hindi naaangkop sa ating estado? Mayroon bang hindi kahit miminsang napadala sa bugso ng damdamin at lukso ng matinding pagnanasa?

Sino rin sa atin ang hindi nahirapang mapadala sa kagustuhang umiwas sa katotohanang nagsisilbing parang maliit na bato sa ating sapatos kung kaya’t hindi tayo makalakad nang tuwid hangga’t hindi natin inaalis ito? Sino sa atin ang hindi narahuyo ng pagsasabi ng kasinungalingan upang maisalba lamang ang sariling imahe sa harapan ng kapwa?

Mahirap magpakatao… Mahirap magpakabanal … Mahirap magpakatapat. At ang magandang balita ngayon ay ito … Nauunawaan lahat ito ng Diyos. Nauunawaan Niya ang ating mga hinaharap na pagsubok.

Ngunit ang kanyang pag-unawa ay hindi nangangahulugang pagsang-ayon sa mali. Ang pagtanggap sa ating kahinaan at karupukan ay hindi isang lisensya sa paggawa nang hindi tama. Ang pagiging mahirap na bayan natin ay hindi nangangahulugang dapat tayong manatiling tanga at naiisahan tuwina ng mga aral at mga makapangyarihan. Ang ating pagiging simple ay hindi nangangahulugang dapat tayong maging uto-uto at napadadala na lamang sa panlilinlang ng mass media at pagsunod sa kalakaran ng kamalian, kahit na ito ay pinasisimunuan ng kongreso at ng ehekutibo sa gobyerno.

Iisang bagay ang tinutumbok ni Sirac sa unang pagbasa … ang ating kakayahang magpasya, ang ating kakayahang mamili. Ito ang karunungang  ‘hindi karunungan ng sanlibutang ito,” ani San Pablo, kundi ang “panukala ng Diyos.”

Ito rin ang karunungang higit pa sa makamundong kaalaman ng mga eskriba at pariseo. Ito ang karunungang maghahatid sa atin sa tama at wastong pagharap sa galit, sa pita ng laman, at sa pagsasabi ng katotohanan. Ito ang karunungang malimit ay hindi nauuunawaan ng mundo at hindi pinahahalagahan ng mga taong walang materyal na pakinabang dito.

Masalimuot at magulo ang ating lipunan. May palusot ang lahat. May istorya ang lahat ng nasasangkot sa malakihang katiwalian. Tulad nating lahat, natural lamang na maghanap ng pasulot, maghanap ng ituturo. Ngunit sa likod ng kanilang pagtanggi ay ang nagpupuyos na katotohanan – na daan daang milyon at bilyong piso ang napunta lamang sa mga bulsa ng mga gahamang ngayon ay bayani dahil magtatapat daw sa ngalan ng katotohanan, nguni’t tila hindi ang buong katotohanan.

Kailangan nating mamili … Kailangan nating magpasya … May kakayahan tayong gumawa nito. Kaya natin ito … “Ikaw ang magpapasya kung magiging tapat ka sa kanya o hindi.” Ikaw lamang at ako … Wala nang iba.

KAPANGYARIHAN NG DIYOS, HINDI KARUNUNGAN NG TAO

Ikalimang Linggo Taon A

Pebrero 9, 2014

KAPANGYARIHAN NG DIYOS, HINDI KARUNUNGAN NG TAO

Paksa ng tatlong pagbasa ang liwanag o ilaw. Tamang-tama, lalu na’t hanggang ngayon ay paapu-apuhap pa rin sa dilim ang maraming lugar na sinalanta ni Yolanda. Parang bumalik uli ang Candelaria sa diwa ng mga pagbasa. Iyan ang nakikita natin sa biglang wari.

Pero sa pangalawang tingin ay may nakikita tayong higit pa. Hindi sapat ang magliwanag. Kay raming ilaw sa ating mga siudad. Kay raming mga taong malinaw kung magsalita. Kay raming mga kagalang-galang sa kongreso ang mahusay magpaliwanag lalu na’t nasa harap ng camera sa TV. Kay rami rin naming mga paring mahusay bumulalas ng mga bagay na banal. Kay raming mga gurong maliwanag pa sa sikat ng araw ang kanilang mga liksyon, tulad ng marami ring ang gawa ay mag-check lamang ng attendance at magtinda ng tsinelas at kung ano-ano pa para mabuhay.

Hindi sapat ang magsabing ako ay liwanag. Hindi sapat na bilang pari ako ay magturo kung paano pumunta sa langit. Kailangan ko ring ipakita ito sa gawa, hindi lamang sa salita.

Maraming mahusay magtalumpati sa ating lipunan. Maraming magaling gumawa ng pasinaya, at tuwing fiesta, maraming handa (kahit utang na babayaran nang mahabang panahon ang inihanda). Maraming honorable sa ating lipunan, kahit na ang pinaggagagawa ay hindi naman honorable o kagalang-galang. Madali ang gumawa ng pailaw, lalu na sa pasko. Madaling itago ang mga barong-barong sa likod ng mga parol at makukulay na pailaw.

Hindi sapat ang ilaw. Pati si Pablo ay sinasabi ito. Dapat, ika nga noong lumang patalastas ng Royal Tru-Orange, ay mayroong pulp bits ang orange drink. Kailangan ng patunay. Heto ang sabi ni Pablo: “Kaya mahina, takot, at nanginginig akong humarap sa inyo. Sa pananalita at pangangaral ko’y hindi ko kayo inakit ng matatamis na pangungusap batay sa karunungan ng tao, kundi sa pamamagitan ng patotoo ng Espiritu at ng kapangyarihan ng Diyos.”

Hindi tayo makakabingwit ng isda sa salita lamang. Kailangan masilo ito sa bunganga. Kailangan kumilos at gumawa, hindi lamang ngawa.

Ito marahil ang malaking pagkukulang sa ating bayan nating mga Pilipino. Tanging tayo ang Kristianong bayan sa Asya, pero tayo rin ang pinakamalakas uminom (pangatlo sa katunayan) at isa sa mga pinaka korap sa mga bayan sa Asya. Halos tatlong daan ang ating mga kongresista at 24 ang mga senador. Bilangin ninyo ang perang ginagastos sa kanila pa lamang, at huwag nyo nang hanapin kung saan napupunta ang pork barrel funds.

Kaming mga pari ay ilan sa mga pinaka-aral sa ating lipunan. Mahaba at maraming taon ang aming formation process. Pero sa hindi kakaunting pagkakataon, talong-talo kami ng mga laiko sa pagpapahayag ng magandang balita. Hitik kami sa pangaral tungkol sa liwanag, subali’t kulang sa pagbibigay-lasa sa buhay ng karamihang Pinoy.

Kailangan ng higit pa sa ilaw. At ito ang turo ng ebanghelyo. Kailangang maging asin, at magbigay lasa sa buhay ng mga taong karaniwan. Kailangang maging liwanag, pero kailangan ring magpagal upang ang liwanag ay magdulot ng pagbabago sa lipunan.

Magandang halimbawa ang ipinakita ngayon ni San Pablo. Nanginginig, nagpakumbaba, tumatanggap ng kanyang kahinaan at karupukan. Pero tumatanggap rin ng katotohanang sa kabila ng aming karupukan at kasalanan bilang pari at bilang tao, mayroon isang bagay at katotohanang hindi maaaring ipagkaila – na ang lahat ng produkto at katotohanang aming itinutulak bilang pari at tagapaghatid ng magandang balita, hindi “batay sa karunungan ng tao, kundi sa pamamagitan ng patotoo ng Espiritu at ng kapangyarihan ng Diyos.”

Maging liwanag at asin nawa tayong lahat!